ΠΑΛΑΙ: 14 ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΤΑ

Το Δημοτικό Συμβούλιο, στη Συνεδρίαση του 29 Μαΐου 2000, πληροφορούνταν, για πρώτη φορά επίσημα, και καλούνταν να δώσει τη συγκατάθεσή του στη χωροθέτηση (ενώ είχαν αρχίσει ήδη οι διαδικασίες ανέγερσης), στα όρια του Γαλατσίου, του Κλειστού Γυμναστηρίου Επιτραπέζιας Αντισφαίρισης και Ενόργανης Ρυθμικής Γυμναστικής για τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2004.

ομπορρημονών, ο τότε Δήμαρχος Β. Παπαδιονυσίου ενημέρωσε τους δημοτικούς Συμβούλους ότι το κατόρθωμά του να επιλεγεί τελικά το Γαλάτσι γι’ αυτό το «φαραωνικών διαστάσεων κατασκεύασμα» ή, αν προτιμάτε, γι’ αυτές τις «διαστημικές μεταλλικές χελώνες», υπήρξε το προϊόν υπερδεκαετούς προσωπικής του προσπάθειας. Πράγματι, σύμφωνα με όσα αποκάλυψε, από το 1988 που άρχισε η προετοιμασία για τη διεκδίκηση της Χρυσής Ολυμπιάδας του 1996*, εξουδετέρωσε τις σοβαρές αντιρρήσεις που υπήρξαν στην πρότασή του από εμπλεκόμενους πολιτικούς και υπηρεσιακούς παράγοντες και επί πλέον, προκειμένου να αποκλείσει το δικαίωμα λόγου και στο Δήμο της Νέας Ιωνίας, απαίτησε και τελικά επέβαλε τη χωροθέτηση του εξ’ολοκλήρου στα όρια του Γαλατσίου.
Και γιατί – πιθανόν αναρωτιέστε – αναλώθηκε σ’ αυτή την πολυετή και «κοπιώδη» προσπάθεια! Μα γιατί θα «μπορέσουμε» με το εν λόγω κατασκεύασμα, «απόκτημα για το Γαλάτσι» όπως το χαρακτήρισε, «να βγάλουμε τη νεολαία από τις καφετέριες». Γιατί σ’ αυτό το «”palais de sports”*….κουμάντο θα κάνει ο Δήμος μας και θα αθλούνται περισσότερα από 2.000 παιδιά του Γαλατσίου και της γύρω περιοχής». Το βεβαίωνε εξάλλου και το έγγραφο του Υπουργείου ότι θα υπάρξουν «σημαντικά οφέλη για την περιοχή, τη νεολαία του Δήμου και των πέριξ Δήμων». Οι Σύμβουλοι της παράταξής του άφωνοι από το αποκαλυπτόμενο σθένος του, που συνέτριψε τις πολιτικές και γραφειοκρατικές επιβουλές εναντίον του Γαλατσίου και αισθανόμενοι ως συμμετέχοντες και οι ίδιοι – δια του αρχηγού τους – στη θριαμβική προσπάθεια και συνεπώς συνδημιουργοί της λουδοβίκειας μεγαλοπρέπειας που θα λάμπρυνε στο εξής τη πόλη μας, άκουγαν μόνο και βουβοί επιδοκίμαζαν!
Η αντιπολίτευση αφού υπογράμμισε τις αρνητικές συνέπειες για το Βυζαντινό Μνημείο, το περιβάλλον, τη λειτουργία της πόλης κλπ., κλπ., προειδοποίησε για τη μελλοντική δυσμενή εξέλιξη, το ασύμβατο της κατασκευής με τις πραγματικές αθλητικές ανάγκες των δημοτών καθώς και τη βέβαιη κατάληξη των εγκαταστάσεων στα επιχειρηματικά συμφέροντα. Οι διαφωνούντες δημοτικοί Σύμβουλοι και οι ενεργοί πολίτες, με τη ρετσίνια του «μίζερου» και των «πνευματικά ελλειμματικών» που αδυνατούν να συλλάβουν τα οφέλη για την τοπική κοινωνία, χλευάστηκαν και αγνοήθηκαν. Η πρόταση του Δημάρχου εγκρίθηκε κατά πλειοψηφία. Εξάλλου γι’ αυτό αναγκάστηκε ο Δήμαρχος να ενημερώσει το Σώμα. Η διαδικασία απαιτούσε τη σύμφωνη γνώμη του Δ.Σ. Η ενημέρωση των Γαλατσιωτών και η γνώμη τους περίσσευε…!  
Δεκατέσσερα (14) χρόνια μετά το «Palais de sports» των δεκάδων δισ. δραχμών, που η Ολυμπιάδα κληρονόμησε στην πόλη μας, αραχνιάζει. Η ύπαρξή του αγνοείται από την πλειοψηφία των Γαλατσιωτών και οι χιλιάδες νέοι, για τους οποίους τόση ενέργεια της τότε Δημοτικής Αρχής «σπαταλήθηκε», σκοτώνουν το χρόνο τους στις καφετέριες ξοδεύοντας το φτωχό χαρτζιλίκι γονιών και παππούδων. Αλλά ας είμαστε ειλικρινείς! Αυτής της μορφής οι αθλητικές εγκαταστάσεις εξυπηρετούν ειδικά αθλήματα και δεν προσφέρονται για κοινωνικό αθλητισμό. Ο γιατρός και δημοτικός Σύμβουλος Θανάσης Μπούρας αντέκρουσε, σε κείνη τη συνεδρίαση του Δ.Σ., τα πομπώδη και παραπλανητικά επιχειρήματα του Δημάρχου, με τη λιτή δήλωση «θα ήταν προτιμότερο να γίνονταν πολλά μικρά γήπεδα!» που απεικονίζει μια πραγματική διαχρονική ανάγκη.
Συνεπώς, το πρόβλημα της τρομαχτικής έλλειψης αθλητικών χώρων της πόλης μας, οι εγκαταστάσεις αυτές δεν το λύνουν. Μπορούν όμως να τεθούν στην υπηρεσία του οργανωμένου ερασιτεχνικού αθλητισμού – χωρίς να αποκλείεται η παραχώρησή του και στον Επαγγελματικό επ’ αμοιβή – και του Πολιτισμού της ευρύτερης περιοχής. Στην περίπτωση αυτή, επειδή η εποχή του τζάμπα παρήλθε ανεπιστρεπτί, ανακύπτει το ερώτημα: ποιος ο Διαχειριστής και ποιος πληρώνει; Με δεδομένο ότι ο Δήμος μας είναι αδύνατο να σηκώσει το βάρος μιας καθαρά κοινωνικής – μη κερδοσκοπικής – λειτουργίας των εγκαταστάσεων αυτών και ότι οι Μαικήνες και οι Ευεργέτες μας τέλειωσαν, μια πιθανή βιώσιμη πρόταση θα ήταν η ίδρυση διαδημοτικού Φορέα διαχείρισης από τους Δήμους Γαλατσίου, Ν. Ιωνίας και Αθήνας – Ν. Ψυχικού (με τα όμορα Δημοτικά Διαμερίσματά τους) που θα αναλάβουν και το κόστος συντήρησης και λειτουργίας. Οι εγκαταστάσεις βρίσκονται στο κέντρο της εκτεταμένης αυτής περιοχής των εκατοντάδων χιλιάδων πολιτών, είναι επαρκείς για την κάλυψη αυτού του είδους των αναγκών και ευκολότατα προσβάσιμες. Με δύο προϋποθέσεις βέβαια: την ύπαρξη σχετικού ενδιαφέροντος από τους άλλους Δήμους και την υπέρβαση από τη μεριά μας της υπερφίαλης εγωμανίας και του αναχρονιστικού τοπικισμού που στο παρελθόν μας φόρτωσαν το ΠΑΛΑΙ.
Αυτή είναι μια πρόταση δύσκολα πραγματοποιήσιμη, που όμως ικανοποιεί το πάγιο διαχρονικό αίτημα: ΠΑΛΑΙ: ΧΩΡΟΣ ΑΘΛΗΤΙΣΜΟΥ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ. Κατά καιρούς, μπροστά στο αδιέξοδο που διαμορφώθηκε, διατυπώθηκαν και διάφορες άλλες προτάσεις, και εκ μέρους μου, αλλά για όλες ανακύπτει το πρόβλημα της χρηματοδότησης. Ενδιαφέρουσα σύνθεση αυτών, που μεριμνά και για την κάλυψη του χρηματοδοτικού κενού, θα μπορούσε να χαρακτηριστεί η πρόταση του Εκδότη του «Παλμού» στο προηγούμενο φύλλο. Θα πρόσθετα μόνο γιατί να μην παραχωρηθεί χώρος και για πιθανές ανάγκες των Υπηρεσιών του Δήμου της Ν. Ιωνίας;
Συνεπώς, άμεση ανάγκη: ο νέος Δήμαρχος να αναλάβει πρωτοβουλία για διαμόρφωση πειστικής και βιώσιμης – λειτουργικά και οικονομικά – πρότασης στο πνεύμα των παραπάνω και να κινηθεί δραστήρια για το μπλοκάρισμα των διαδικασιών εμπορευματοποίησης του ΠΑΛΑΙ. Φυσικά με διαδικασίες απόλυτης διαφάνειας και την ουσιαστική συμμετοχή των τοπικών κοινωνικών Φορέων, με κατάθεση συγκεκριμένων υλοποιήσιμων προτάσεων και διάθεση διαλόγου και συμφωνίας.
* Ονομάστηκε Χρυσή Ολυμπιάδα για τη συμπλήρωση 100 χρόνων από το 1886, έτος της πρώτης Ολυμπιάδας των νεώτερων χρόνων.
** Ο τότε Δήμαρχος φαντασιώνονταν λουδοβίκεια μεγαλεία και αποκαλούσε το ΠΑΛΑΙ μόνο γαλιστί «Palais de Sports».