ΝΙΝΑ ΑΛΕΞΗ :Ο αγώνας για επιβίωση δεν είναι διόλου εύκολο εγχείρημα σ’έναν κόσμο αβέβαιο

ΝΙΝΑ ΑΛΕΞΗ, Καθηγήτρια Θεατρικής Αγωγής – Συγγραφέας – Ηθοποιός

Η Νίνα Αλέξη γεννήθηκε και μεγάλωσε στη Γερμανία από Έλληνες γονείς με ποντιακές ρίζες. Σε ηλικία μόλις 16 ετών εγκαταστάθηκε στο Λονδίνο, όπου κι σπούδασε, θέατρο, χορό, παραστατικές τέχνες καθώς και θεατρική γραφή με υποτροφία της αγγλικής κυβέρνησης στο Middlesex Polytechnic (νυν Middlesex University). Eπίσης στο WAC Interchange, στο θεατρικό εργαστήρι του Jackson’s Lane Theatre (Highgate , Assosiated Guild of Dance and Drama, Chantraine School of Dance και αλλού. (1981-1990). Το 2015 παρακολούθησε επιτυχώς στο Ελληνικό Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών, εκπαιδευτικό πρόγραμμα (για Αποφοίτους Ανώτατης Εκπαίδευσης) «Τέχνη».
Από το 1987 μέλος του Live Culture, του Baylis Programme της Εθνικής Όπερας της Αγγλίας, «Γκρέτελ & Χάνσελ», διασκευή – σκηνοθεσία, David Sulkin, μουσική διεύθυνση, Alec Roth, στο Summeer Festival (1987), Young Vic Theatre, στο Ηoxton Hall Theatre κ.α. Μέλος της Λαϊκής Ένωσης Λογοτεχνών Αγγλίας (1987-1990). Στους «Όρνιθες» του Αριστοφάνη σε διασκευή – σκηνοθεσία Peter Avery, στο Custom House Theatre, (1985). Από το 1982-88 μέλος της θεατρικής ομάδας του Μ. Shaffer, του Theatre of Mankind (1988-2012), κ.α Σε μικρού μήκους ταινία του Nt. Place και πολλά ντοκυμαντέρ. Μεταξύ άλλων πρωταγωνίστησε στο «Κορίτσι της Γειτονιάς» σε σκηνοθεσία του Κ. Κουζαπά (1987), στο Θεατρικό «Φεστιβάλ Αγάπης» (1988) κ.α. Μέλος του Environmental Forum (1988-1995) με το οποίο έδωσε διαλέξεις για το θέατρο και την Ελληνική ποίηση.
Εργάστηκε για θέματα της Ομογένειας συνεργαζόμενη με την Αρχιεπισκοπή Θυατείρων και Μεγάλης Βρετανίας. Παραγωγός εκπομπών και εκφωνήτρια δελτίου ειδήσεων στους ραδιοφωνικούς σταθμούς «Λονδίνο 88», στο «GCR», κ.α. Ενώ σπούδαζε αρθρογραφούσε στον «Παροικιακό Τύπο», «Παροικιακή», «Επίκαιρη» της Κύπρου στα «Νέα του Λονδίνου» κ.α.
Από το 1992-1995 πολιτική ανταποκρίτρια για τα «Νέα του Λονδίνου» στην Αθήνα, ενώ παράλληλα έπαιζε στο θέατρο. Τη δεκαετία του ’90, μεταξύ άλλων έπαιξε με το «Μοντέρνο Θέατρο» του Γ. Μεσσάλα, «Σόκ» του Σ. Σέπαρντ, «Ένας Εχθρός του Λαού», Ίψεν, στο Αλκυονίς κ.α Με την ομάδα «Παρένθεση» του Δ. Κωτσή, «Η Γυναίκα του Οδυσσέα» του Τ. Τζόυς στο θέατρο Αναλυτή, με το «Θέατρο Έρευνας» του Δ. Ποταμίτη, «Με τα Μάτια της Ψυχής», του Φιλ Γιάνγκ, όπου εργάστηκε και ως βοηθός σκηνοθέτη, «Το Παιχνίδι της Φαντασίας» του Π. Κορνέιγ κ.α. Με το «Ελληνικό Ποιητικό Θέατρο», Βασίλισσα Άτοσσα στους «Πέρσες» του Αισχύλου», «Σμύρνη, «Έπος 40-41» Ιστορικά ντοκουμέντα Θετρ. Διασκευή –σκηνοθεσία Σ. Παρίτση στο Δημ. Θέατρο του Πειραιά κ.α. «Θεατρικά Δρώμενα» για τον Κύκλο εκδηλώσεων, «Τέχνες κάτω από τ’ Άστρα» που επιμελήθηκε η ίδια, σε συνεργασία με την γκαλερί Titanium. Stand up comedy, στο Club Κωμωδίας «104» της Λουκίας Ρικάκη κ.α.
Επί μακρόν καθηγήτρια θεατρικής αγωγής (Λακωνική Σχολή). Έγραψε, σκηνοθέτησε και χορογράφησε δεκάδες έργα για τους μαθητές της. Υπεύθυνη θεατρικής αγωγής για τα παιδιά των Ρομά (ΚΕΚ ΙΑΣΩΝ). Υπεύθυνη προγραμμάτων καταπολέμησης κοινωνικού αποκλεισμού για Ποντίους από την πρώην Σοβιετική Ένωση και για τους Ρομά. Διήμερο σεμινάριο «Υπηρεσίες Υγείας-Πρόνοιας & Παρεμβάσεις στη Ρομ Κοινότητα» (Μάϊος 2000), οργάνω «Εύξεινη Πόλη».
Συμμετείχε σε συνέδρια και ημερίδες ως ομιλήτρια όπως αυτά του Ινστιτούτου Ελληνοανατολικών Και Αφρικανικών Σπουδών (σε συνεργασία με το Διδασκαλείο Ξένων Γλωσσών) του Καποδιστριακού Πανεπιστημίου, για τον νομπελίστα Ναγκίμπ Μαχφούζ, (Μάϊος 2007), Ημερίδα της Ελληνικής Εθνικής Επιτροπής της UNESCO, «Ο Πατριδολάτρης Παλαμάς στο Αμφιθέατρο του ΥΠΕΞ, (2004), έδωσε διαλέξεις στο πλαίσιο των μαθημάτων της Ομηρικής Ακαδημίας, Χίος (2000). Μεταξύ άλλων συμμετείχε με ανακοίνωσή της στο 14ο συνέδριο Ελληνοανατολικών και Αφρικανικών Σπουδών, «Ελληνοαραβική Πολιτιστική συνάντηση» (Αθήνα 2014) κ.α. Έχει συντονίσει το 10ο συνέδριο του IGOAS, «Ανατολή και Δύση» (Ανταγωνισμός και συνύπαρξη από τον Μεσαίωνα έως σήμερα), Αθήνα (2005) υπό την αιγίδα του ΥΠΠΟ, το 12ο συνεδριο του IGOAS, «Ελληνικός και Αραβικός Κόσμος» στο Ευρωπαϊκό Πολτιστικό Κέντρο Δελφών (2009), κ.α.
Συντόνισε σημαντικά πολιτιστικά γεγονόταν όπως την ανακήρυξη των Μυκηνών από την UNESCO ως Μνημείου Πολιτισμού Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς, τη Βράβευση με το Χρυσό μετάλλιο «Ιωάννης Καποδίστριας», προσωπικοτήτων όπως οι Πρόδρομος Εμφιετζόγλου, Ελένη Φωκά, Μαρτίνεζ Ντίας κ.α. Επίσης συντόνισε και μίλησε σε πολλές εκδηλώσεις λογοτεχνικού και κοινωνικού ενδιαφέροντος όπως η Βράβευση του δωρητού νεφρού, Κοσμήτορα Πανεπιστημίου La Verne, Jeff Nonmaker σε συνεργασία με τους IGOAS, Σύνδεσμο Φιλίας Εθνών και Ελληνικό Σύνδεσμο Ηνωμένων Εθνών, (2003), επίσης στον «Παρνασσσό», «Σύλλογο Αθηναίων», Ένωση Ξένων Ανταποκριτών κ.α.

ΒΙΒΛΙΑ: «Περιπέτεια στο Δάσος» συλλεκτικές κδ. «Όνομα», Αθήνα 2002.
Θεατρικά έργα: «Ανάσταση Αγάπης» εκδ. Δωδώνη, Αθήνα 2004.
«Γυναίκες σε Κόκκινο Φόντο» εκδ. Δωδώνη,, Αθήνα 2005.
Γαλλική μετάφραση του 2ου θεατρικού, Des Femmes sur un fond rouge” εκδ. Ελίκρανον, Αθήνα 2012.
Ποιητική συλλογή «Ανίν Ιξελά» εκδ. Αλεξάνδρεια, Αθήνα 2017.
Υπό έκδοση, θεατρική της μελέτη για τον Διονύσιο Ταβουλάρη, στον προσεχή τόμο του Graeco-arabica XII, (Mάϊος 2017).

Στις 28 Απριλίου θα πραγματοποιηθεί η δεύτερη παρουσίαση της ποιητικής της συλλογής «Ανίν Ιξελά» στο Μουσείο της Πόλεως των Αθηνών – Ίδρυμα Βούρου – Ευταξία. Επίσης, αυτή την εποχή,σκηνοθετεί το θεατρικό της έργο «Γυναίκες σε Κόκκινο Φόντο» σε μαθητές του 4ου Γυμνασίου Κορυδαλλού. Στις 28 Μαϊου θα μιλήσει στο Πολιτιστικό Κέντρο του Δήμου Κηφισιάς σε ημερίδα με αφορμή την έκδοση του νέου τόμου (ΧΙΙ) Graeco-arabica όπου θα αναλύσει και θα διαβάσει ποίηση Καβάφη και άλλων.

«ΠΑΛΜΟΣ»: Πώς ήταν τα παιδικά σας χρόνια;
ΝΙΝΑ ΑΛΕΞΗ: Τα παιδικά μου χρόνια ήταν τρυφερά, δίπλα σε υπέροχους γονείς και τις δύο αδελφές μου. Το να γεννιέσαι σε μία χώρα ξένη, όχι και πολύ φιλική προς τους μετανάστες – ειδικά εκείνη την περίoδο- δεν ήταν εύκολο για κανέναν από εμάς.Το γεγονός ότι οι γονείς μου ήταν πολύ αγαπητοί βοήθησε στο να έχουμε πολλούς φίλους, Έλληνες, Γερμανούς, κ.α. Θυμάμαι μικρούλι ακόμη, αφού ανυπομονούσα να πάω στο σχολείο – άσχετα αν μετά, τα βρήκα μπαστούνια – ότι με έπαιρνε ο ύπνος σχεδόν κάθε βράδυ με το αναγνωστικό κι ένα φακό στο χέρι. Είχα δύο σάκες, μία για το ελληνικό σχολείο και μία για το γερμανικό. Ήμουν ο Βενιαμίν της οικογένειας κι έτσι η μεγαλύτερη αδελφή μου, πηγαίνοντας στο σχολείο, με κρατούσε σφιχτά απ’ το χέρι ενώ πολλές φορές ο αέρας λυσσομανούσε και μας παράσερνε. Όλως περιέργως, έχω πολλές αναμνήσεις από τα παιδικά μου χρόνια. Ακόμη οσφραίνομαι τις μυρωδιές από καραμελωμένα μήλα, καβουρντισμένα αμύγδαλα με ζάχαρη και κανέλα, λακρίτσεν, με κυρίαρχη γεύση το περίφημο μαρτσιπάν της Λυβέκης όπου και πρωτοπαρασκευάστηκε. Στις ελάχιστες κοπάνες απ’ το σχολείο περιφερόμουν σε μουσεία, παλιά νεκροταφεία, ναούς όπου χανόμουν θαυμάζοντας τα αγάλματα την αρχιτεκτονική και τις επιγραφές στις ταφόπλακες. Το σχολείο αγάπησα στην Στ’ Δημοτικού, χάρη στο δάσκαλό μου, Χρήστο Τσέκο. Όταν τέλειωσα το Δημοτικό, βραβεύτηκα από την Ενορία της Εκκλησίας μας. Ζήτησα θυμάμαι από το δάσκαλό μου να συνεχίσω να πηγαίνω στο σχολείο, αφού γυμνάσιο δεν υπήρχε κι εκείνος με δέχτημε με ανοιχτές αγκάλες. Έντονες και οι θύμισες των γειτονιών της Λυβέκης που έζησα, με κυρίαρχο το υγρό στοιχείο, κανάλια, λίμνες και το λιμάνι. Πρόκειται για μια πανέμορφη πόλη με πλούσια πολιτιστική δραστηριότητα. Ο πατέρας μου πίστευε πως ο άνθρωπος πρέπει να γνωρίζει τι συμβαίνει στον κόσμο. Έτσι, από πολύ μικρή άκουγα με ευλάβεια το Δελτίο Ειδήσεων και ιδιαίτερα τη «Φωνή της Πατρίδος» μαζί με όλη την οικογένεια μπροστά από το μεγάλο έπιπλο, ραδιοπικάπ. Τα Κυριακάτικα πρωινά πηγαίναμε στην εκκλησία που ήταν και τόπος συνάντησης των παροίκων της Λυβέκης.
«Π»: Τι σας συνδέει με την πολιστική σας κληρονομιά και τις ποντιακές ρίζες;
Ν.Α.: Το γεγονός ότι είμαι Πόντια και από τους δύο γονείς με ώθησε στο να διαβάσω και να μάθω για την ιστορία του Ποντιακού Ελληνισμού, να μάθω κατά το δυνατόν την ποντιακή διάλεκτο και να φέρνω στη μνήμη μου τις εξιστορήσεις της γιαγιάς μου Όλγας η οποία σε ηλικία μόλις ενός έτους μαζί με τη μεγαλύτερη αδελφή της, φυγαδεύθηκαν σε μία βάρκα για τη Ρωσία απ’ όπου αργότερα κατέληξαν στην Ελλάδα.
«Π»: Πείτε μας για τις σπουδές σας με υποτροφία στο Λονδίνο στο θέατρο και το χορό ακρόασης και θέασης;
Ν.Α.: Σε ηλικία μόλις 16 ετών εγκαταστάθηκα στο Λονδίνο με σκοπό να σπουδάσω σχέδιο και να εργαστώ στο χώρο της μόδας. Πολύ νωρίς όμως κι εντελώς απρόσμενα μπήκα σε μία θεατρική ομάδα κι έτσι άρχισε η πορεία μου στο χώρο. Η υποτροφία μου δεν ήταν εύκολη υπόθεση ούτε και το ότι εισήχθην στο Middlesex Polytechnic αφού επί πολλαπλασίου αριθμού υποψηφίων από την Αγγλία, Αμερική κ.α., έγιναν δεκτές για εισαγωγή στο Πολυτεχνείο στον κλάδο μου, μόλις 22 αιτήσεις. Η οντισιόν διήμερη για τα θεατρικά κομμάτια ρεπερτορίου, τη μουσική, το τραγούδι αλλά και το χορό και την επομένη, έπρεπε να δώσω και γραπτές εξετάσεις που συμπεριελάμβαναν και έκθεση με θέμα από τις παραστατικές τέχνες. Ο χορός ήταν κάτι που πάντα με γοήτευε κι έχω σπουδάσει κατά καιρούς διάφορα είδη, από μπαλέτο έως κλακέτες.
«Π»: Ως καθηγήτρια θεατρικής αγωγής στη Λακωνική Σχολή, τι γνώμη έχετε για την θεατρική μας παιδεία ακρόασης και θέασης;
Ν.Α.: Ως καθηγήτρια θεατρικής αγωγής στη Λακωνική Σχολή ακολουθούσα ένα δικό μου πρόγραμμα προσαρμοσμένο στις ανάγκες των μαθητών μου. Περιείχε ιστορία θεάτρου, ορθοφωνία, θεατρικό παιχνίδι και ασκήσεις, αυτοσχεδιασμό κ.α Σημαντικό μέρος του μαθήματός μου αποτελούσε η καλλιέργεια αυτοπεποίθησης των μαθητών μέσω μιας συλλογικής διαδικασίας. Τα παιδιά δέχονται πολύ θετικά τη θεατρική παιδεία εφόσον βέβαια τους δίδεται με ορθό τρόπο και τα ωθεί νε συμμετέχουν δημιουργικά. Εξόσον γνωρίζω η θεατρική παιδεία στα σχολεία δεν διδάσκεται κατάλληλα.
«Π»: Διδάξατε μεταξύ άλλων προγραμμάτων σε παιδιά Ρομά. Συναντήσατε δυσκολίες στην απόκτηση ικανότητας ορθής χρήσης του προφορικού και γραπτού λόγου;
Ν.Α.: Κοιτάξτε, εδώ πρόκειται για μία ειδική πληθυσμιακή ομάδα με προβλήματα κοινωνικής ένταξης που επιδεινώνονται από την οικονομική κρίση. Νοιώθω πράγματι ευτυχής, που δίδαξα σε αυτά τα παιδιά θεατρική αγωγή ενώ όλοι πίστευαν – ακόμη και οι γονείς των παιδιών-ότι αυτό ήταν ακατόρθωτο. Οι δυσκολίες άπειρες αλλά το πείσμα και η πίστη μου σε αυτά, δεν με άφησαν να εγκαταλείψω ούτε στιγμή την προσπάθεια. Σαφώς, δεν ήταν όλα τα παιδιά πειθαρχημένα, ανήκαν σε διάφορες ηλικιακές ομάδες και εισοδηματική κλίμακα. Κάποια είχαν φτωχό λεξιλόγιο και δεν διάβαζαν ποτέ βιβλία. Είχαν όμως μεγάλη έφεση και ταλέντο στη μουσική κι αυτό το εκμεταλλεύτηκα δεόντως. Δυστυχώς μετά από την ολοκλήρωση του προγράμματος δεν υπήρξε συνέχεια.
«Π»: Τι είναι αυτό που ξεκλειδώνει την εξωτερίκευση σκέψεων και αισθημάτων;
Ν.Α.: Είναι μία εσωτερική διεργασία που συντελείται αβίαστα μέσα από πνευματικές, αισθηματικές, κοινωνικές, προσωπικές και παγκόσμιες προκλήσεις, ερεθίσματα και βιώματα αν θέλετε. Η αβάσταχτη καθημερινότητα, ο αγώνας για επιβίωση που δεν είναι διόλου εύκολο εγχείρημα σε ένα κόσμο αβέβαιο, βίαιο, επιδερμικό κι ανταγωνιστικό με την αρνητική έννοια του όρου.
«Π»: Θέατρο, τι σημαίνει για εσάς;
Ν.Α.: Για μία μακρά περίοδο της ζωής μου υπηρέτησα με Αγάπη και Πάθος το Θέατρο από το οποίο συνειδητά απέχω εδώ και δύο δεκαετίες περίπου. Το Θέατρο, πιστεύω, πρέπει να παίζει σημαντικό ρόλο όχι μόνο στο ψυχαγωγικό σκέλος αλλά και το παιδαγωγικό, ανεξαρτήτως ηλικίας. Άλλωστε, η αρχαία φιλοσοφική έννοια της λέξεως ψυχαγωγία είναι αγωγή της ψυχής. Το θέατρο οφείλει όχι μόνο να καθρεφτίζει την κοινωνία, τα πολιτισμικά στοιχεία της, αλλά και να προβληματίζει με τέτοιο τρόπο και σε βαθμό που να μας κάνει καλύτερους.
«Π»: Πόσο ανεπτυγμένο έχουμε ως Έλληνες το αισθητικό κριτήριο;
Ν.Α.: Η συμπεριφορά μας χαρακτηρίζεται από έντονες αντιφάσεις. Ενώ έχουμε υψηλό αισθητικό κριτήριο λόγου χάρη στον τρόπο που ντυνόμαστε, που διακοσμούμε το σπίτι μας κ.λ.π. από την άλλη πλευρά, έλλειψη αισθητικών κριτηρίων προδίδει η δημόσια συμπεριφορά μας. Βλέπουμε περιφρόνηση της αισθητικής του δημόσιου χώρου που εκδηλώνεται με αναγραφή συνθημάτων στα κτίρια – το οποίο τείνει να γίνει μόδα – βανδαλισμό αγαλμάτων και μνημείων εν γένει. Αρχίζοντας από τις ξενόγλωσσες επιγραφές καταστημάτων μέχρι την άκριτη υιοθέτηση ξένων προτύπων, τείνω να πιστέψω ότι κυριαρχούμαστε από ανασφάλεια, άγνοια του πολιτισμού μας αλλά και εύκολη διάθεση εντυπωσιασμού. Όσο για την τηλεόραση,σίγουρα συμβάλλει αρνητικά σε αυτήν την εικόνα. Υπάρχουν πολλοί ταλαντούχοι νέοι δημιουργοί που παλεύουν αβοήθητοι σε ένα περιβάλλον εχθρικό προς την ελληνική πνευματική παραγωγή.
«Π»: Τι σας ωθεί;
Ν.Α.: Πρωτίστως η δεκάχρονη κόρη μου, ο τόπος μας και η ιστορία του,το γαλάζιο της Πατρίδας μας. Με ωθεί η ίδια η ζωή. Η ζωή που’ναι ένα ταξίδι μοναχικό και καθείς κουβαλά τα εσώψυχά του.
«Π»: Τι σας πληγώνει;
Ν.Α.: Πολλά… η αδικία, η ρηχότητα, ο μηδενισμός, η υποτίμηση της νοημοσύνης μας. Με πληγώνει η απαξίωση της ιστορίας μας και των αρχαίων ελληνικών, η υποβάθμιση και αλλοίωση του μαθήματος των θρησκευτικών από τις τελευταίες ηγεσίες του Υπουργείου Παιδείας. Η αδιαφορία κάποιων νεοελλήνων για το κοινό συμφέρον, ο κυνισμός των Μεγάλων Δυνάμεων της εποχής μας, η έξαρση της βίας και της κοινωνικής ανισότητας στον πλανήτη μας.
«Π»: Ο τίτλος νέου σας βιβλίου που μόλις κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Αλεξάνδρεια «ΑΝΙΝ ΙΞΕΛΑ» είναι ο αναγραμματισμός του ονόματός σας; Τι σημαίνει;
Ν.Α.: Όντως, πολύ σωστά το παρατηρήσατε. Η επιλογή των ποιημάτων για την «Ανίν Ιξελά» δεν ήταν διόλου εύκολη υπόθεση αφού έπρεπε να επιλέξω ανάμεσα από ένα μεγάλο αριθμό ποιημάτων μου. Υπάρχει ένα τετράστιχο στην ενότητα «fragmenta» το οποίο έγραψα στα επτά μου και άλλα από τα εφηβικά μου χρόνια… ήθελα να εντάξω και παλαιότερα ποιήματά μου διότι είναι όλα κομμάτια μου και συνθέτουν μέρος της προσωπικότητάς μου. Αυτή είναι η «Ανίν Ιξελά».
«Π»: Ποιοί οι τίτλοι των έργων σας κα τι πραγματεύονται;
Ν.Α.: Ενδεικτικά θα αναφερθώ στα «ΤΑΧΥδακτυλουργήματα», «Ωδίνες του βίου», «Αϊδιος μνήμη» που μιλούν για τον αγώνα του ανθρώπου για επιβίωση και Ελευθερία, «Το Πρόσωπο δεν είδα», «Παράπλευρες απώλειες» εμπνευσμένα από τον κοινωνικό αποκλεισμό συνανθρώπων μας και τον πόλεμο, «Στο θάνατο του Μεγάλου Αλεξάνδρου», «Δαφνοστεφανωμένη Αθήνα», «Πόντια μάνα» ποιήματα που εμπνεύστηκα από διάφορες ιστορικές περιόδους, στα ερωτικά όπως το «Ένα φιλί», «Σύθαμπο», «Μελαγχολική σονάτα» που μιλούν για την Αγάπη, τον Έρωτα, το ερωτικό πάθος και τέλος συμπεριλαμβάνεται μία ενότητα τετράστιχων και δίστιχων στιχουργημάτων ποικίλης θεματολογίας.
«Π»: «Καιρός να Πέσουν οι Μάσκες να Λάμψει η Ψυχή μας». Με αυτή την φράση ανοίγετε το βιβλίο σας «Ανίν Ιξελά». Είναι εφικτή η αποκάλυψη;
Ν.Α.: Η αποκάλυψη αυτή οφείλει να είναι διαδικασία ζωής. Είναι όχι μόνο εφικτή αλλά κυρίως απαραίτητη. Η αλήθεια είναι πάντα γυμνή, χωρίς φτιασίδια και μάσκες. Χαίρομαι γιατί ήδη αναγνώστες, μου είπαν πως τα ποιήματά μου, μίλησαν βαθιά στην ψυχή τους.

«Π»: Πολιτική Ελληνική σκηνή;
Ν.Α.: Όπως βλέπουμε συντελείται ένας πολιτικοκοινωνικός μετασχηματισμός στη χώρα μας που όμως προέρχεται από εξωτερικά κέντρα. Το τελικό αποτελέσμα θα φανεί μετά από πολύ καιρό. Δεν γνωρίζουμε όμως και το μέλλον της παγκοσμιοποίησης που αμφισβητείται σε Ευρώπη και Αμερική. Η κατάσταση είναι ρευστή και η πολιτική σκηνή της χώρας μας χαρακτηρίζεται από τραγική ανεπάρκεια προσώπων που μας βυθίζει στην απαισιοδοξία.
«Π»: Προδοσία;
Ν.Α.: Λυπάμαι, αλλά η λέξη «Προδοσία» βρίσκεται έντονα στη σκέψη των Ελλήνων.
«Π»: «…Η ψυχή πολύχρωμα κουβάρια ξετυλίγει κι εμείς μικροί, φτωχοί, ασήμαντοι αναστενάρηδες μιας ρηχής, ευτελισμένης, άδειας εποχής, μηδενικής, απρόσωπης και άτολμης.»
Ν.Α.: Οι στίχοι αυτοί, πιστεύω μιλούν από μόνοι τους. Πέρα από την ποίηση, ας παραδεχτούμε πως γύρω μας δεν ακούγονται φωνές σκεπτόμενων ανθρώπων ούτε φορέων όπως η Ακαδημία Αθηνών, λόγου χάρη. Σχεδόν όλοι σιωπούν είτε γιατί φοβούνται είτε γιατί δεν έχουν κάτι να πουν και η σιγή αυτή είναι εκκωφαντική!
«Π»: Λέτε στο βιβλίο. “Αυτή η ρηχότητα η ρηχή είν’ άπατη; Δεν έχει πάτο; ”  Τις πταίει;
Ν.Α.: Μα δεν υπάρχει ηθικό αίτημα. Όταν οι διαμαρτυρόμενοι αποκαλούνται «Αγανακτισμένοι», «Μπαχαλάκηδες» ή «Αντιεξουσιαστές» σημαίνει ότι η αγανάκτηση, η διάθεση καταστροφής και η άρνηση της εξουσίας δεν μετουσιώνεται σε κάτι δημιουργικό.
«Π»: «Μπούχτισα με τους ήρωες του καναπέ»…σχολιάστε την φράση σας.
Ν.Α.: Πολύς κόσμος βρίσκεται σε αυτή τη φάση. Εύχομαι να περάσουμε στην επόμενη. Πάντως, σε άλλα σημεία του έργου μου γράφω για τους αφανείς ήρωες της καθημερινότητας, που ευτυχώς υπάρχουν ανάμεσά μας…
«Π»: Μελλοντικά σχέδια;
Εδώ και πολλά χρόνια δεν κάνω μεγαλεπήβολα σχέδια, αφήστε που δεν είμαι διόλου φιλόδοξη. Τους επόμενους μήνες ευελπιστώ να ολοκληρώσω μελέτες μου γύρω από το θέατρο και κατόπιν να τις εκδώσω. Αυτή την εποχή σκηνοθετώ σε Γυμνάσιο της Αττικής το θεατρικό μου έργο «Γυναίκες σε Κόκκινο Φόντο». Στις 28 Απριλίου θα γίνει η 2η παρουσίαση της «Ανίν Ιξελά» στο Μουσείο της Πόλεως των Αθηνών – Ίδρυμα Βούρου – Ευταξία. Να σημειώσω ότι το εξώφυλλο είναι του Φίλιππου Τσιτσόπουλου . Το Μάιο θα εκδόθει και μια θεατρική μου μελέτη στον τόμο Graeco-arabica XII (Εκδ. Ηρόδοτος) που θα παρουσιαστεί μαζί με άλλες μελέτες στο πολιτιστικό κέντρο του Δήμου Κηφισιάς, στις 28 Μαϊου.