Ανάγκη να τα ξαναπούμε!

Ήταν φανερό, από το ξέσπασμα της οικονομικής κρίσης, ότι δεν επρόκειτο για ένα απρόβλεπτο παροδικό φαινόμενο αλλά για μια αναπόφευκτη πραγματική λαίλαπα που στο πέρασμά της θα σάρωνε τη ζωή μας σε συλλογικό και προσωπικό επίπεδο και από το «όνειρο» που ανέμελα απολαμβάναμε, θα μας προσγείωνε άτσαλα στην ανώμαλη και αιχμηρή επιφάνεια της πραγματικότητας. Με άλλα λόγια, θα στερούσε από τον καθένα μας την «ευμάρεια» του και θα μας έριχνε στην ανέχεια και τη φτώχεια. Λέω ήταν φανερό όμως, το σοκ της απώλειας του επίπεδου ζωής στο οποίο ο καθένας μας είχε βολευτεί, ήταν τόσο απροσδόκητο και τρανταχτό που καθιστούσε την πραγματικότητα της οικονομικής κρίσης αδιανόητη και συνεπώς απίστευτη. Αυτό φυσικά ίσχυε για τη πλειοψηφία των απλών πολιτών. Αντίθετα οι οικονομικές και πολιτικές ελίτ γνώριζαν πολύ καλά και τις αιτίες που την προκάλεσαν και το χαρακτήρα της και τις τρομαχτικές συνέπειες της για το λαό και τη χώρα. Για την ελίτ του χρήματος βέβαια δεν υπήρχε λόγος ανησυχίας. Η κρίση, το ‘ξεραν, θα δημιουργούσε ευκαιρίες για χοντρές αρπαχτές με τα κεφάλαια που είχαν σωρεύσει  στο εσωτερικό και το εξωτερικό και υπομονετικά καραδοκούσαν. Για τις πολιτικές ηγεσίες όμως;

Τα τότε κόμματα εξουσίας και ευθέως υπαίτια, ΠΑ.ΣΟ.Κ. και Ν.Δ., είχαν κοινό στόχο τη συγκάλυψη των ευθυνών για τις πολιτικές τους που προκάλεσαν την κρίση. Έτσι, αποφεύγοντας να ενημερώσουν τους πολίτες για τη σοβαρότητα του προβλήματος και την ανάγκη να ληφθούν μέτρα, συνέχισαν, στο πλαίσιο του δικομματισμού, με εγκληματική αδιαφορία τη συνηθισμένη αντιπαράθεσή τους για τον έλεγχο της κυβερνητικής εξουσίας. Κανένας προβληματισμός για συνεννόηση και  διαμόρφωση εθνικής πολιτικής  εξόδου από τη κρίση. Παράλληλα η Αριστερά, ζώντας στο κόσμο της, είδε διεθνείς τοκογλύφους να συνωμοτούν εναντίον μας, να μηχανεύονται την κρίση και να την μπάζουν λαθραία στη χώρα. Ο ιδεοληπτικός οίστρος της λειτούργησε τότε ως ιδανική  κολυμπήθρα του Σιλωάμ για την απενοχοποίηση του ΠΑ.ΣΟ.Κ. και της Ν.Δ.: Οι ξένοι φταίγανε…!
Στο μεταξύ, η αδυναμία της χώρας να ανταποκριθεί στις δανειακές της υποχρεώσεις, καθιστούσε κατεπείγουσα την ανάγκη – προς αποφυγή άτακτης χρεοκοπίας – εξεύρεσης νέων δανεικών. Με τις Αγορές κλειστές για τη χώρα μας, η εποχή των Μνημονίων άρχισε να ανατέλλει. Η κοινωνία στο άκουσμα της ανάγκης να παρθούν μέτρα έπαθε συλλογική παράκρουση με συνέπεια την αδυναμία κριτικής και υπεύθυνης στάσης απέναντι στη επιδεινούμενη οικονομική κατάσταση και την ανεύθυνη και αλλοπρόσαλλη  επικοινωνιακή πλημμυρίδα των κομμάτων. Έτσι έπεσε θύμα διαφόρων θεωριών και προτάσεων ευφάνταστων οικονομολόγων και ενός πρωτοφανούς κομματικού λαϊκισμού που υποσχόταν τον αμετάκλητα χαμένο «παράδεισο». Η συνέχεια γνωστή.
Η κατάσταση σχεδόν εκτός ελέγχου. Θυμίζω: Τους στοχευμένους λεκτικούς και σωματικούς προπηλακισμούς εναντίον πολιτικών και άλλων παραγόντων της δημόσιας ζωής ως δικαιολογημένη εκδήλωση αγανάκτησης σε καθημερινή βάση. Τις πρωτοφανείς σε όγκο και βιαιότητα – με ανθρώπινα θύματα – διαδηλώσεις. Το «κίνημα δεν πληρώνω» που βόλεψε αφάνταστα τους βολεμένους και εκ συστήματος μπαταξήδες. Την κατασκήνωση των αγανακτισμένων στο Σύνταγμα ως ανοιχτό Πανεπιστήμιο οικονομικής μπουρδολογίας που έδωσε βήμα σε κάθε ψώνιο να αναπτύσσει θεωρίες για ασφαλή και «αναίμακτη» έξοδο από την κρίση. Το αποτρόπαιο «να καεί …να καεί το μπουρδ….λο η Βουλή» και αμέτρητα άλλα αυθόρμητα ή καθοδηγούμενα απαράδεκτα και άκρως επικίνδυνα που δεν άφηναν τόπο για λογική σκέψη και  ορθολογικό προβληματισμό και συνεπώς για συνεννόηση και συναίνεση.
Σ’ αυτό το κλίμα, που ο στόχος εναντίον των … τοκογλύφων εταίρων και των ντόπιων … εντολοδόχωντους διαπερνούσε οριζόντια την  πολιτική πρακτική της ιδεοληπτικής Αριστεράς – τα δυο πρώτα χρόνια και της Κεντροδεξιάς – το κοινωνικό σώμα σε πλήρη σύγχυση, απόγνωση και απογοήτευση, κατανάλωνε ό,τι το τάιζαν: τοκογλύφους, συνομωσίες, πειραματόζωα , ψεκασμούς, Κίνες, Ρωσίες, Βενεζουέλες, δραχμές, κατοχές, ολανδρέους, γερμανοτσολιάδες, μερκελιστές, κλπ, κλπ, …και στη συνέχεια: προγράμματα Θεσσαλονίκης, προμνημονιακούς κατώτατους και 13ους μισθούς, νταούλια και ζουρνάδες, εμείς ή αυτοί, ελπίδες να καταφθάνουν φουριόζες, υπουργούς για γέλια, τρόικες που έγιναν θεσμοί, διαπραγματευτικούς καταναγκασμούς, κάπιταλ κοντρόλς, θα τους τελειώσουμε ή θα μας τελειώσουν, υπερήφανα ΟΧΙ που κωλοτουμπηδώντας μεταλλάχτηκαν σε δουλικά ΝΑΙ και τέλος την… εξ ανάγκης εξοντωτική δανειακή Σύμβαση που ξαναβρήκε το όνομά της και έγινε Μνημόνιο Νο 3. Τελευταία, για χώνεψη, συνταγογραφούνται νεφελώδη …ισοδύναμα  και …παράλληλα προγράμματα…!
Έξι χρόνια μετά και αφού καταναλώσαμε και χωνέψαμε τόνους ανορθολογισμού και μπουρδολογίας και αναλώσαμε πολυτιμότατο αγωνιστικό και κινηματικό κεφάλαιο, κυνηγώντας ανεμόμυλους (διεκδικώντας την αμετάκλητα χαμένη ευμάρεια, πολεμώντας φανταστικούς εχθρούς) πετύχαμε ό,τι αποδίδαμε ως επιδίωξη στους ξένους συνωμότες τοκογλύφους: τη σημερινή μας ατομική και συλλογική κατάντια: φτωχύναμε ως άτομα και χώρα και οδηγήσαμε το κράτος σε κατάρρευση. Υπερασπιζόμενοι, με τον τρόπο που το κάναμε,  την εθνική αξιοπρέπεια και ανεξαρτησία μας παραδοθήκαμε άνευ όρων.
Τίποτα πλέον δεν είναι όπως τα ξέραμε! Η γλώσσα μας μολύνθηκε και μεταλλάχτηκε και οι λέξεις ντύθηκαν παρδαλές σημασίες και μας χλευάζουν. Η πολιτική μπέσα εξοβελίστηκε από τη πολιτική πρακτική και έγινε ανέκδοτο. Η Αριστερά αυτοκαλαφατίστηκε με υλικά – απορρίμματα των αστικών κομμάτων και προσπαθεί να κρύψει τον εκφυλισμό της ανεμίζοντας τη σημαία ενός ξεθωριασμένου αριστερού λεκτικού ριζοσπαστισμού. Η σημαία της εθνικής αξιοπρέπειας υποστάλθηκε και χωρίς αιδώ περιφέρουμε την πολιτική αγραμματοσύνη μας και  ζητιανεύουμε …υπερήφανα  στήριξη από τους… «φονιάδες των λαών» και τον ….«αρχητοκογλύφο καταστροφέα» των φτωχών χωρών ΔΝΤ. Οι «συνωμότες τοκογλύφοι» εταίροι μας …συνεχίζουν να συντάσσουν τα  προς ψήφιση από το Ελληνικό Κοινοβούλιο μνημονιακά νομοσχέδια και η Ενεργειακή Πολιτική της χώρας αποφασίζεται στην έδρα του …«παγκόσμιου χωροφύλακα». Παράλληλα τσιμεντάρονται οι σχέσεις Κράτους και Εκκλησίας για να μην παρεξηγηθούν από το θρησκευόμενο κοινό οι προθέσεις της …αριστερής κυβέρνησης και με την παρουσία του, στο πεδίο των στρατιωτικών ασκήσεων, ο ένστολος πρωθυπουργός στέλνει μηνύματα αριστερής  εθνικοφροσύνης στο εκλογικό ακροατήριο – και όχι μόνο – του εθνολαϊκιστή κυβερνητικού εταίρου που διασφαλίζει τη παραμονή του στην εξουσία. Και το ανεύθυνο αρμένισμα συνεχίζεται με το ξεκατίνιασμα των κομματικών ελίτ στη Βουλή για το ποιος λιγότερο ευθύνεται για την καταστροφή που βιώνει ο Λαός.
Τα κόμματα, κυνηγώντας την εξουσία, δεν συναίνεσαν από την αρχή στη χάραξη εθνικής πολιτικής για να αποτραπούν τα χειρότερα. Για χάρη της εξουσίας δεν το κάνουν ούτε και τώρα που κωλύσαμε ως έθνος, εξαιτίας των πολιτικών πρακτικών τους, στα βαλτόνερα μιας γενικευμένης θανάσιμης στασιμότητας. Όμως, χωρίς συναινετικό εθνικό σχεδιασμό εξόδου από την κρίση δεν μπορεί να υπάρξει λύση. Μάταιες θα αποδειχθούν οι θυσίες στις οποίες υποβληθήκαμε όπως και οι πιο βαριές καινούριες που έρχονται…!