ΕΡΧΕΤΑΙ ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΗΣ ΠΛΑΣΤΙΚΗΣ ΣΑΚΟΥΛΑΣ

ΕΡΧΕΤΑΙ ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΗΣ ΠΛΑΣΤΙΚΗΣ
ΣΑΚΟΥΛΑΣ

Στην
Ιρλανδία το 2002 αποφασίστηκε η χρέωση της ελαφριάς πλαστικής σακούλας

  τύπου
σούπερ µάρκετ µε 0,15 ευρώ, το οποίο αυξήθηκε σε 0,22 ευρώ το 2007.

Το ποσό
καταλήγει σε ένα περιβαλλοντικό ταµείο υπέρ της ανακύκλωσης.

Ως αποτέλεσµα, η
χρήση πλαστικής σακούλας µειώθηκε σε λίγα χρόνια κατά 95%.

Θα έπρεπε να έχει
γίνει και στην Ελλάδα. Αλλά όταν την προηγούµενη δεκαετία οι

συζητήσεις που
γίνονταν στις υπολοιπες ευρωπαϊκές χώρες µεταφέρθηκαν και στη

δικιά µας, η
αντίδραση ήταν άκρως νεοελληνική. Πανικός. Επί µέρες η σχετική

αναφορά στα
δελτία ειδήσεων συνοδεύονταν από ρεπορτάζ αγανακτισµένων

καταναλωτών οι οποίοι
κατακεραύνωναν το νέο ευρωπαϊκό «χαράτσι».

«Πάλι λεφτά θέλουν να µαζέψουν» κλπ.

 Φανταστείτε τι έχει να γίνει τώρα που τα
πράγµατα έχουν σφίξει.

Ως ο νέος καταναλωτικός ΕΝΦΙΑ θα αντιµετωπιστεί.

Το τότε
Υπουργείο Περιβάλλοντος αντιµετώπισε το θέµα µε τη συνηθισµένη

 πολιτικάντικη λογική:

το παρέπεµψε στις καλένδες!

Σιγά µην έπαιρνε το πολιτικό κόστος για τις
ιδιοτροπίες των Ευρωπαίων πολιτικών

. Εδώ είναι Βαλκάνια, δεν είναι
παίξε-γέλασε.

Εν τω µεταξύ
οι υπόλοιπες χώρες το προχώρησαν.

Έχουν, βλέπετε, µία εµµονή αυτοί οι
δυτικοευρωπαίοι να µην αφήνουν άλυτα τα

προβλήµατα που αντιµετωπίζουν, εντελώς
ακατανόητη σε µας.

 Έτσι σήµερα στη ∆ανία, στη Μάλτα, στη
Ρουµανία, στο Βέλγιο οι πλαστικές σακούλες χρεώνονται.

Στη Γαλλία και την Τσεχία
πληρώνεται ως φόρος ενώ στην Ιταλία,
η οποία πρωτοπορεί, απαγορεύτηκαν από το
2011 όλες οι µη βιοδιασπώµενες σακούλες.

Να σηµειωθεί µόνο ότι από την απαγόρευση
εξαιρέθηκαν οι πολύ λεπτές πλαστικές σακούλες, που χρησιµοποιούνται στα σούπερ
µάρκετ για να τυλίξουν τρόφιµα

. Η πρακτική αυτή θα είχε ήδη καθολική ευρωπαϊκή
ισχύ αν δεν την είχαν µπλοκάρει οι Άγγλοι.

 Περίπου οκτώ δισ. πλαστικές σακούλες χρησιµοποιούνται
κάθε χρόνο στην ΕΕ, και οι περισσότερες από τις µισές καταλήγουν στα σκουπίδια
έπειτα από µία µόνο χρήση.

Τις
τελευταίες δεκαετίες έχουν εξελιχθεί σε µάστιγα για το περιβάλλον, καθώς
χρειάζονται δεκάδες ή εκατοντάδες χρόνια για να αποσυντεθούν.

 Οι επιπτώσεις
είναι µεγαλύτερες στη θάλασσα, όπου οι σακούλες σκοτώνουν χελώνες, πουλιά και
άλλα ζώα.

Σύµφωνα µε την Ευρωπαϊκή Επιτροπή, ο µέσος ευρωπαίος πολίτης χρησιµοποίησε
200 πλαστικές σακούλες το 2010, αν και ο αριθµός παρουσιάζει µεγάλες διακυµάνσεις
από χώρα σε χώρα.

 Τα κράτη µέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης κατέληξαν το Νοέµβριο σε
µια ιστορική συµφωνία που έχει στόχο να µειώσει κατά τρεις φορές τις πλαστικές
σακούλες που χρησι- µοποιούν κάθε χρόνο οι Ευρωπαίοι.

Η ΕΕ λέει,
κατ’ουσίαν, «όχι» στη χρήση της πλαστικής σακούλας:

 οι χώρες µέλη θα πρέπει
είτε να επιβάλουν χρέωση στις σακούλες είτε να

εφαρµόσουν άλλα αποθαρρυντικά ως
προς τη χρήση τους µέτρα.

Την προηγούµενη εβδοµάδα το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο
ενέκρινε Οδηγία για τη

µείωση της χρήσης της «ελαφριάς» πλαστικής
σακούλας (τύπου σούπερ µάρκετ), µε

συγκεκριµένους στόχους και χρονοδιάγραµµα.

 Τα κράτη µέλη καλούνται να µειώσουν την
κατανάλωση στις 90 σακούλες ανά άτοµο

 ετησίως µέχρι το τέλος του 2019 και στις
40 µέχρι το 2025

(ενδεικτικά, σήµερα στη χώρα µας καταναλώνονται 242 σακούλες
ανά άτοµο

ετησίως).

Ή να διασφαλίσουν ότι µέχρι το τέλος του 2018 οι πλαστικές
σακούλες θα χρεώνονται.

«Ενα µεγάλο τους τµήµα
καταλήγει στη φύση», ανέφερε στους δηµοσιογράφους η
κ. Margrete Auken, ευρωβουλευτής των
Πρασίνων από τη ∆ανία και εισηγήτρια της
 νοµοθετικής πρότασης στην Ευρωβουλή. «Το
70% των σκουπιδιών στη θάλασσα είναι πλαστικά και το 70% αυτών είναι πλαστικές
σακούλες. Λόγω µεγέθους, ο όγκος που καταλαµβάνουν σε σχέση µε άλλα απόβλητα
είναι µικρός, ωστόσο η ζηµιά που προκαλούν είναι πολύ σηµαντική».
Πέρυσι το καλοκαίρι γράφαµε σε τούτη εδώ τη σελίδα: «Η Μεσόγειος θεωρείται από τις
θάλασσες που έχουν ρυπανθεί περισσότερο από πλαστικό. Κάθε έρευνα που
πραγµατοποιούν οι επιστήµονες δείχνει όλο και τραγικότερα αποτελέσµατα από την
προηγούµενη. Η µεγαλύτερη απειλή είναι η αόρατη. Το πλαστικό έχει κατακλύσει
τις θάλασσες αλλάζοντας τη γεωλογία τους αλλά και µέσω των ψαριών βρί σκεται
στο πιάτο µας.».

 ∆εν πρόκειται λοιπόν για µία οικολογική
πολυτέλεια αλλά για ένα πρόβληµα που

αντιµετωπίζει όλος ο πλανήτης, µε τη
Μεσόγειο να είναι σε ζώνη υψηλού κινδύνου.

∆εν πρόκειται για ευαισθησία αλλά
για ανάγκη.

Στην οποία πρέπει να προσαρµοστούµε όλοι.

Να µάθουµε
να µεταφέρουµε τα ψώνια µας από το µανάβικο, το φούρνο, το

ψιλικατζίδικο σε
χάρτινες σακούλες τις οποίες θα επαναχρησιµοποιούµε.

Να µάθουµε να
χρησιµοποιούµε και µέσα στο σπίτι µας κάδους σκουπιδιών που απλά θα αδειάζουµε.

Χωρίς τη διαµεσολάβηση σακούλας σκουπιδιών.

 Να απαιτούµε πλέον τη χρήση χάρτινων
ανακυκλώσιµων συσκευασιών ή γυαλιού

που επίσης θα ανακυκλώνουµε.

Και άλλα
πολλά πρέπει να µάθουµε ως το 2018.

 Ποιο δρόµο θα ακολουθήσει η χώρα µας;

Θα
φανεί µετά την ενσωµάτωση της νέας Οδηγίας στην εθνική νοµοθεσία.

Όµως, όπως
πάλι λέει η κυρία Auken,

740 εκατ. ευρώ».

 Θα πληρώνουν µόνο οι «µερακλήδες».

Αν και εδώ
που τα λέµε δεν είναι και άσχηµα, έστω κι έτσι, έστω και µέσω

 απαγορεύσεων να
ξεφύγουµε από τον πολιτισµό της πλαστικής σακούλας, της

πλαστικής καρέκλας
και της πλαστικής ζωής. ∆εν ταιριάζει σε µερακλήδες

Γράφει ο
ΝΤΑΛΗΣ ΒΑΓΓΕΛΗΣ, ∆ιεύθυνση Σπουδών των φροντιστηρίων «Πρόταση»