Ψάχνω την ΑΡΙΣΤΕΡΑ….

Ψάχνω την ΑΡΙΣΤΕΡΑ….

Εκείνη την Αριστερά που, κατά την περίοδο
του µεσοπολέµου, κυνηγηµένη, εξορισµένη και φυλακισµένη από το βενιζελικό
Ιδιώνυµο και τη µεταξική δικτατορία, σάλπισε µέσα από τις φυλακές την ενότητα
και τη λαϊκή συστράτευση για την απόκρουση της ιταλικής επίθεσης τον Οκτώβρη
του 1940. Που δραπέτευε από τα ξερονήσια της εξορίας για να ενταχθεί στις
γραµµές της Εθνικής Αντίστασης. Που από τις πρώτες µέρες της κατοχής
πρωτοστάτησε στη συγκρότηση δοµών για την ενεργό αντίσταση κατά των κατοχικών
στρατευµάτων και την προστασία του λαού από την ακραία πείνα και τη ναζιστική
βία. Που έπαιξε πρωταγωνιστικό ρόλο στη σκληρή µάχη για στην απελευθέρωση της
χώρας .

 Την Αριστερά που, αδυνατώντας να συλλάβει τις
µεταπολεµικές γεωπολιτικές ισορροπίες µεταξύ των νικητών του Β’ Παγκόσµιου
Πολέµου, δεν µπόρεσε να αποφύγει την εµπλοκή της στην εµφύλια σύγκρουση και
όντας ηττηµένη και αποδεκατισµένη στάθηκε όρθια µε αλώβητο το ηθικό της
πλεονέκτηµα έναντι των αντιπάλων και διωκτών της. Εκείνη την Αριστερά που, µετά
τη στρατιωτική ήττα της, µε τον κύριο όγκο του στρατιωτικού και πολιτικού της
δυναµικού σε αναγκαστική υπερωρία, είτε συρόµενου στα στρατοδικεία, στις φυλακές
και στα εκτελεστικά αποσπάσµατα είτε εξόριστου να στοιβάζεται στα ξερονήσια,
είτε «ελεύθερου» να βιώνει την ιδιότητα του πολίτη τρίτης κατηγορίας ή να
λαθροβιώνει κάτω από τη µύτη του χωροφύλακα και του χαφιέ. Την Αριστερά που
µέσα σ’ αυτό το χαλασµό κράτησε ζωντανά τα οράµατά της και µπόλιαζε µ’ αυτά το
λαό, διατήρησε ακέραιο το κύρος της, ξεχώριζε για το ήθος της, έχαιρε το σεβασµό
και την εκτίµηση ακόµα και των πολιτικών αντιπάλων της και σε σύντοµο χρόνο, µε
την ενωτική της πολιτική, κατάφερε να ανασυγκροτηθεί πολιτικά, συνεργαζόµενη µε
συγγενείς ιδεολογικά δηµοκρατικές πολιτικές οµάδες και προσωπικότητες.

Εκείνη
την Αριστερά που, στα γκρίζα χρόνια του µετεµφυλιακού καθεστώτος, αν και
διωκόµενη και στερηµένη ουσιαστικά πολιτικών και κοινωνικών δικαιωµάτων,
µπόλιαζε το κοινωνικό Σώµα µε τις προοδευτικές ιδέες της, πρωτοπορούσε στους
πολιτικούς και κοινωνικούς αγώνες, στις κινητοποιήσεις για τα οικονοµικά και
εργασιακά δικαιώµατα των εργαζοµένων, για τα εθνικά θέµατα, µε πρωταρχικό της µέληµα
να κρατηθεί όρθιος ο καθηµαγµένος λαός µε αλώβητη την πίστη του στις δικές του
δυνάµεις. Ψάχνω την Αριστερά που, µέσα στον µετεµφυλιακό ζόφο, ξεχώριζε για τις
πνευµατικές και καλλιτεχνικές δηµιουργίες και τις ουµανιστικές ιδέες της που
άγγιζαν και συγκινούσαν τη ψυχή όλων των Ελλήνων που πρωταγωνιστούσε πολιτικά
στο χώρο των αντιδεξιών δηµοκρατικών δυνάµεων µε την ενωτική της πολιτική, το
ήθος της, την αλήθεια και τη δύναµη των επιχειρηµάτων της, συµβάλλοντας
αποφασιστικά στη διεύρυνση των δηµοκρατικών ελευθεριών και στον περιορισµό των
αυθαιρεσιών του Θρόνου, προκαλώντας δονήσεις στο στρατιωτικο-ανακτορικό κατεστηµένο.
Που έδωσε το Λαµπράκη και τον Πέτρουλα. Που πυρπολούσε τις καρδιές των νέων
καθώς ξεχύνονταν στους δρόµους µε τα συνθήµατα «15%» για την Παιδεία και «Ένα –
Ένα – Τέσσερα» για την προστασία του Συντάγµατος. Που οι πολιτικοί της στόχοι
για καθολικά κοινωνικά δικαιώµατα, παιδεία και δουλειά έτρεφαν τους αγώνες των
µυριάδων «Λαµπράκιδων». Την Αριστερά που συνέβαλε στο πανίσχυρο προοδευτικό
κίνηµα, που αντιστέκονταν στους δρόµους αντάµα µε τους χιλιάδες δηµοκράτες
πολίτες για να µην ανακοπεί η δηµοκρατική προοπτική που ξανοίχτηκε το 1964. Για
να ανατραπούν τα σχέδια του παρακράτους, των στρατοκρατών και των ανακτόρων για
αναστολή του Συντάγµατος και ανατροπή του δηµοκρατικού Πολιτεύµατος. Εκείνη την
Αριστερά που, µε το απροσµέτρητο κύρος και την επικοινωνιακή δυναµική των ιδεών
αλλά και των πολιτικών πρακτικών της, µε την ασίγαστη κοινωνική και πολιτική
πάλη, την κοινωνική αποδοχή και επιρροή της, αποτέλεσε πρωταρχικό και βασικό
στόχο των σκοτεινών δυνάµεων της ανωµαλίας τον Απρίλη του 1967 όταν επέβαλαν
τελικά την στρατιωτική δικτατορία των συνταγµαταρχών. Την Αριστερά που
αγωνίζονταν για την ενότητα του λαού τραγουδώντας στα γιαπιά και τις
διαδηλώσεις «Εµείς τραγουδάµε για να σµίξουµε τον κόσµο*» και για άλλη µια
φορά µάτωσε και θυσιάστηκε και βρέθηκε στους γνώριµους της τόπους της εξορίας,
στα χουντικά κολαστήρια των βασανιστηρίων, τα στρατοδικεία, τις φυλακές και
ξανά στην υπερωρία. Εδώ και πέντε χρόνια, χρόνια οικονοµικής κοινωνικής και
πολιτισµικής κρίσης, φτώχιας για το λαό και απαξίωσης της χώρας, ψάχνω για την
οραµατική Αριστερά που να διαµορφώνει την πολιτική της διαλεγόµενη µε την
πραγµατικότητα. Χωρίς ιδεοληπτικές αγκυλώσεις, λαϊκισµούς και αλαζονικές
συµπεριφορές, άτεγκτη απέναντί στους φορείς µηδενιστικών, εθνικιστικών και
ακροδεξιών αντιλήψεων, ρητορειών και πρακτικών. Την Αριστερά της αλήθειας, τη
µόνη ικανή να εµφυσήσει στο λαό την πίστη στη δύναµη του για να βγει από το
τέλµα των ψευδαισθήσεων, της σύγχυσης και της αβεβαιότητας, να ανακτήσει την
αξιοπρέπεια του και να πάρει στα χέρια του το πρόβληµα της χώρας.

• Από το
«Καπνισµένο Τσουκάλι» του Γιάννη Ρίτσου σε µουσική Χρ. Λεοντή

Γράφει ο ΝΕΣΤΩΡ ΧΑΤΖΟΥ∆ΗΣ