Όσοι απολαμβάνετε το περπάτημα ή την άσκησή σας στο Άλσος Βέικου και επιλέγετε την πεζογέφυρα για να διασχίσετε τη λεωφόρο, σίγουρα θα έχει πάρει το μάτι σας τα νεοφυτεμένα λουλούδια στο παρτέρι του ενός εκ των δύο τσιμεντένιων διαδρόμων ανάβασης και κατάβασης.
Γαρίφαλα, θυμάρια, δεντρολίβανα, δάφνες, βελανίδια και χαρουπιές περιμένουν το χρόνο να κάνει τη δουλειά του για να αναπτυχθούν, να γεμίσουν το παρτέρι και να μετατρέψουν τη τσιμεντένια αστική γέφυρα σε δασική! Ποιό χέρι όμως τα έβαλε εκεί;
Σε μια απογευματινή βόλτα, λίγες μέρες πριν, πιάσαμε στα πράσα τον ηθικό αλλά και φυσικό «αυτουργό» της ενέργειας αυτής, τον γνωστό για τις περιβαλλοντικές ανησυχίες του συνδημότη μας, Δημήτρη Μπουλούτη.
Χαμογελαστός και με τη χαρακτηριστική του συστολή, απάντησε στο «γιατί» της ερώτησής μας: «Είναι μια απαράδεκτα βαριά, μουντή, απότομη, χωρίς φωτισμό και αφύτευτα παρτέρια πεζογέφυρα. Όταν το Παλαί έγινε προσωρινός προσφυγικός καταυλισμός και βοηθούσα εδώ μαζί με άλλους συνδημότες μας εθελοντικά, ερχόμουν σ’αυτό το σημείο να ηρεμήσω και να απολαύσω τη θέα του δάσους απέναντι. Έχει όντως καλή θέα από δω! Το δάσος βρίσκεται σε απόσταση αναπνοής. Ήθελα να “δέσω” τη γέφυρα αυτή με το δάσος, το πράσινο περιβάλλον γύρω. Τίποτα παραπάνω από αυτό.»