Αιώνια Μετεξεταστέος

Σάββατο πρωί, πετάγομαι από το κρεβάτι με ένα ισχυρό, βαθύ και βουβό πόνο μέσα στο δεξί μου ώμο… Ξάπλωσε χριστιανέ μου, μουρμουρίζει δίπλα η γυναίκα μου, με το φως της μέρας σκοτώνεις και τους υπόλοιπους Τούρκους… λυπήσου μας. Αυτή τη φορά, της ψιθυρίζω, δεν έβλεπα όνειρο πως πολεμούσα τους Τούρκους στο πλευρό του Αθανασίου Διάκου, του πατριώτη μου, έβλεπα εφιάλτη πως γράφαμε πανελλήνιες εξετάσεις και πίσω μου καθόταν ο Ίκαρος ο Πετρόπουλος.

Γράφαμε, λέει, έκθεση ιδεών και στην προσπάθειά του να αντιγράψει, μου τραβούσε τον ώμο να κάνω την κόλλα στην άκρη. Τράβα τράβα κόντεψε να μου βγάλει τον ώμο, σα να μην έφτανε αυτό, πιο δίπλα η αγαπητικιά του η Ρένα, σοσιαλιστικό λάφυρο από τα χρόνια του υπαρκτού ΠΑΣΟΚ, κρατούσε στα χέρια της μια υφασμάτινη κούκλα, με κοιτούσε ίσια στα μάτια κι έμπηχνε με μανία την καρφίτσα στον δεξί ώμο της κούκλας, ακριβώς εκεί που με τράβαγε ο Ίκαρος για να αντιγράψει. Είχε στα χέρια της κάτι καρφίτσες ναααα, τόσο μεγάλες μετασυγχωρήσεως … Ίσα με το δάχτυλο που σηκώναμε με πάθος στη τάξη δήθεν για να πούμε το μάθημα, γιατί όποιος δεν το σήκωνε, αυτόν ρώταγε η δασκάλα.
Ο Ίκαρος στο διάλλειμα, στο κομπολόι, στη μαγκιά και στο μπλά μπλά, ήταν πρώτος… στα λόγια ήταν αέρας δεν τον έπιανε κανείς… στα γραπτά είχε το πρόβλημα, νόμιζες πως έγραφε η Πυθία χρησμούς, πως ήταν μεθυσμένος. Από απέναντι η αγαπητικιά του συνέχιζε να κάνει βουντού στον ώμο μου, δεν ήθελε, βλέπεις, να περάσει ο Ίκαρος το μάθημα, τον ήθελε «Αιώνια Μετεξεταστέο» και αιώνιο πρόεδρο της Δράσης για να κάνει κουμάντο εκείνη.
Ο Ίκαρος, που λέτε, διάβαζε τα ευφυολογήματά μου στον Παλμό και είχε καταλάβει πως μόνο μαζί μου υπήρχε περίπτωση να αντιγράψει και να περάσει το μάθημα, μπας και γλυτώσει και από τη Δράση και από τον έρωτα της Ρένας. Πάντα ονειρευόταν να γίνει δήμαρχος, μα τώρα που είχε γίνει το μαλλί μπαμπάκι ακόμα και για δεύτερος δεν έλεγε όχι. Γιατί, όπως και να το κάνεις, ο τίτλος του προέδρου στις μέρες μας είναι και λίγο παρακμή, όπου και να πετάξεις πέτρα, είτε πρόεδρο θα χτυπήσεις, είτε σκύλο, όπως λέει κι ο σοφός λαός. Βέβαια τελευταία, μπορεί να χτυπήσεις «πρόεδρο που γαβγίζει σαν σκύλος».
Κι όπως αντιλαμβάνεστε, ο Ίκαρος είδε στο πρόσωπό μου τη δική του σωτηρία, βάλε, σου λέει, το ψηλό μπροστά, να κάνει τα γλυκά μάτια στη δασκάλα που περνάει η μπογιά του, γιατί εμένα σε λίγο θα με μαζεύει ο μπόγιας. Το θέμα της έκθεσης ήταν βατό, μόνο που ο Ίκαρος ήταν πάντα εκτός θέματος. Δεκατρία χρόνια στις Πανελλήνιες βάζαν στη Δράση το ίδιο θέμα: «Δράση για την κοινωνία τον πολιτισμό και την ποιότητα ζωής». Δεκατρία χρόνια ο Ίκαρος και η παρέα του έμενε στην ίδια τάξη – ρε τι εκδηλώσεις κάνανε για να εξευμενίσουν τους θεούς του Ολύμπου, ρε τι αντιγραφές από το Ίντερνετ διαβάζαν ώωωρες ατέλειωτες, εκδηλώσεις να δουν τα μάτια σου, μέχρι που δίνανε βραβεία και πλακέτες σε όποιον είχε κάνει την καλύτερη αντιγραφή από το Ίντερνετ. Αυτό το Ίντερνετ έχει καταστρέψει σχεδόν όλους τους φιλόδοξους προέδρους και συλλόγους στο Γαλάτσι. Κείμενα να δουν τα μάτια σου, copy – paste παπαρολογία βραβεία και πλακέτες νομίζοντας πως έτσι προάγουν τον πολιτισμό. Δεκατρία χρόνια ισοβίτες στη Δράση και πάντα όλοι τους στην ίδια τάξη μετεξεταστέοι. Μεταξύ τους οι πρόεδροι των συλλόγων κάνουν, δήθεν τάχαμου, εκλογές κάθε τρία χρόνια, απλά για να θυμίζουν στους υπηκόους πως είναι «είδος μοναδικό». Τον Ίκαρο τον φώναζουν πρόεδρο, και η γυναίκα του βάζει από κάτω δυο τακάκια και τον κάνει «πρόεδρο των προέδρων», τον Πέτρο τον έχουν βαφτίσει Αντιπρόεδρο των Αντιπροέδρων αλλά τον έχουν χωρίς τακάκια, υπάρχουν κι άλλοι τίτλοι τιμής, γραμματείς, λογιστές, φαρισαίοι των Φαρισαίων, και λοιποί Μετεξεταστέοι των Μετεξεταστέων.
Ο Ίκαρος, καθότι πονηρή αλεπού, κάθε φορά στις εκλογές έκανε πως δεν ήθελε… μα πάντα υπενθύμιζε στο Σώμα, πως μετά από δεκατρία χρόνια παρουσίας του στην προεδρία της Δράσης, ο τίτλος ήταν πλέον βαρύς κι ασήκωτος για έναν απλό προεδρικό υπήκοο. Η αλήθεια είναι πως δεκατρία χρόνια στην ίδια τάξη, ήταν μεγάλο το πολιτιστικό βάρος για να το σηκώσει ένας κοινός θνητός. Με την πρώτη απειλή του Ίκαρου για εγκατάλειψη της προεδρίας, οι αυλικοί έκαναν την αίθουσα του Δημαρχείου «Βόρειο Κορέα», έκλαιγαν και οδύρονταν σπαραξικάρδια βγαίνοντας στους δρόμους, στις αυλές, και στις πλατείες, μέχρι που μάζευαν τρόφιμα μην τυχόν και πραγματοποιήσει την πυρηνική του απειλή και δεν έχουν την επόμενη μέρα να φάνε. Τους απειλούσε πως αν φανούν αχάριστοι, θα περάσει το μάθημα αντιγράφοντας απ’ τον Τάσο και μετά δεν θα είχαν καμία ελπίδα να βγουν στην κοινωνία τον πολιτισμό και στην ποιότητα ζωής του Δήμου Γαλατσίου, και τότε γινόταν πάλι στην αίθουσα της «Βορείου Κορέας», κλάμα να δουν τα μάτια σου, μερικοί μέχρι που έφταναν στο σημείο να αυτοευνουχίζονται για να δείξουν την τυφλή υποταγή στον αφέντη και ότι δεν κινδυνεύει ο θρόνος του απ’ το δικό τους τζούφιο σπέρμα.
Από απέναντι η αγαπητικιά του Ίκαρου συνέχιζε να καρφώνει βελόνες στον ώμο της κούκλας εκεί όπου ακριβώς είχα κι εγώ τον πόνο. Το πρόσωπο της όμως είχε πλέον μερέψει, σα να μου ‘λεγε, Τάσο μου, μην τον αφήνεις να αντιγράψει, φύγε και άστονα μαζί μου, άστονε στο λαό που του ‘χει τυφλή υποταγή, που δεν τον αμφισβητεί, που τον αγαπά και τον πιστεύει, άστονε με τα τακάκια στα παπούτσια σαν το Σαρκοζί της Γαλλίας, να νομίζει πως είναι ο «πρόεδρος των προέδρων». Επίσης δεν καταλαβαίνω Τάσο μου, τί πείραξε τους άλλους προέδρους στο Γαλάτσι αυτός ο ξεχωριστός τίτλος τιμής του «πρόεδρου των προέδρων» που ‘δωσα στον άντρα μου, μια κουβέντα είπα παραπάνω για το στεφάνι μου που δεν ζημιώνει κανέναν, και δεχτήκαμε ανηλεή και ακήρυχτο πόλεμο από τους υπόλοιπους επαρχιώτες και άξεστους καθ’ όλα προέδρους.   
Γυρίζω πίσω να δω το γραπτό, που αντέγραφε τόση ώρα ο Ίκαρος τραβώντας μου τον ώμο και βλέπω πως είχε γράψει μόνο τον τίτλο της έκθεσης, κι αυτόν παραφρασμένο: «Δράση, για τον Ίκαρο, τη Ρένα και την Ποιότητα Αυτής», πιο δίπλα καρδούλες, φιλάκια, σ’αγαπώ για πάντα, ο «πρόεδρος των προέδρων».
Κατηφορίζοντας προς το σπίτι πέρασα μπροστά απ’ την Ορφέως. Μέσα από την αίθουσα των ΚΑΠΗ ακούω τραγούδια και χορούς, φωνές και χάχανα, χαριεντίζονταν τα ογδοντάχρονα κάνοντας σκηνές ζήλιας στους πιο ώριμους… Να σου μπροστά μου πετάγεται μια κυρία με χοντρά κοκάλινα γυαλιά … Μου αυτοσυστήθηκε ως κυρά Δήμητρα, δεν την έλεγες μεγάλη δεν την έκανες μικρή, δεν ήταν βέβαια και ίσα με τον Ίκαρο. Μου λέει, πέρασε μέσα κύριε Τάσο, εσύ δεν είσαι που γράφεις στον Παλμό και έχεις ανοίξει βεντέτα με τον Ίκαρο;;; Ελάτε μέσα να σας φιλέψουμε ένα καφέ, ένα κονιάκ, ένα παξιμάδι, δυό φρέσκα κόλλυβα και με μιας πέρασε στο παρασύνθημα…. Μόλις πριν λίγο έφυγε από δω ο Ίκαρος, είχε μαζί του κάτι χαρτιά και έσκιζε και έγραφε συνέχεια. Η επικεφαλίδα πάνω στα χαρτιά έγραφε «Επιστολή προς Τάσο Πασπάλα».
Έλεγε και κάτι ακαταλαβίστικα ότι δήθεν είναι ΠΑΛΑΙμαχος για την Σωτηρία του ΠΑΛΑΙ και κάτι τέτοια. Περάσανε από δω και κάτι άλλοι αυτόκλητοι λόρδοι…  που βρίζανε κι εσένα και τον Ίκαρο και το ΠΑΛΑΙ … δε μου μοιάζανε, κύριε Τάσο, καλοί άνθρωποι, γαυγίζανε σα τα σκυλιά … σ’ αυτούς να πετάξεις πέτρες. Κυρά Δήμητρα, αν σταματάς να πετάς πέτρες σε κάθε σκυλί που γαυγίζει, δε φτάνεις ποτέ στον προορισμό σου.
Από τότε ο Ίκαρος άρχισε να στέλνει επιστολές στον Παλμό υπογράφοντας σαν Τάσος Πασπάλας, έβλεπε στο πρόσωπό μου τη χαμένη του ελευθερία και τις ελπίδες που του αποστέρησαν τα τακάκια του «προέδρου των προέδρων» και ο ασφυκτικός ερωτικός κλοιός της κυρίας Ρένας, κι έτσι ο Ίκαρος παρέμενε στις δημοτικές απατηλές του φιλοδοξίες «Αιώνια Μετεξεταστέος».