ΕΥΘΥΜΙΑ ΑΘΑΝΑΣΙΑΔΟΥ ΜΑΡΑΚΗ, Συγγραφέας: «Η ειλικρίνεια θέλει αρκετή δουλειά με τον εαυτό μας»

ΤΟ ΖΗΤΗΣΑΤΕ ΚΑΙ ΤΟ
ΚΑΝΟΥΜΕ!ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΟΥΜΕ ΤΙΣ ΑΓΑΠΗΜΕΝΕΣ ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΕΙΣ ΣΑΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΜΑΙΡΗ
ΛΑΡΕΝΤΖΑΚΗ -ΓΚΙΩΝΗ ΠΟΥ ΕΧΟΥΝ ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΕΙ ΣΤΗΝ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ “ΠΑΛΜΟΣ”.ΣΥΝΕΧΙΖΟΥΜΕ ΜΕ ΤΗΝ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑ ΕΥΘΥΜΙΑ ΑΘΑΝΑΣΙΑΔΟΥ ΜΑΡΑΚΗ

Η Ευθυμία Αθανασιάδου Μαράκη γεννήθηκε το 1959 στην πόλη των Σερρών. Ένα χρόνο μετά τη γέννησή της και μέχρι την ηλικία των έξη μετανάστευσε με την οικογένειά της στην Γερμανία. Μετά την επιστροφή της στην γενέτειρά της αποφοιτά από το Οικονομικό Λύκειο και περνάει στις εξετάσεις της Πολεμικής Αεροπορίας το 1979 και από τότε εγκαθίσταται μόνιμα στην Αθήνα. Υπηρετεί 29 χρόνια στην Πολεμική Αεροπορία και αποστρατεύεται με το βαθμό του Σμηναγού.
Το 2008 εκδίδει και το πρώτο της μυθιστόρημα «Για όσα δεν μιλήσαμε ποτέ» το οποίο κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Βεργίνα και επανεκδίδεται το 2010 που κυκλοφορεί και το δεύτερο βιβλίο της «Παράθυρο στο χρόνο» που είναι βασισμένο στην αληθινή ιστορία των προγόνων της και τον ξεριζωμό τους από τη Μικρά Ασία.
Ετοιμάζεται να κυκλοφορήσει και το τρίτο μυθιστόρημα.
Είναι παντρεμένη και έχει δύο κόρες.

 Σε ποιά οικογένεια μεγαλώσατε;
Μεγάλωσα σε αστική οικογένεια με δυο αγαπητούς γονείς και δύο αδερφές, μία μεγαλύτερη και μία μικρότερη με τις οποίες ήμασταν πολύ δεμένες. Ουσιαστικά μεγαλώναμε η μία την άλλη αφού οι γονείς μου είχαν δικό τους φούρνο στον Λευκώνα Σερρών. Βέβαια όλα τα χρόνια δεν ήταν ρόδινα, αφού πριν την απόκτηση της δικής μας επιχείρησης, η οικογένειά μου έζησε την μετανάστευση στην Γερμανία ώστε να επιστέψει μετά από πέντε χρόνια με τα απαραίτητα εφόδια για ένα καλύτερο μέλλον. Η καθημερινότητά μας αποτελούταν κυρίως από τον φούρνο, τα ζώα που φροντίζαμε, τον κήπος με τα λαχανικά, το μαγείρεμα και το διάβασμα για το σχολείο. Στις δουλειές αυτές βοηθούσαν όλα τα μέλη της οικογένειας και αυτό μας έδενε ακόμη περισσότερο. Μέσα από την οικογένεια μάθαμε να αγαπάμε και να φροντίζουμε ο ένας τον άλλον, να βοηθάμε τον συνάνθρωπο αλλά και να εκτιμάμε τον κόπο του άλλου.
 Η γενέτειρα πατρίδα σας, οι Σέρρες, τι καλό σας έδωσε;
 Γεννήθηκα και μεγάλωσα στην επαρχιακή πόλη των Σερρών σε μια εποχή στην οποία η αλληλεγγύη μεταξύ των ανθρώπων ήταν μεγάλη και κυρίως υπήρχε εμπιστοσύνη. Κοιμόμασταν με τις πόρτες ανοιχτές, δεν υπήρχε  εγκληματικότητα, όλη η γειτονιά ήμασταν μια οικογένεια. Μάθαμε να παίζουμε ξέγνοιαστα στην αλάνα όπου υπήρχε η ελευθερία των κινήσεων και ταυτόχρονα μάθαμε και να σεβόμαστε τη διαφορετικότητα του άλλου. Συνυπήρχαμε  με παιδιά από τον Πόντο, από την Θράκη και όπως κι εμείς με άλλους Μικρασιάτες. Μέσα από την ιστορία του κάθε παιδιού μάθαμε να αγαπάμε τις παραδόσεις, τα ήθη κι έθιμα της κάθε περιοχής.
  
Υπηρετήσατε από το 1979 την πατρίδα ως αξιωματικός στο Σώμα της Αεροπορίας και αποστρατευτήκατε το 2008. Ήταν επιθυμία σας η καριέρα αυτή;
Τελειώνοντας το Λύκειο  έδωσα εξετάσεις ΚΑΤΕΕ και πέρασα στη Σχολή Τουριστικών Επιχειρήσεων. Παράλληλα  είχα ενημερωθεί για το ότι ζητούσαν να καταταγούν οι πρώτες γυναίκες στο στρατό και δήλωσα συμμετοχή στο Σώμα της Πολεμικής Αεροπορίας. Τα αποτελέσματα βγήκαν την ίδια περίοδο και αποφασίζω τελικά να καταταγώ στο Στρατό. Το ρίσκο ήταν μεγάλο καθώς από την μικρή επαρχία των Σερρών θα βρισκόμουν ξαφνικά μόνη στη μεγαλούπολη της Αθήνας. Μετά από εξετάσεις, βρεθήκαμε στο Θέρετρο Αξιωματικών της Πολεμικής Αεροπορίας  και στο Τατόι όπου αρχίζει η Στρατιωτική και Γραμματειακή εκπαίδευση. Στη συνέχεια μετατίθεμαι στο Στρατολογικό Γραφείο της Πολεμικής Αεροπορίας ώσπου παραμένω εκεί ως την κατάργησή του το 1995.

Ποια ήταν η ειδικότητά σας;

Ήμουν Στρατολόγος και εργαζόμουν στο Τμήμα της Επιστράτευσης. Μετά την κατάργηση των Στρατολογικών Γραφείων, μετατέθηκα στην Υπηρεσία Ιστορίας της Πολεμικής Αεροπορίας και ασχολήθηκα με το ιστορικό αρχειακό υλικό.

Τι αποκομίσατε από αυτήν την καριέρα; Ποιά τα οφέλη;
 Είναι γνωστό πως ο στρατός είναι ένα σκληρό επάγγελμα και κυρίως για τις γυναίκες.Η πειθαρχία είναι το κυρίαρχο στοιχείο του στρατού το οποίο πρέπει να έχει κάποιος σε αυτό το επάγγελμα.Από κεί και πέρα στάθηκα τυχερή λόγω της φύσης της δουλειάς μου η οποία μου επέτρεπε να συναναστρέφομαι καθημερινά με κόσμο και να κρατάω την ανθρώπινη επαφή. Σημαντικές ήταν και γνώσεις που μου εξασφάλισε αυτή η καριέρα ειδικά κατά τη μετάθεσή μου στην Υπηρεσία Ιστορίας.

Έχουν αλλάξει οι συνθήκες διαβίωσης στον Στρατό; Γνωρίζετε;
Όσο περνούν τα χρόνια εξασφαλίζονται όλο και πιο ικανοποιητικές συνθήκες στη διαβίωση του Στρατού. Κρατάω επαφή με ανθρώπους από τον χώρο και ενημερώνομαι για τις συνθήκες διαβίωσης όπως επίσης και τη γενικότερη εικόνα στο Σώμα.

 Οι αμοιβές των στρατιωτικών ανταποκρίνονται στις σημερινές συνθήκες;
 Όπως και στα περισσότερα επαγγέλματα με την οικονομική κρίση στην  Ελλάδας τα τελευταία χρόνια οι αμοιβές των στρατιωτικών έχουν πέσει κατά πολύ.Η δουλειά του στρατιωτικού είναι σκληρή όσο κι αν κάποιος που δεν ανήκει στον χώρο ίσως να μην το κατανοεί.Υπάρχουν οι υπηρεσίες,οι ασκήσεις,οι συνεχείς μεταθέσεις, μια ιεραρχία που πρέπει να αντιμετωπίσει,μια διαρκή διαθεσημότητα αφού είναι ανακλήσιμοι όλο το 24ωρο και συνήθως οι συνθήκες εργασίας δεν είναι και οι καλύτερες.

 Ποιά η γνώμη σας για τις διαρκείς μεταθέσεις (ανά 3 χρόνια περίπου) των στρατιωτικών; Μπορεί να συνδυάζει καριέρα και οικογένεια;
 Είναι αρκετά δύσκολο κομμάτι οι συνεχείς μεταθέσεις των στρατιωτικών για τους ίδιους αλλά και για τις οικογένειές τους.Αλλάζει η ζωή όλης της οικογένειας. Διαφορετικό σπίτι, διαφορετικό σχολείο, διαφορετικός κύκλος κάθε φορά. Συχνά νιώθεις πως δεν ανήκεις κάπου και δεν έχεις κάποιο σταθερό σημείο.
Όσον αφορά το αν μπορεί ο στρατιωτικός να συνδιάζει καριέρα και οικογένεια, έγκειται στις απόψεις και δυνάμεις του καθενός. Όπως υπάρχουν δυσκολίες και σε άλλα επαγγέλματα, έτσι υπάρχουν και στου στρατιωτικού, συν φυσικά το βασικότερο το οποίο είναι οι μεταθέσεις που αναφέραμε.Εκεί για να τα κατφέρεις πρέπει να υπάρχει πλήρη στήριξη και κατανόηση από τα μέλη της οικογένειας.

 Θα ήταν και σήμερα η πρώτη σας επιλογή ως επάγγελμα;
 Σε γενικές γραμμές ναι. Αγαπούσα πολύ την δουλειά μουκαι εξελίχθηκα μέσω αυτής. Οι γνώσεις που πήρα ήταν βασικές, οι άνθρωποι τους οποίους συνάντησα σημαντικοί και άσχετα με τις όποιες δυσκολίες υπήρξαν στην πορεία της, θα περπατούσα στα ίδια βήματα που έκανα ως τώρα. Η μοναδική λεπτομέρεια που θα άλλαζα – και εδώ θα συμφωνήσουν πολλές γυναίκες καριέρας μαζί μου – θα ήταν το ωράριο και οι υπηρεσίες ώστε να βρίσκομαι περισσότερες ώρες στο σπίτι με τα παιδιά μου. Πιστεύω πως κανένας δεν μπορεί να αναπληρώσει το ρόλο της μητέρας και πολλές φορές αναγκαστηκά λείπεις μερόνυχτα ολόκληρα λόγω υπηρεσίας.

 Πώς προέκυψε η συγγραφή για εσάς ;
 Η πρώτη μου απόπειρα ήταν στην Α Γυμνασίου, στο μάθημα της Φυσικής Ιστορίας, όπου την ώρα του μαθήματος έγραφα ποιήματα. Η καθηγήτρια το ανακάλυψε και μου έβαλε τιμωρία να γράψω διακόσιες φορές «εν ώρα του μαθήματος δεν θα ξαναγράψω ποίηση». Αυτό όμως δεν στάθηκε εμπόδιο και συνέχισα να γράφω. Το 2006 έγραψα το πρώτο μου μυθιστόρημα και δύο χρόνια αργότερα αποφασίζω να αποστρατευτώ από την Πολεμική Αεροπορία, όπου και δούλευα για 29 χρόνια και να ασχοληθώ αποκλειστικά με τη συγγραφή.

 Τι πραγματεύεται το 1ο σας βιβλίο με τον τίτλο «Για όσα δεν μιλήσαμε ποτέ»;
Το πρώτο μου μυθιστόρημα το οποίο κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Βεργίνα είναι το «Για όσα δεν μιλήσαμε ποτέ». Θέλησα να θίξω τις σχέσεις των ζευγαριών στο γάμο στη σημερινή κοινωνία και τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν μαζί αλλά και ο καθένας μόνος του. Η ηρωίδα του βιβλίου, η Δέσποινα είναι μια γυναίκα η οποία αφοσιώνεται στην καριέρα της, στο μεγάλωμα των παιδιών και στις κοινωνικές της υποχρεώσεις παραμελώντας πολλές φορές τον άντρα της, αλλά και τον ίδιο της τον εαυτό. Ο σύζυγός της, Δημήτρης, την παρακινεί να αφήσει τη δουλειά και να ασχοληθεί με το σπίτι και την οικογένεια, καθώς θεωρεί πως μ’ αυτόν τον τρόπο θα ξανακερδίσει τη γυναίκα του. Και οι δυο τους είναι υπεύθυνοι και καλοί οικογενειάρχες, σωστοί γονείς και πετυχημένοι στη δουλειά τους. Με τον καιρό όμως χάνουν την επικοινωνία τους και την ψυχική τους επαφή. Ο διορισμός του Δημήτρη στην Ικαρία θα γίνει και η διέξοδος από την – πληκτική μέχρι τώρα – καθημερινότητά του. Ο Δημήτρης και η Δέσποινα είναι ένα από τα χιλιάδες ζευγάρια που υπάρχουν γύρω μας, τα οποία μέρα με τη μέρα χάνονται στην καθημερινότητα και στις υποχρεώσεις, θεωρούν τον σύντροφό τους δεδομένο, δεν «παλεύουν» ώστε να σώσουν το γάμο ή τη σχέση τους και πάνω απ’ όλα δεν συζητούν ειλικρινά ως άνθρωποι. Έτσι οι σχέσεις φθείρονται και ο καθένας βρίσκει διεξόδους αλλού.

 Λέμε αλήθειες μεταξύ μας;
 Η ειλικρίνια, η αληθινή και ουσιαστική επικοινωνία με τον συνάνθρωπο θέλει πρωτίστως αρκετή δουλειά με τον εαυτό μας. Οφείλουμε αρχικά να έχουμε κάνει εσωτερικό διάλογο, να έχουμε λύσει τυχόν θέματα του παρελθόντος, να είμαστε ξεκάθαροι με το ποιοί πραγματικά είμαστε. Όταν αποκτήσουμε αυτογνωσία, μόνο τότε θα μπορούμε εμείς αλλά και οι γύρω μας να αναγνωρίσουμε τις ανάγκες μας και να δείξουμε το αληθινό πρόσωπο μας. Τότε η αλήθεια αναπόφευκτα θα είναι ο μόνος δρόμος.

 Ποιά η χρονική απόσταση μεταξύ του πρώτου και του δεύτερου βιβλίου σας «Παράθυρο στο χρόνο» και ποιό το θέμα του ;

Το δεύτερο βιβλίο μου «Παράθυρο στο χρόνο» γράφτηκε δυο χρόνια μετά το πρώτο. Λόγω των ιστορικών γεγονότων που αναφέρονται στο βιβλίο έπρεπε να βρω αρχειακό και φωτογραφικό υλικό από τη Μικρά Ασία καθώς και να συνομιλήσω με συγγνενείς μου των οποίων η ιστορία περιγράφεται στις σελίδες του βιβλίου. Σ’ αυτό βιογραφείται η πορεία της οικογένειάς μου, μέσα από τη Μικρασιατική καταστροφή, αρχίζοντας από τον προπάππου Κώστα και την προγιαγιά Λέγκω, η οποία ήταν η πηγή της γνωριμίας μου με τα γεγονότα που η οικογένειά μου αντιμετώπισε ύστερα από τον ξεριζωμό της από το Ουσάκ. Αναφέρεται στη φιλική συνύπαρξη Ελλήνων και Τούρκων, αλλά και των θρησκειών τους. Μέσα σε μια ανθρώπινη κοινωνία, η Λέγκω αδυνατεί να πιστέψει πως κάποιοι θα γίνουν δολοφόνοι τους. Όμως βεβαιώνεται πως ο Τουρκικός στρατός έχει την εντολή να πράξει αυτό που δεν ήταν πιστευτό από τον απλό άνθρωπο «Βία και θάνατος στους Έλληνες». Η οικογένεια ακολουθεί τη μοίρα των Ελλήνων της Μικράς Ασίας των οποίων προορισμός είναι η Ελλάδα. «Η θάλασσα ήταν γεμάτη πτώματα, μεγάλες κηλίδες αίματος και διάφορα αντικείμενα επέπλεαν πάνω της..» Η αγωνιώδη και γεμάτη ταλαιπωρίες σωτήρια εγκατάστασή τους στη Σαλονίκη και η πρόοδός τους στη νέα πατρίδα. Οι δύσκολες συνθήκες διαβίωσης και η ζωή της προσφυγιάς σκορπίζουν την οικογένεια σε πόλεις και χωριά της Ελλάδας. Οι ιστορικές συγκυρίες, οι νέοι πόλεμοι και διχασμοί ,οικογενειακοί και πολιτικοί, στέλνουν τα αδέρφια σε διαφορετικά σημεία του ορίζοντα, εντός και εκτός των συνόρων. Μετά από πολλά χρόνια ξαναβρίσκονται. Ποτέ όμως όλοι μαζί. Και το Ουσάκ είναι ένα αναπάντητο ερωτηματικό, μια μακρινή ανάμνηση, που αναβιώνει στη γεύση ενός καζάν ντιπί, έτσι όπως το έφτιαχνε η γιαγιά Λέγκω με τ’ όνομα.

 Είστε ευχαριστημένη από το ενδιαφέρον του αναγνωστικού κοινού για τα βιβλία σας;
Είμαι παραπάνω από ευχαριστημένη από τους αναγνώστες για το ενδιαφέρον τους όσον αφορά τα βιβλία μου αλλά κυρίως για τη σχέση που έχω αναπτύξει μαζί τους. Προτιμώ να μην βλέπω τους αναγνώστες ως σύνολο αλλά τον κάθε έναν ξεχωριστά.
Δεν σας κρύβω πως έχω αποκτήσει καλούς φίλους με τους οποίους γνωρίστηκα από τις παρουσιάσεις μουαλλά ακόμη και από τους χώρους όπου υπογράφω τα βιβλία μου. Προσπαθώ να έχω αληθινή και ουσιαστική σχέση με τους αναγνώστες κάτι που με βοηθάει και στο να  αφουγγράζομαι τις ανάγκες τους και φυσικά να καλυτερεύω ως άνθρωπος αλλά και ως συγγραφέας.

 Οι μνήμες είναι το καλύτερο και το χειρότερο πράγμα στον κόσμο;
 Οι μνήμες είμαστε εμείς. Είναι οι στιγμές που ζήσαμε, τα συναισθήματα που νιώσαμε, οι άνθρωποι που συναντήσαμε, οι εμπειρίες που βιώσαμε, τα όνειρά που κάναμε, το παρελθόν μας. Αρκεί όλα αυτά να μη μας κρατούν δέσμιους αλλά να μας δίνουν εφόδια για το παρόν και να κοιτάμε με αισιοδοξία το μέλλον. Ακόμη και οι άσχημες μνήμες του παρελθόντος, αν τις αποδεχτούμε και ρίξουμε φως πάνω τους, μας βοηθούν να προχωρήσουμε ένα βήμα παραπέρα και μπορούν να μας κάνουν να σταθούμε πιο δυνατοί στη ζωή.

 Οι διαπροσωπικές σχέσεις είναι το πιο δύσκολο ως θέμα;
 Ένα μυθιστόρημα το οποίο βασίζεται κυρίως στις σχέσεις μεταξύ των ηρώων είναι σαφώς πιο δύσκολο ως θέμα. Γράφοντας το βιβλίο οφείλεις να μπεις στη θέση των ηρώων – να σκέφτεσαι όπως αυτοί,να λειτουργείς όπως αυτοί, να αισθάνεσαι όπως αυτοί. Γίνεσαι εν μέρει ηθοποιός αλλά με τη διαφορά πως πρέπει όλους τους ρόλους να τους ζεις εσύ. Αν οι ήρωες καυγαδίζουν για παράδειγμα, μπαίνεις στη θέση και των δυο. Από κει και πέρα σε οδηγούν οι ήρωες. Πολλές φορές δίνεις και κάτι από εσένα. Λειτουργείς εμπειρικά ή γράφεις ιστορίες που σε έχουν αγγίξει.

 Τι θα αλλάζατε στον κόσμο, αν ήταν στο χέρι σας;
Την απληστία και την παρέμβαση του ανθρώπου στη φύση για προσωπικό του όφελος. Το να καταστρέφεις τη γη είναι σαν να βάζεις φωτιά στο ίδιο σου το σπίτι. Το να δημιουργείς πολέμους για όφελος της οικονομίας σου και να αφανίζεις λαούς ολόκληρους χωρίς τύψεις κι ενοχές είναι κάτι που με εξοργίζει.

 Οι ήρωες των βιβλίων σας, τι χαρακτήρα έχουν συνήθως;
 Τα βιβλία που έχω γράψει έως τώρα έχουν διαφορετικό θέμα, διαδραματίζονται διαφορετική χρονική περίοδο και συνεπώς οι χαρακτήρες αλλάζουν σε κάθε ιστορία. Ήρωες που ακολουθούν τη μοίρα τους, ήρωες με πάθη, φιγούρες βγαλμένες από την ιστορία της χώρας μας και άλλες βγαλμένες σαν από παραμύθι. Άλλοι αγαπητοί και άλλοι που δεν θα ευχόσουν να βρεθούν στο δρόμο σου. Το κάθε βιβλίο για εμένα είναι και μια ζωή, συνεπώς κρύβει μέσα του ξεχωριστούς ανθρώπους με διαφορετικούς χαρκτήρες.