Επιστολή προς τον ΙΚΑΡΟ ΠΕΤΡΟΠΟΥΛΟ από τον ΤΑΣΟ ΠΑΣΠΑΛΑ (Επιστολή γραμμένη από τον πρώτο και όχι από τον δεύτερο)

«ΠΡΟΕΔΡΕ ΜΟΥ»,
Τώρα που κι εγώ έχω γίνει πρόεδρος, ενώ εσύ δεν είσαι, αποφάσισα να σου στείλω επιστολή εξομολόγησης, αντί να ξύνομαι στην γκλίτσα σου, όπως το κάνω εδώ και μερικά χρόνια.

Ξεκινάω με την απορία γιατί, ενώ ήξερες ότι θα προκαλέσεις πρόβλημα συνείδησης στους κορακοζώιτους προέδρους των Συλλόγων της πόλης (εγώ είμαι άλλη κατηγορία καθότι νεόκοπος και …αρκετά αιρετός), εν τούτοις υλοποίησες την απόφασή σου και δεν είσαι πλέον πρόεδρος στη ΔΡΑΣΗ. Είναι σωστό ένας πρόεδρος σαν και σένα να υπακούει μόνο στη συνείδησή του και στην πεποίθησή του περί της αναγκαιότητας της ανανέωσης και να μη σκέπτεται το πρόβλημα των άλλων;
Παίρνω πίσω, λοιπόν, τους υπαινιγμούς και τα ερωτηματικά που έσπειρα γύρω από παιχνίδια διαδοχής σου. Ομολογώ ότι όταν ήρθα στη ΔΡΑΣΗ δεν καταλάβαινα αρκετά από τα της λειτουργίας, τόσο του Δ.Σ. όσο και των διάφορων επιτροπών της. Ο τρόπος Διοίκησης και Διεύθυνσης των Διοικητικών Συμβουλίων μου προκαλούσε ενδιαφέρον και ταυτόχρονα υποψίες που τις κράτησα για καιρό.
Μιάς και σου μίλησα για τη ΔΡΑΣΗ, τώρα κατάλαβα ότι αν είχα υπομονή και συγκρατημένες φιλοδοξίες, ίσως να γινόμουνα έστω Αντιπρόεδρος, ισότιμος του Πέτρου, όπως ήταν ο διακαής πόθος μου κι αργότερα, ίσως, με προωθούσες ακόμη ψηλότερα. Έτσι σκεπτόμουνα. Νόμιζα ότι εσύ εφάρμοζες προσωπικές πολιτικές. Όμως εσύ δεν έδειχνες να με εγκρίνεις κι εγώ βιαζόμουνα. Με κρατούσες καθηλωμένο σε θέση αντίστοιχη με τις 17 ψήφους που έπαιρνα στις εκλογές. Επεχείρησα να σου κάνω αντιπολίτευση στο Δ.Σ., γρήγορα όμως κατάλαβα το μάταιον της προσπάθειάς μου μπροστά στην αφοπλιστική πολιτική της διαφάνειας και της «όλα στο Τραπέζι» που εσύ ακολουθούσες. Έτσι κι εγώ αναζήτησα προεδρική στέγη αλλού και τα κατάφερα αμέσως. Αναγνώρισαν προφανώς την αξία μου. Πιθανόν, γιατί κι εσύ μου έχεις εκμυστηρευθεί ότι κουβαλάω ικανότητες που, όμως, τις σκοτώνω με τη βιασύνη μου να «ανέβω».

«ΠΡΟΕΔΡΕ ΜΟΥ»
Πίστεψα για ένα διάστημα ότι θα με στήριζες όταν προχωρούσα με θριαμβευτική ορμή με τους «Πρωταγωνιστές» μου. Δεν απέκλεια την προοπτική να ηγηθείς εσύ. Κι εγώ, δεύτερος. Θα έγραφα, έτσι, ως «δεύτερος τη τάξει», σίγουρη αναρρίχηση στο Δημοτικό στερέωμα, δεδομένης της διαφοράς της ηλικίας μας που, δεν σου κρύβω, το θεωρώ μεγάλο προσόν μου. Τούτο, σε αντίθεση με εσένα που δεν υπολογίζεις ηλικίες και γνωρίζω ότι έχεις εξουσιοδοτήσει το Δήμο να χορηγεί πιστοποιητικό γεννήσεώς σου  σε κάθε ενδιαφερόμενο άσπονδο φίλο σου.
Στενοχωρήθηκα που δεν συγκινήθηκες που ο φορέας του οποίου είμαι πρόεδρος και ξέρω ότι εκτιμάς, σε τίμησε. Σου έδωσε βραβείο σε Γενική Συνέλευσή του. Απόρησα για τη στάση σου που τη θεώρησα αλαζονική. Έδειξες πως εξέλαβες ως μικρή αυτή τη διάκριση. Αργότερα σε κατάλαβα. Έπρεπε να γεμίσει το Γαλάτσι και οι Σύλλογοί του  από βραβεία και βραβευμένους για να καταλάβω, «προεδρέ μου», πόσο μπροστά βλέπεις!
Οφείλω να ομολογήσω ότι ήταν μεγάλο λάθος μου όταν, την προσπάθεια που ξεκίνησε, για μία ακόμη φορά, το καλοκαίρι, η ΔΡΑΣΗ για το  ΠΑΛΑΙ και συνεχίζεται και με τη δική μου στήριξη – συμμετοχή, που είναι προσπάθεια «εθνική» για την τοπική κοινωνία μας, την ενέπλεξα με δήθεν υπόγειες Δημαρχιακές επιδιώξεις σου και  με το ΣΥΡΙΖΑ που δήθεν εξυπηρετείς και ,χωρίς να το επιδιώκω, δημιούργησα αμφιβολίες και ερωτηματικά.
Κατάλαβα ότι είναι πράγματι άδικο να χιουμορίζεις με μία πρωτοβουλία ενός φορέα, της ΔΡΑΣΗΣ, που κινητοποίησε μία πόλη τυλιγμένη στην κατακαλοκαιριάτικη ραστώνη της, με τον απερχόμενο και τον επερχόμενο Δήμαρχους απόντες από το «γίγνεσθαι» της πόλης (Ιούνιος -Σεπτέμβριος). Δυστυχώς, μπορεί να πέρασε ένας χρόνος, όμως ακόμη η Δημοτική αρχή δεν έχει συλλάβει την στενή σχέση της πόλης με το ολυμπιακό ακίνητό της, το ΠΑΛΑΙ.  
Ξέρεις, «πρόεδρέ μου» ότι η πένα, πολλές φορές, τρέχει ασταμάτητα κι εσύ μου είσαι σημείο αναφοράς. Συγχώρεσε την σπουδή αυτή.
Στο σημείο τούτο θα ήθελα να σε ρωτήσω τι απαντάς σε αυτούς που στέκονται μακριά  και ενίοτε πυροβολούν κατά της «Κίνησης  φορέων και πολιτών Γαλατσίου Ν.Ιωνίας και Ε’ Δημοτικής κοινότητας για τη διάσωση του ΠΑΛΑΙ», προβάλλοντας επιχειρήματα οργανωτικής συγκρότησης, δηλαδή καταστατικού κ.λ.π. Ξέρω ότι πρόκειται για υπεκφυγή γιατί τα κινήματα είναι ζωντανές οντότητες φορέων και πολιτών που συμπίπτουν για ένα μεγάλο σκοπό, έξω από σκοπιμότητες και καταστατικά. Το κίνημα είναι κάτι πλατύτερο, πέραν ενός Συλλόγου που κάνει εκδηλώσεις και εκδρομές, χρήσιμες κατά τα άλλα. Όταν λείπει η διάθεση να βγούμε από το καβούκι μας και να πάρουμε μέρος σε κάτι που κανένα καταστατικό η προσωπική επιδίωξη μας επιβάλλει, πέραν από την γνωστή ακτίνα δράσης μας, τότε καταφεύγουμε σε «άλλοθι» γραφειοκρατικά.
Δεν κατάλαβα, «πρόεδρέ» μου, το σκοπό της πρόσκλησης που έκανες στο Δημαρχείο, μετά τις Δημοτικές εκλογές, στους μη εκλεγέντες Δημοτικούς συμβούλους όλων των συνδυασμών. Τι περίμενες απ’ αυτούς; Όταν σε ρώτησα μου απάντησες ως Πυθία. «Τάσο, είναι ολοφάνερο. Ξύσε την κεφαλή σου και θα το βρεις.» Αργότερα ,όμως, που το σκέφθηκα το βρήκα ερεθιστικό το να λειτουργήσουν ως «πολίτες» ένα μέρος μόνον από τις εκατοντάδες των υποψήφιων. Το Γαλάτσι θα γινόταν αγνώριστο με τόσους ενεργούς πολίτες.
Τέλος, θα περίμενα μία – κάποια αντίδρασή σου, ένα κόρδωμα βρε αδελφέ, για την πραγματικά ιδιαίτερη συνέντευξή σου στο galatsion που έδωσες στη Μαίρη Γκιώνη που της έχεις εκτίμηση και σε εμένα που, ό,τι και να λες, δεν μπορείς να κρύψεις την συμπάθειά σου. Την πέρασες σαν ένα ακόμη γεγονός, που επειδή αφορά στο πρόσωπό σου δεν χρειάζεται προβολή – προπαγάνδιση. Πρόκειται για κορεσμό; Μήπως για αλαζονεία; Ή μήπως δεν θέλεις να στενοχωρήσεις τον φίλο σου τον Πίκουλα;
«Πρόεδρέ μου», κλείνω με μία παράκληση: Σκίσε, επί τέλους, εκείνη την καταραμένη φωτογραφία που κρατάς στο αρχείο σου για να νοιώσω κι εγώ απελευθερωμένος από κρατήματα. Ξέρω ότι είσαι καλός στα σκισίματα. Σκίστη ή δώσε την, που να πάρει!
Σε χαιρετώ, ελπίζοντας στην προσεχή ανάβασή σου στο Άγιο Όρος να προσευχηθείς για μένα, μήπως και πετύχω κανένα αξιοπρεπές εκλογικό αποτέλεσμα, έτσι, για να μην έχουν να λένε οι κάθε φορά φίλοι μου.

ΤΑΣΟΣ με την πένα του ΊΚΑΡΟΥ