Για τον Κώστα…

Γεννήθηκε το 1955, στην καρδιά μιας δύσκολης δεκαετίας σ’ έναν τόπο βραχώδη και άνυδρο, παρά το γεγονός ότι αυτός ο τόπος βρίσκεται σ’ ένα νομό με πέντε λίμνες κι ένα χειμαρρώδες ποτάμι. Σκέφτομαι καμιά φορά πως αυτό το «άνυδρο» του γενέθλιου γεμάτου νερά τόπου του είναι ίσως το στοιχείο που καθόρισε την πολιτική του στάση.

Γιατί άραγε σ’ έναν τόπο γεμάτο λίμνες, ρέματα και ποτάμια, οι γυναίκες περπατούσαν χιλιόμετρα για να εξασφαλίσουν πόσιμο νερό για την οικογένεια και κάμποσο γλυφό νερό για να ποτίσουν τα φυντάνια του καπνού;
Γιατί άραγε σ’ έναν τόπο μοναδικού φυσικού κάλλους, δεν υπήρξε ποτέ ίχνος ανάπτυξης και ο μοναδικός πόρος προέρχονταν από τη μονοκαλλιέργεια καπνού σε χωράφια μικρά και χώματα δύσκολα;
Γιατί άραγε εξαναγκάστηκαν οικογένειες ολόκληρες, μαζί μ’ αυτές και η δική του, να γίνουν εσωτερικοί μετανάστες στην άναρχα οικοδομούμενη Αθήνα έχοντας ήδη στείλει  στη Γερμανία,κατά κανόνα,  τον μεγαλύτερο της οικογένειας;
Γιατί έπρεπε ένα παιδί 14 ετών να έρθει στην Αθήνα, μετανάστης εσωτερικός, να δουλεύει στα μάρμαρα;
Κάποιος άλλος θα γκρίνιαζε για τη μοίρα του, το ριζικό του, την …άδικη κοινωνία ή θα γινόταν κομμάτι εκείνου του λούμπεν αενάως οργισμένου νεοέλληνα. Όχι όμως εκείνος.
Εκείνος, παράλληλα με τη σκληρή δουλειά, άρχισε να δραστηριοποιείται πολιτικά στον ευρύτερο χώρο της Αριστεράς, να διαβάζει, να μελετά, να κρίνει, επιχειρώντας να βρει απαντήσεις  στα ερωτήματα που τον βασάνιζαν.  
Απαντήσεις βέβαια δεν βρήκε ή σε κάθε περίπτωση δεν βρήκε σε όλα. Εκείνο που βρήκε και είναι εκείνο που εν τέλει τον καθόρισε στο σύνολο του σύντομου βίου του, ήταν η αναγκαιότητα εννοιών όπως «συλλογικότητα», «δημοκρατία», «σύνθεση», «περιβαλλοντική συνείδηση», «κοινό καλό», «ανεκτικότητα», «αγάπη». Κάτι σαν σύνθεση της αριστεράς, της οικολογίας και της ορθοδοξίας.
Κι αυτή τη σύνθεση, γνωρίζουμε όλοι πολύ καλά, πως κανείς από τους υπάρχοντες πολιτικούς σχηματισμούς δεν την επιδίωξε καν… Γι’ αυτό άλλωστε και δεν χώρεσε και δεν άντεξε σε τέτοιους σχηματισμούς ο Κώστας.  Ασε που δεν του ήταν και απαραίτητοι…
Γιατί αυτό που ήθελε στη ζωή του ο Κώστας το πέτυχε. Πρόκοψε, εξελίχθηκε, έκανε μια κατάδική του οικογένεια, έκανε δυο άξια παιδιά που τα είδε να μεγαλώνουν, να προκόβουν κι αυτά με τη σειρά τους, έφτιαξε με τα χέρια του ένα μικρό σπιτάκι κι έναν τεράστιο κήπο στο χωριό του, όπως ακριβώς τα ονειρευόταν, έκανε φίλους καρδιάς. Κι ακόμα, φύτεψε, πότισε, κλάδεψε με τα χέρια του εκατοντάδες δέντρα στην αναδασωτέα περιοχή του Γαλατσίου, στην Πεντέλη, στην Πάρνηθα, στον Υμηττό, στο χωριό του,  δίνοντας τις περισσότερες φορές στα μικρά δεντράκια ονόματα προσώπων αγαπημένων… Γιατί όπως αγκάλιαζε και φρόντιζε τ΄αγαπημένα του πρόσωπα, έτσι τ΄αγκάλιαζε και τα φρόντιζε κι αυτά…
Κι ήταν γι’ αυτό το λόγο που τα χέρια του ήταν πάντα γεμάτα πληγίτσες και γρατζουνιές. Από το σκάψιμο στη γη για ν’ ανασάνουν και να τραφούν τα δέντρα του, από το λάξεμα της πέτρας, από τον ασβέστη και το τσιμέντο καθώς έχτιζε πεζούλες για να προστατεύσει.  
– Η «Εφη» πήρε τα πάνω της…
– Η «Γιάννα» δεν έχει ανάγκη! Κοίτα πώς έδεσε!
– Τη «Μάγδα» την πήρα «μεγάλη» για να πιάσει σίγουρα…
– «Εσύ» τους έχεις πάρει φαλάγγι…
Και μιλούσε για τη ροζ , κάπως αδύναμη τριανταφυλλιά  στον πίσω κήπο του σπιτιού στο χωριό, την τεράστια κατακόκκινη τριανταφυλλιά στον μπροστινό , την κυδωνιά  στο πλάϊ, το πεύκο που φύτεψε ψηλά, κοντά στο ρολόϊ στην αναδασωτέα έκταση στο Γαλάτσι…
Ήταν κι αυτός ένας λόγος που τον αγάπησα τόσο. Που τον αγαπήσαμε τόσο.
Το να πεις απλώς πως ήταν ένας καλός άνθρωπος, ένας υπέροχος σύντροφος, ένας εξαιρετικός πατέρας, ένας καλός φίλος δεν μοιάζουν αρκετά για τον Κώστα. Ισως όμως αυτοί οι επιθετικοί προσδιορισμοί να ήταν αρκετοί γι’ αυτή την ανώτερη δύναμη που ο καθείς την αποκαλεί διαφορετικά, να τον πάρει σύντομα, ν’ απαλλάξει τον «Σίσυφο» από το «κουβάλημα της πέτρας» χωρίς να υποστεί όλα τα στάδια της βασανιστικής αρρώστιας.
Στη μνήμη του πολυαγαπημένου μου συντρόφου και πατέρα των παιδιών μου,
ΑΡΕΤΗ ΚΑΛΕΣΑΚΗ
17 Ιουνίου 2015