Σαν καλό σινεμά…

ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΙΑ ΑΠΟ ΤΑ ΠΑΛΙΑ ΜΑΣ ΤΕΥΧΗ!
ΞΑΝΑ ΚΟΝΤΑ ΣΑΣ!!

Σινεμά λοιπόν. Μου αρέσει το σινεμά. Μου αρέσει, γιατί μου αρέσουν και τα ταξίδια. Μου αρέσει όπως μου αρέσουν και τα ταξίδια. Με τον ίδιο τρόπο, για τους ίδιους – σχεδόν – λόγους. Μόνο που στο σινεμά αισθάνομαι πως είμαι πιο ελεύθερη, ίσως πραγματικά ελεύθερη. Νιώθω πως το κινηματογραφικό σύμπαν είναι απέραντο, αδέσμευτο, απεριόριστο. Διαπερνά το χώρο και το χρόνο. Νιώθω πως οι εικόνες και οι ήχοι του εκτείνονται με τη σειρά τους πολύ πιο πέρα από την καθημερινότητα, την πραγματικότητα, την αντικειμενικότητα, την αλήθεια.

Βέβαια, όλα αυτά αποτελούν μόνο αισθήσεις του μυαλού του δικού μου, ίσως και κάποιων ακόμα άλλων, και υποδηλώνουν απλά την αντιστοιχία μιας λέξης, στην προκειμένη περίπτωση μιας λέξης – τοποθεσίας, με τις αναμνήσεις και τα βιώματά μου, αλλά και τις κατά βούληση παραλλαγμένες αναμνήσεις και βιώματα των ανθρώπων που με πλαισιώνουν, και που εκούσια ή ασυνείδητα μου τα μεταδίδουν. Μπορεί, λοιπόν, για κάποιους με διαφορετική οπτική, το σινεμά να ταυτίζεται απόλυτα με την πραγματική ζωή, με τις γνήσιες, ζωντανές ή μη, υπάρξεις του κόσμου. Για κάποιους, μπορεί ακόμα και η φαντασία, τα όνειρα και τα οράματα ενός ή περισσότερων ανθρώπων να αποτελούν στοιχείο της πραγματικότητάς μας. Έτσι, ωστόσο, η έννοια του ρεαλισμού χάνει κάθε σημασία της.
Δεν εννοώ φυσικά πως τα δημιουργήματα της φαντασίας μας, ή τα όνειρα (με κλειστά ή με ανοιχτά μάτια), ή κάθε είδους όραμά μας, δεν αποτελεί αξιοσέβαστο, αναπόσπαστο και αξιοσημείωτο κομμάτι της ζωής μας. Εννοώ απλά ότι τα παραπάνω (ευτυχώς ή δυστυχώς, αυτό είναι ένα ενδιαφέρον θέμα για άλλο άρθρο), δεν είναι μέρος της «κανονικότητάς» μας.
Για να είμαι σαφέστερη, θα όριζα την «κανονικότητα», μόνο ως προς το συγκεκριμένο κείμενο, ως μια ακολουθία κινήσεων, πράξεων, συναισθημάτων και σκέψεων, ασθενώς μα επαρκώς διαφοροποιημένη για τον καθένα μας, που όμως επηρεάζει και ουσιαστικά καθορίζει τις μέρες και τη ροή του χρόνου μας. Δε νομίζω πως υπάρχουν βάσιμες διαφωνίες ως προς το κατά πόσο η παραπάνω, ατομική, ακολουθία, συνδέεται για την πλειοψηφία των ανθρώπων με τα φανταστικά τους κατασκευάσματα, ή από την άλλη, με τα κατασκευάσματα με τα οποία τις περισσότερες φορές αναγκάζονται να διασταυρωθούν και που συχνά εύχονται να ήταν φανταστικά. Σίγουρα, σε ορισμένες περιπτώσεις ή καταστάσεις, τα όρια φαντασίας και πραγματικότητας είναι τόσο αχνά, που μοιάζουν ανύπαρκτα. Αλλά και τι νόημα έχει, στις περιπτώσεις αυτές, να επιδιώκουμε να δούμε τα όρια; Το πιθανότερο είναι να βλάψουμε τα μάτια μας. Άλλωστε, όταν και αν εμφανιστεί κάτι αντίστοιχο, θα ήταν πιο πρωτότυπο να εκτιμήσουμε τη σπανιότητά του μέσα στη μουντή ρουτίνα, να επωφεληθούμε όσο μπορούμε από αυτό, και ιδιαίτερα, να το απολαύσουμε.
Έρχομαι ξανά, λοιπόν, στο θέμα του σινεμά. Θα μπορούσα, να τονίσω να σταθώ τώρα και στα βιβλία, στα ποικίλα βιβλία, όμως ξεκίνησα να γράφω έχοντας ως κίνητρο μια ταινία που πρόσφατα είδα, οπότε το θέμα των βιβλίων θα το αναβάλω για μια άλλη φορά. Η ταινία που είδα ήταν πολεμική. Θα μπορούσε βέβαια να χαρακτηριστεί εξίσου λογικά και ως περιπέτεια, δράσης, ή κοινωνική και συναισθηματική. Η αλήθεια είναι πως περιλάμβανε πολλά και διαφορετικά στοιχεία, αρμονικά ενταγμένα στην πλοκή της. Η ταινία ήταν «Το άλογο του πολέμου», όμως δεν έχει σημασία. Θα μπορούσε να λέγεται και «Ψυχή βαθιά» ή «Pearl Harbor». Γιατί το κίνητρο που ανέφερα και πριν, ήταν οι εικόνες της ταινίας, εικόνες που, χωρίς να έχω σκοπό να προσβάλλω κανέναν από τους συντελεστές, έχω δει πολλές ακόμη φορές. Το κίνητρό μου, όμως, μου επιβάλλει να ψάχνω κάτι θετικό, κάτι κρυμμένα αισιόδοξο, ανάμεσα σε αυτές τις εικόνες βίας, τραυματισμών, αποκτήνωσης, παραλογισμού, ψυχικού και σωματικού θανάτου. Εικόνες που κάθε φορά σκέφτομαι και λέω πως δε θέλω να ξαναδώ, εικόνες που κάθε φορά ξαναβλέπω. Πρώτον γιατί παίζονται στο σινεμά, και στο σινεμά δε μπορώ (ή μάλλον δε θέλω) να αντισταθώ. Δεύτερον, γιατί η επίδρασή τους σε εμένα είναι κάτι που ακόμα δεν έχω πλήρως αποκωδικοποιήσει.
Λυπάμαι. Σίγουρα λυπάμαι όταν παρακολουθώ σκηνές πολέμου. Φοβάμαι επίσης, και μια πλευρά μου πληγώνεται. Κάπου όμως υπάρχει ένα φως. Πάντα κάπου υπάρχει ένα φως, από μια σπίθα, μια χαραμάδα. Τι και αν μικρή ήταν το παράπονό μου να δω μια ταινία όπου όλοι οι «κακοί» να νικούν, τι και αν ποτέ δεν την είδα. Τώρα αυτή η απουσία είναι η ελπίδα μου. Δε θα επιχειρήσω να αποφανθώ εγώ αν η ζωή μιμείται την τέχνη, ή η τέχνη τη ζωή – αν και δε κρύβω ότι θα ευχόμουν για το πρώτο. Αυτό που θα επιχειρήσω όμως, είναι να σας μεταδώσω το συμπέρασμά μου: Πως παντού και πάντα υπάρχει μια ελπίδα. Μια ελπίδα που θα συνεχίσει να μας κάνει να βλέπουμε ταινίες, μια ελπίδα που θα συνεχίσει να μας προσκαλεί να ζούμε.
Το μόνο που μένει να επιλέξω, είναι αν προτιμώ τα ευχάριστα γενικά, αισιόδοξα έργα, που όμως αφήνουν στο πέρασμά τους μία πικρία ανεκπλήρωτης ευτυχίας, ή τα υπόλοιπα, τα πιο σκληρά, που όμως στο τέλος κάνουν τη ζωή μου να δείχνει φωτεινότερη. Ίσως όμως και να είναι καλύτερα να μην πάρω κάποια απόφαση, έτσι ώστε να έχω έναν παραπάνω λόγο για να βλέπω την κάθε ταινία, και να δέχομαι ό,τι έχει να μου δώσει…