Το γκαράζ των απορριμματοφόρων του Δήμου και η ιστορία του

Η ιστορία του Χώρου Στάθμευσης των Απορριμματοφόρων της Υπηρεσίας Καθαριότητας, με τις αυθαίρετες κατασκευές μέσα στη δασική αναδασωτέα έκταση του Κτήματος Βέικου, που ο Δήμος μας αναγκάστηκε να κατεδαφίσει τον περασμένο Φεβρουάριο για να αποφύγει την καταβολή προστίμων ύψους ενός εκατομμυρίου ευρώ περίπου, χρονολογείται από τα τελευταία χρόνια της δεκαετίας του 1980. Πριν ο Δήμος εγκατασταθεί αυθαίρετα στο χώρο αυτό και αρχίσει την κατασκευή των διαφόρων υποδομών, δεν διέθετε μόνιμο και οργανωμένο χώρο στάθμευσης των τροχοφόρων του.

Τα πρώτα μετά το 1975 χρόνια, τα τρία-τέσσερα  απορριμματοφόρα – ανοιχτά φορτηγά – του Δήμου στάθμευαν σε διάφορα απόμερα σημεία της πόλης, σε μεγάλα οικόπεδα και σε ικανή απόσταση από τα σπίτια. Όσο όμως οι πολυκατοικίες πύκνωναν και όσο αυξάνονταν ο αριθμός των απορριμματοφόρων και άλλων τροχοφόρων του Δήμου, ο χώρος της ελεύθερης πρόχειρης στάθμευσης τους άρχισε να γειτνιάζει άμεσα με τον οικιστικό περίγυρο και οι διαμαρτυρίες από τις οχλήσεις  ήταν πλέον αναπόφευκτες. Έτσι το πρόβλημα της εξεύρεσης ενός σταθερού χώρου στάθμευσης, άρχισε να τίθεται επιτακτικά και ως καταλληλότερη επιλογή θεωρήθηκε ένα τμήμα του γυμνού τότε «Λόφου του Παιδιού», κοντά στο ασβεστοκάμινο, δίπλα στην Οδό Πασσώβ. Η είδηση όμως κινητοποίησε τους περίοικους, οι οποίοι αντέδρασαν και η πρόταση εγκαταλείφτηκε. Το πρόβλημα άρχισε να οξύνεται και η αισθητική και υγειονομική διάσταση του προκαλούσε πλέον και πολιτικό κόστος. Τελικά ως βολικότερος χώρος κρίθηκε  η εκτός σχεδίου έκταση στη γωνία της οδού Πανουριά (σημερινή Αγ. Ειρήνης) και της Λεωφόρου Βεΐκου, διεκδικούμενη από τους κληρονόμους του Λ. Βέικου, αδελφούς Βιαρόπουλου. Δεν είναι γνωστό αν τους ζητήθηκε η άδεια. Σημειώνεται όμως ότι στην περιοχή, βορειοανατολικά της οδού Χριστιανουπόλεως, η ανοικοδόμηση την περίοδο αυτή μόλις είχε αρχίσει και αναπτύσσονταν με φρενήρη ρυθμό. Έτσι αυτό το απόμακρο σημείο στάθμευσης των απορριμματοφόρων, στη δεύτερη πενταετία του 1985, βρέθηκε απέναντι και σε απόσταση 25 περίπου μέτρων από το μέτωπο των πολυκατοικιών της Πανουριά και επηρέαζε αρνητικά την εμπορευσιμότητα των διαμερισμάτων. Το γεγονός αυτό είχε ως αποτέλεσμα την άσκηση έντονων πιέσεων στη Διοίκηση του Δήμου από τα οικοπεδικά (Βιαρόπουλοι) και κατασκευαστικά συμφέροντα για απομάκρυνση των απορριμματοφόρων.
Εκτός αυτού όμως είχαν ωριμάσει πλέον οι συνθήκες για τη δημιουργία οργανωμένου χώρου στάθμευσης με τις απαραίτητες υποδομές και τον αναγκαίο τεχνικό εξοπλισμό, που να φυλάσσεται και να επιτηρείται. Ήδη είχαν καταγγελθεί πράξεις δολιοφθοράς σε οχήματα στην μέχρι τότε αφύλακτη θέση. Η κατάσταση πίεζε, αλλά η Δημοτική Αρχή στο πνεύμα «βλέπουμε και κάνουμε» – πρακτική που χαρακτήριζε την επί δεκαετίες, χωρίς σχέδιο και πρόγραμμα, πολιτική της – δεν είχε μεριμνήσει για την οριστική αντιμετώπιση του προβλήματος κι έτσι κατέφυγε και πάλι σε προσωρινή λύση, με την πονηρή σκέψη να την επιβάλει ως μόνιμη.
Ξαφνικά τα απορριμματοφόρα μεταφέρθηκαν ακριβώς απέναντι, στη Δημόσια – Δασική – Αναδασωτέα έκταση (στην ανατολική πλευρά της Λ. Βεΐκου, στο Λόφο Κόκκου), σε τρία οικόπεδα διεκδικούμενα από τους ίδιους (Βιαρόπουλοι). Το Δημοτικό Συμβούλιο δεν είχε καμιά ενημέρωση και στο Γαλάτσι κυκλοφόρησε η φήμη ότι ο Δήμαρχος δημιούργησε Γκαράζ με κατάληψη στο τσιφλίκι των Βέικων. Όμως τα γεγονότα έτρεχαν διαφορετικά και η υπόθεση έφτασε στα δικαστήρια.
Όπως προκύπτει από την αίτηση ασφαλιστικών μέτρων των φερομένων ιδιοκτητών προς τον Εισαγγελέα  Πρωτοδικών (4-7-1990), το Υπόμνημα (18-7-1990) και την Ανακοπή (22-10-1990) των μηνυθέντων Δημάρχου Β. Παπαδιονυσίου και Αντιδ. Ι. Βιντζηλαίου, η στάθμευση των απορριμματοφόρων στη νέα θέση και στα οικόπεδα 1, 2 και 12 επιτράπηκε βάσει συμβάσεως Χρησιδανείου μεταξύ Δήμου και Βιαροπουλέων τον Ιούλιο του 1989, για λίγους μήνες, «έως ότου ευρεθή κατάλληλο μέρος δι’ οριστικήν εγκατάστασιν τούτων». Επειδή όμως ο Δήμος επεξέτεινε το χώρο, τον περιέφραξε και άρχισε να κατασκευάζει διάφορες σταθερές Υποδομές έγιναν τα προσωρινά μέτρα. Ο Δήμος δεν αρνήθηκε τα γεγονότα, αλλά προσπάθησε να αντικρούσει την παραπάνω Αίτηση με την επίκληση τυπικών λόγων, όπως ότι είναι εκπρόθεσμη, ότι  έπρεπε να προηγηθεί η καταγγελία του Χρησιδανείου και ότι μετά το 1987 το Υπουργείο Οικονομικών   χαρακτήρισε το «Κτήμα Βέικου» Δημόσια Έκταση και συνεπώς η κυριότητά τους τελεί υπό αμφισβήτηση. Τελικά το δικαστήριο με την απόφασή του 72/14-9-1990 δικαίωσε του Μηνυτές και διέταξε το Δήμο να κατεδαφίσει τις  διάφορες κατασκευές και να διαμορφώσει το έδαφος στη κατάσταση που βρίσκονταν πριν.   
Με δεδομένο όμως ότι οι Δήμαρχοι κατά τη μεταπολιτευτική περίοδο απολάμβαναν πλήρη ασυλία, η Διοίκηση του Δήμου όχι μόνο δεν  εφάρμοσε την απόφαση του Δικαστηρίου αλλά συνέχισε να επεκτείνει και να βελτιώνει τις υποδομές. Τα πράγματα δυσκόλεψαν κάπως όταν το 1994 η έκταση εκτός από Δημόσια επαναχαρακτηρίστηκε Δασική – Αναδασωτέα (1147/94), οπότε το Γκαράζ καταγράφτηκε ως αυθαίρετο. Η άρνηση του Δήμου να το απομακρύνει είχε ως συνέπεια την επιβολή προστίμου 7 εκατ. δρχ. που, αν και δεν καταβλήθηκαν, το Γκαράζ παρέμεινε στη θέση του. Μάλιστα όταν κατά την περίοδο αυτή μετά από πολύμηνη κινητοποίηση της Κίνησης Πολιτών Γαλατσίου (Β. Ζαφειράκης), παρενέβη η Νομαρχία και κατεδάφισε – απομάκρυνε  από την αναδασωτέα έκταση 30 περίπου αυθαίρετα εγκαταστημένες στο χώρο Επιχειρήσεις, ο Δήμαρχος όχι μόνο δεν συνέδραμε το Νομάρχη, αλλά όλη τη μέρα κλείστηκε στο Γκαράζ φοβούμενος την κατεδάφισή του.
Φυσικά η ασυλία των δημάρχων συνεχίζονταν και παρά τα κατά καιρούς πρόστιμα σε βάρος του Δήμου μας, ούτε το γκαράζ απομακρύνονταν, ούτε τα πρόστιμα καταβάλλονταν. Μέχρι που η κοινωνική ευαισθησία για το περιβάλλον άρχισε να διευρύνεται και να πολιτικοποιείται, οπότε και οι αποφάσεις για την προστασία του άρχισαν να υλοποιούνται και τα αυθαίρετα να κατεδαφίζονται.
Έτσι μετά από δεκαετίες αυθαιρεσιών και τεράστια οικονομική επιβάρυνση του Δημοτικού Ταμείου, ο Δήμος βρίσκεται και πάλι χωρίς οργανωμένο χώρο στάθμευσης και φύλαξης των τροχοφόρων του. Είναι ένα μάθημα για το πώς πρέπει να ασκείται η δημοτική εξουσία και να οργανώνεται η αντιμετώπιση των προβλημάτων της πόλης.