Οι διαφορές μεταξύ ΔΕΞΙΑΣ και ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ, σε γενικές γραμμές, αφορούν βασικά σε θέματα οικονομίας και κοινωνικής πολιτικής. Η ΑΡΙΣΤΕΡΑ υποστηρίζει τον κρατικό έλεγχο, γενικά την κρατική παρέμβαση, στην οικονομία και την ανάπτυξη δημοσίων υπηρεσιών ώστε να καλύπτουν με επάρκεια τις κοινωνικές ανάγκες, υλικές και πνευματικές, των πολιτών. Η ΔΕΞΙΑ πιστεύει στην ελεύθερη ανάπτυξη της οικονομίας και δίνει ιδιαίτερη βαρύτητα και προτεραιότητα στην ασφάλεια ατομική και συλλογική. Σ’ αυτές τις γενικές βασικές Αρχές ανάγονται οι διαφορές που χρωματίζουν τις θέσεις και την πρακτική πολιτική των κομμάτων ενώ, εκ των πραγμάτων, πλήθος θέσεων και πρακτικών διαπερνούν οριζόντια το πολιτικό κομματικό μας Σύστημα.
Κατά τη μεταπολιτευτική περίοδο και μετά τη σύνδεση με την ΕΟΚ και ιδιαίτερα από την ένταξη στην Ε. Ε., η Ελλάδα οφείλει να ακολουθεί τις γενικές αρχές λειτουργίας των χωρών μελών της, με αποτέλεσμα την αδιαφοροποίητη αντιμετώπιση από τα κόμματα πολλών προβλημάτων, ανεξάρτητα από το ιδεολογικό πρόσημο που φιγουράρει στην προμετωπίδα τους. Οι όποιες επιμέρους διαφορές στη διαχείριση, χωρίς να αλλάζουν τη γενική κατεύθυνση, αφήνουν, στα όρια της ανεξαρτησίας άσκησης της κυβερνητικής πολιτικής, το ιδεολογικό κοινωνικό τους αποτύπωμα. Υπάρχει χώρος δηλαδή, στο πλαίσιο αυτό, για την υλοποίηση και ιδεολογικών προταγμάτων. Και φυσικά, βαρύνουσα σημασία έχουν η ετοιμότητα, η υπευθυνότητα και η ικανότητα του κόμματος που ασκεί τη διαχείριση της κυβερνητικής εξουσίας για τη δημιουργική και παραγωγική αξιοποίηση, προς όφελος της χώρας και των πολιτών, των δυνατοτήτων και των μέσων που εξασφαλίζει στα μέλη της η Ε.Ε.
Αυτή είναι η πραγματικότητα* που είτε από ιδεοληπτική αυτοπεποίθηση είτε από πολιτική ανοησία και λαϊκισμό, η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ θεώρησε ότι μπορεί να αγνοήσει ακόμα και να ανατρέψει. Να επιβάλλει και να ασκήσει δηλαδή ριζοσπαστική αριστερή διακυβέρνηση, σύμφωνα με τις ταξικές φαντασιώσεις της, σε κρατικές δομές κομμένες και ραμμένες στο κοστούμι ενός φιλελεύθερου αστικού δημοκρατικού Συντάγματος.
Το εγχείρημα, όπως ήταν επόμενο, κατέληξε σε τραγικό φιάσκο. Ο ΣΥΡΙΖΑ το 2015 υπέστη ολοκληρωτική ιδεολογική και πολιτική ήττα και βίωσε τον ενταφιασμό των αυταπατών, των ιδεοληψιών και των ψευδαισθήσεων του, φορτώνοντας παράλληλα το λαό με το γνωστό δυσβάστακτο τίμημα διαρκείας δεκαετιών. Κατάφερε όμως, με τη στήριξη του κόμματος των ακροδεξιών εθνολαϊκιστών ΑΝΕΛ, να κρατηθεί στην εξουσία, εφαρμόζοντας με αριστερό προσωπείο και άκρατο λαϊκισμό τα πρόσθετα και αχρείαστα εξουθενωτικά μνημονιακά μέτρα. Λειτουργούσε δηλαδή υποτακτικά, σαν σε αγγαρεία υπό καθεστώς τιμωρίας, και παραβλέποντας τις ευθύνες του παρουσιαζόταν ως θύμα άξιο συμπάθειας και συμπόνιας. Κακομοίρικη πολιτική δηλαδή, όταν η συγκυρία απαιτούσε αντιμετώπιση στη βάση συγκεκριμένου σχεδίου και προγράμματος για να χαραχθεί πορεία ουσιαστικής εξόδου από τη κρίση.
Με άλλα λόγια, ακολούθησε πρακτικές που δεν προσφέρονταν ούτε για τη συναινετική διερεύνηση των αιτίων της οικονομικής κρίσης και των αδυναμιών αντιμετώπισής της, ούτε για την αντικειμενική ενημέρωση και συστράτευση των πολιτών για τη σταδιακή απάλειψη των συνεπειών της. Έτσι δεν σημειώθηκε αργή έστω αλλά σταθερή βελτίωση της οικονομικής κατάστασης των νοικοκυριών και των όρων λειτουργίας των δημοσίων Υπηρεσιών.
Αντίθετα η επιδείνωση γενικεύτηκε σε όλους τους τομείς της δημόσιας ζωής. Το γεγονός αυτό, μετά 4+ χρόνια διακυβέρνησης δεν μπορεί πλέον να καλυφθεί με λαϊκίστικες πρακτικές, ούτε να δικαιολογηθεί με το γνωστό ΣΥΡΙΖΑικό «αριστερό» λόγο. Η επιδειχθείσα ανικανότητα, ανευθυνότητα, αδιαφορία και αλαζονεία κατά την άσκηση της εξουσίας σε μια σειρά θεμάτων με καταστροφικές συνέπειες και εθνικές επιπτώσεις, συντάραξαν, απογοήτευσαν και δίχασαν το λαό. Οι διαθέσεις του πλέον αποτυπώνονται σταθερά στις δημοσκοπικές έρευνες και εκδηλώνονται εκτονωτικά με έναν πρωτοφανή για τα πολιτικά χρονικά γελοιογραφικό και χλευαστικό χείμαρρο που κατακλύζει καθημερινά τα μέσα επικοινωνίας.
Φτάσαμε έτσι στη λήξη της κυβερνητικής θητείας του ΣΥΡΙΖΑ με την εικόνα του στο εκλογικό σώμα απολύτως αρνητική και απογοητευτική ακόμα και μεταξύ των υποστηρικτών του.
Οι πρωτοφανείς μεθοδεύσεις που μετέρχεται τελευταία για την εξασφάλιση της κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας των 151 ψήφων και τη συριζοποίηση δεξιών …καμμένων και ..ψεκασμένων βουλευτών – η απίσχνανση της κοινωνικής του διείσδυσης όπως μαρτυρείται από την απροθυμία ανταπόκρισης και τα μέτρα ασφαλείας που λαμβάνονται στις επιχειρούμενες κομματικές και κυβερνητικές εκδηλώσεις – οι πρωτοφανείς σε κυνισμό συμπεριφορές και δηλώσεις κομματικών και κυβερνητικών στελεχών του που προσβάλουν και εξοργίζουν – καθώς και η δυστοκία στην εξεύρεση αξιόλογων παραγόντων της κοινωνικής ζωής για τη συγκρότηση των ψηφοδελτίων των επικείμενων εκλογών, του προκάλεσαν ξαφνικά την ανάγκη συγκρότησης του λεγόμενου «προοδευτικού πόλου..!» και της μετάλλαξης του σε «ΣΥΡΙΖΑ – προοδευτική Συμμαχία…!».
Δηλαδή μέχρι τώρα επί 4+ κυβερνητικά χρόνια (αφήνω τα αντιπολιτευτικά) ο ΣΥΡΙΖΑ δεν αυτό-αξιολογούταν για προοδευτικός πόλος με τα τόσα και τόσα που διατυμπανίζει ότι έκανε υπέρ του λαού ώστε να είχε προσελκύσει τον προοδευτικό ανθό της πολιτικής και γενικά της δημόσιας ζωής που τώρα θα έπρεπε να συνωστίζεται και να διαγκωνίζεται για μια οποιαδήποτε θέση στα ψηφοδέλτια του!
Είναι δυνατόν μετά από 4+ χρόνια διακυβέρνησης αριστερής, όπως ισχυρίζεται, να αισθάνεται προοδευτικά λιποβαρής και να βγαίνει στη γύρα ζητιανεύοντας προοδευτισμό από ξελιγωμένους για προβολή και εξουσία κομματικούς περιηγητές; Δηλαδή η τετραετής και πλέον διακυβέρνησή του δεν ήταν αριστερή και ως αριστερή εξ ορισμού προοδευτική για να αισθάνεται ξαφνικά την ανάγκη εμπλουτισμού της με τον απόβλητο άστεγο, περιφερόμενο και καραδοκούντα «προοδευτισμό»**; Δεν θά ’πρεπε τόσα χρόνια όλοι αυτοί οι πρόθυμοι ξαφνικά, ενόψει εκλογών, να είχαν προσφερθεί και συντρέξει στο προοδευτικό αριστερό έργο της κυβέρνησης του; Με άλλα λόγια δεν θά ‘πρεπε κατά τη διάρκεια αυτής της αριστερής κυβερνητικής προσπάθειας να διευρύνεται συνεχώς η κοινωνική διείσδυση του και σταδιακά να ενσωματώνει και το κοινωνικό πραγματικά προοδευτικό δυναμικό όλων των αποχρώσεων της κεντροαριστεράς; Δεν επιβεβαιώνεται έτσι το γεγονός ότι επί 4+ χρόνια αντί για παραγωγή πολιτικής συγκεκριμένης και προοδευτικής, δηλαδή αριστερής, είχαμε υπερπαραγωγή κούφιας αριστερής επικοινωνίας; Αυτό δεν εξηγεί και το γεγονός ότι ο ΣΤΡΙΖΑ, μπροστά στο κίνδυνο της εκλογικής ήττας, ψάχνει εναγωνίως το χαμένο φαντασιακό προοδευτισμό του και παράλληλα επιδίδεται σε μαζική εξαγορά ψήφων με τα επιδόματα «αριστερού» προσήμου;
*Το ΚΚΕ έχει επίγνωση ότι ταξική λαϊκή πολιτική στο πλαίσιο της Ε.Ε. είναι αδύνατη γι’ αυτό και ανεξάρτητα αν συμφωνεί κανείς μαζί του, η πολιτική του είναι ειλικρινής και αξιόπιστη.
**Οι μετρημένες στα δάχτυλα εξαιρέσεις δεν αλλάζουν την εικόνα.