Ο Εκπαιδευτικός και Συγγραφέας Κώστας Αργυρίου:Η έλλειψη & το τραύμα είναι που μας σπρώχνουν σε διάφορες μορφές δημιουργίας.

Ο Κώστας Αργυρίου γεννήθηκε
στο Μαυρομάτι Θηβών το 1961. Είναι απόφοιτος της Παντείου, Ανωτάτης Σχολής
Πολιτικών Επιστημών και του Παιδαγωγικού Τμήματος Δημοτικής Εκπαίδευσης του
Πανεπιστημίου Αθηνών. Μετεκπαιδεύτηκε στο Μαράσλειο Διδασκαλείο, στον τομέα της
Ειδικής Αγωγής και εξειδικεύτηκε στις Μαθησιακές Δυσκολίες στο Πανεπιστήμιο
Πατρών. Εδώ και είκοσι πέντε χρόνια εργάζεται ως δάσκαλος σε σχολεία της
Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης.

 ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΣΤΗΝ ΜΑΙΡΗ ΛΑΡΕΝΤΖΑΚΗ -ΓΚΙΩΝΗ

Στο Μαυρομάτι Θηβών μεγαλώσατε; πως ήταν τα παιδικά
σας χρόνια ;

 Γεννήθηκα
και μεγάλωσα σ’ ένα χωριό. Τα χρόνια ήταν οικονομικά δύσκολα, αλλά εκτός από
την οικογένειά μου που με βοήθησε, υπήρχαν την εποχή εκείνη τα κοινωνικά
όστρακα ασφάλειας, όπως οι ευρύτεροι συγγενείς, η γειτονιά, οι συγχωριανοί, η
ενορία, που έδιναν στους ανθρώπους συναισθηματική στήριξη. 

Το 1ο σας βιβλίο της αυτογνωσίας τι απήχηση είχε στο
αναγνωστικό κοινό ;

 Από αρκετούς
ανθρώπους που διάβασαν το πρώτο μου βιβλίο, “Το βιβλίο της
αυτογνωσίας”, πήρα πολύ θετική ανατροφοδότηση, και αυτό είναι το τεράστιο
ηθικό κέρδος αυτής της συγγραφικής απόπειρας.

Κυκλοφόρησε απο τις εκδόσεις ΕΝΑΛΙΟΣ το 2ο βιβλίο σας
ΜΙΑ ΕΥΤΥΧΙΑ ΚΑΜΩΜΕΝΗ ΣΤΑ ΜΕΤΡΑ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ μιλήστε μας γι αυτό.

Το δεύτερο βιβλίο, “Μια ευτυχία καμωμένη στα
μέτρα του ανθρώπου”, είναι μια προσπάθεια να καταδειχθεί ότι η ευτυχία
είναι στα απλά και καθημερινά πράγματα, μπορούμε να τη φέρουμε στο μπόι μας και
δεν πρέπει να θρέφουμε προσδοκίες μιας παραδείσιας κατάστασης. Εξ άλλου όπως
είπε και ο Ελύτης “Θέλουμε δε θέλουμε είμαστε δέσμιοι μιας ευτυχίας που
από δικό μας λάθος αποστερούμαστε”.

Τα πρώτα χρόνια της ζωής γιατί παίζουν καθοριστικό
ρόλο στην διαμόρφωση του χαρακτήρα μας ;

 Ο
άνθρωπος σ’ αντίθεση με τα ζώα που γίνονται πολύ γρήγορα γίνονται ανεξάρτητα,
έχει μια μεγάλη παιδική ηλικία. Τα πρώτα χρόνια συγκροτείται η
ψυχοσυναισθηματική δομή μας, μπαίνουν τα θεμέλια της ταυτότητάς μας. Οι γονείς
παίζουν πολύ καθοριστικό ρόλο σ’ αυτό. Ο υγιής εαυτός μας χτίζεται μέσα σ’ ένα
κλίμα τρυφερότητας, αναγνώρισης και αποδοχής από την πλευρά των γονιών μας, την
κρίσιμη αυτή ηλικιακή περίοδο. Αλλά πιστεύω ότι και μετά την ηλικία των πέντε
χρονών, ο άνθρωπος έχει τις ευκαιρίες μέσα από μια διαδικασία συναισθηματικής
αρωγής, θετικών βιωμάτων  και προσωπικής
προσπάθειας να αλλάξει τα αρνητικά στοιχεία της προσωπικότητάς του. Τίποτα δεν
είναι  οριστικά αμετάκλητο,  και αυτή είναι η παρηγοριά μας.

Τι σας οδήγησε στην συγγραφή ;

 Είμαστε όντα
του κενού της έλλειψης. Ό,τι μας λείπει μας κινητοποιεί. Η έλλειψη και το
τραύμα είναι που μας σπρώχνουν σε διάφορες μορφές δημιουργίας. “Ο Θεός δε
θα ‘γραφε ποτέ μυθιστορήματα”, έλεγε ο Ernesto Sabato. Ίσως οι δικές μου ελλείψεις, η απουσία, το
ανολοκλήρωτο, οι  προσωπικές πληγές μ’
έσπρωξαν στη συγγραφή, σε μια προσπάθεια επούλωσης του τραύματος. 

Σε ποιό κοινό απευθύνεστε;

 Απευθύνομαι
σ’ όσους πιστεύουν στην ισόρροπη ανάπτυξη των διανοητικών, ψυχικών και
πνευματικών δυνάμεων του ανθρώπου. Σ’ όσους είναι υπέρ μιας ολιστικής,
σφαιρικής προσέγγισης των πραγμάτων. Σ’ όσους δε βλέπουν τη ζωή τους μόνο κάτω
από το πρίσμα της επαγγελματικής υπερεξιδείκευσης. Σ’ όσους δεν απολυτοποιούν
την επιστήμη, αλλά και δεν θρησκειοποιούν δογματικά την έννοια του θείου, του
υπερβατικού.

Ποια τα συναισθήματα σας όταν γράφετε;

 Όταν αφήνομαι
στη γοητευτική περιπλάνηση της γραφής, νιώθω τους κραδασμούς μιας όμορφης
βιωματικής συγκίνησης, που είναι κοντά σ’ κάτι που έχει ζωή. Όπως είπε και ο
Καμύ “Όταν δημιουργούμε, είναι σαν ζούμε δυο φορές”.

 Επιβάλετε να
γράψουμε εγκαίρως ότι έχουμε να πούμε;

 Αυτά που έχουμε
να πούμε έρχεται κάποια στιγμή που παίρνουν σχήμα, γίνονται σάρκα και οστά. Το
σχήμα αυτών  είναι απότοκο της εσωτερικής
μας ετοιμότητας. Τίποτα δεν πρέπει να επιβάλλεται, αλλά να προκύπτει αβιάστα
και να εκφράζεται, όταν δεν προσβάλλεται η ενεργητική πράξη της σιωπής.

Ο δάσκαλος μαθητεύει παράλληλα με τους μαθητές του;

Μαθητής και δάσκαλος είναι συνοδοιπόροι στο απαιτητικό
αλλά και συναρπαστικό συνάμα ταξίδι της γνώσης. Οι ρόλοι εναλλάσσονται. Ο
μαθητής έχει καθαρό ασυνείδητο, διδάσκει με την αθωότητά του, τον αυθορμητισμό,
την ανεπιτήδευτη σοφία του. Ο δάσκαλος μεταγγίζει τη γνώση και την εμπειρία της
ζωής. Όμως προσοχή, χρειάζεται ταπεινότητα. Όταν ο δάσκαλος νιώθει ότι
βρίσκεται σε θέση υπεροχής έναντι του παιδαγωγούμενου, κάτι μένει ανολοκλήρωτο
στην παιδαγωγική διαδικασία.

Ξεχωρίζετε καποιους συγγραφείς ; ποιούς ;γιατί;

 Υποκλίνομαι
στους αρχαίους Έλληνες συγγραφείς, στον Σαίξπηρ, στον Ντοστογιέφσκι, στον
Καζαντζάκη, γιατί τα έργα τους είναι διαχρονικά, αποπνέουν φρεσκάδα, μια ανάσα
αθανασίας.

Τι συμβουλεύετε τους νέους ;

 Δεν μου αρέσει
ο όρος “Συμβουλεύω”. Προτιμώ αυτά που θα τους πω να ‘ναι ερέθισμα για
σκέψη, και σε καμιά περίπτωση οδηγίες. Θα τους έλεγα να αξιοποιήσουν τις
κλίσεις τους, να γίνουν ο αληθινός εαυτός τους, να μη σταματήσουν να
εξελίσσονται. Να γίνουν οι γονείς του εαυτού τους, να αγαπήσουν την ευθύνη, την
ελευθερία, να πιστέψουν στον Άνθρωπο.

Θα συνεχίσετε την συγγραφή;

Δεν είμαι επαγγελματίας συγγραφέας. Το κύριο επάγγελμα
μου είναι εκπαιδευτικός. Το να κρατάω σημειώσεις απ’ αυτά που διαβάζω είναι
τρόπος ζωής. Θα συνεχίσω να γράφω μέχρι το σημείο που θα ‘χω να πω κάτι, χωρίς
να γίνομαι φωτοτυπία του εαυτού μου. 

Ποιό λάθος κάνουμε στην ανατροφή των παιδιών μας κατά
την γνώμη σας; 

Στην ανατροφή των παιδιών μας, λόγω των δικών μας
συναισθηματικών ελλείψεων, ακροβατούμε ανάμεσα στα άκρα της υπερπροστασίας και
υπερβολικής επιτρεπτικότητας από τη μια και της αυταρχικότητας και μεγάλης
απαγόρευσης από την άλλη. Ακόμα νιώθουμε το ίδιο ένοχη πολλές φορές τη
συνείδησή μας, όταν επιτρέπουμε ή απαγορεύουμε κάτι. Βλέπουμε τα παιδιά μας σαν
ναρκισσιστικές παρεκτάσεις μας. Τους στέλνουμε το μήνυμα ότι για να αξίζουν
πρέπει να υιοθετήσουν ορισμένες στάσεις, για να τους εγκρίνουμε πρέπει να
υπάρχουν με ένα συγκεκριμένο τρόπο.

Μας επιτρέπουν οι δυσκολίες της επιβίωσης να ζήσουμε
ευτυχισμένα ξεγνοιαστα ;

 Πιστεύω
ότι οι εμπειρίες της ζωής μπορούν να μας επηρεάσουν, αλλά όχι να μας
προσδιορίσουν. Από εμάς εξαρτάται τι στάση θα κρατήσουμε απέναντι στις πιο
αντίξοες συνθήκες. Είναι θέμα εσωτερικής ελευθερίας, ελευθερίας της ύπαρξης,
που με τίποτα δεν μπορεί να μας αφαιρεθεί. Ξεπερνώντας το παρελθόν, όσο αντίξοο
κι αν ήταν, μπορούμε να φέρουμε την ευτυχία στα μέτρα μας. “Πολλές φορές
είμαστε δυστυχισμένοι, γιατί αγνοούμε πόσο ευτυχείς μπορούμε να ‘μαστε”,
όπως έλεγε και ο Ντοστογιέφσκι.

Πως σχολιάζετε την πολιτική στην χώρα μας ;

Νομίζω ότι η πολιτική των τελευταίων δεκαετιών  στη χώρα μας σημαδεύτηκε από πολιτικούς που
διακρίθηκαν από αθέμιτο πλουτισμό, φιλοπρωτία, νεποτισμό, ναρκισσισμό και
ευνοιοκρατία των ημετέρων. Φτάσαμε σε μια κατάσταση απίστευτου υπερδανεισμού,
που υπερχρέωσε τις γενιές των Ελλήνων, χωρίς να έχουν αποδοθεί ευθύνες γι’
αυτό. Οδηγηθήκαμε μέσα από σκάνδαλα και διασπαθίσεις δημόσιου χρήματος, σε μια
κατάσταση οικονομικής κρίσης. Πρωτίστως όμως πιστεύω ότι η κρίση είναι βασικά
αξιακή και ηθική. Μόνο αν αξιοποιήσουμε το παραγωγικό, πολιτισμικό και
πνευματικό μας κεφάλαιο, μπορούμε να την ξεπεράσουμε.

 Πως είναι η εκπαίδευση σε ολες τις βαθμίδες στην χώρα
μας κατά την γνώμη σας;

 Δυστυχώς το
εκπαιδευτικό μας σύστημα κουβαλάει παθογένειες πολλών χρόνων. Δίνει μεγάλη
έμφαση στην αποστήθιση, στις εξετάσεις, στην παροχή θεωρητικών γνώσεων. Έχει
μείνει πολύ πίσω ως προς την τεχνική εκπαίδευση. Δεν είναι επικεντρωμένο στη
βιωματική γνώση, στην ανακαλυπτική μάθηση, στη συναισθηματική επίλυση των
διαφορών, στην αυτενέργεια των μαθητών. Δεν προωθεί τον αυτοστοχασμό και την
εξοικείωση των μαθητών με τους σημαντικούς κοινωνικοπολιτικούς θεσμούς της
σύγχρονης κοινωνίας.

Ποιόν κανόνα δεν επιτρέπετε να παραβιάσει το παιδί
σας;

 Δεν μου αρέσει
ο όρος “κανόνας”. Κάθε κανόνα τα παιδιά έχουν την τάση να τον
παραβιάζουν. Αυτό που θα σεβαστούν τα παιδιά είναι η εξωτερίκευση των
αυθεντικών συναισθημάτων μας, ακόμα και της ανασφάλειάς μας κάποιες φορές. Η
πειθαρχία δεν επιβάλλεται με κανόνες, εμπνέεται. Σ’ αυτό που πρέπει να δίνουμε
προσοχή εμείς οι γονείς είναι να μην επιτρέπουμε στα παιδιά να παραβιάζουν τα
όρια που χαράσσουμε στη μεταξύ μας σχέση. Αγαπάμε τα παιδιά μας χωρίς όρους,
αλλά ποτέ άνευ ορίων.

Επιβάλετε να γράψουμε
εγκαίρως ότι έχουμε να πούμε; 

Ζούμε σε μια εποχή οικονομικής κρίσης. Τα παιδιά,
ευαίσθητοι δέκτες συλλαμβάνουν τα αρνητικά μηνύματα του πολιτικοκοινωνικού
γίγνεσθαι. Ένα πολλές φορές αδιαχείριστο φορτίο θυμού, θλίψης και απογοήτευσης,
σίγουρα τα ‘χει επηρεάσει. Έχουμε εμείς οι μεγάλοι τεράστια ευθύνη για τον
κόσμο που τους παραδώσαμε, αλλά και για το πώς θα τα βοηθήσουμε να βρουν τις
συναισθηματικές τους ισορροπίες. Πάντα όμως όσο υπάρχουν παιδιά, υπάρχει και
μια δυνατότητα ανατροπής. Στο μυαλό μου έρχονται τα λόγια του Ρόναλντ
Λαινγκ:” Κάθε παιδί είναι ένας πνευματικός πρίγκιπας, μια νέα λάμψη φωτός
που τρέχει γοργά μέσα στο έρεβος. Ποιοι είμαστε εμείς που θα αποφασίσουμε ότι
δεν υπάρχει ελπίδα;”

 Δεν θέλω τα μεγάλα πράγματα απο τη ζωή αλλά κείνα τα μικρά
που κάνουν την ζωή μεγάλη…ERNESTO CHE CUEVARA..,,Πως το σχολιάζετε;

Η ζωή μας ξεκινάει από τα μικρά, τα απλά, πηγαίνει στα
πιο σύνθετα, για να καταλήξει και πάλι στα απλά. Το απλό δε σημαίνει εύκολο. Οι
μεγάλες Αλήθειες είναι απλές και δεν ξεμπερδεύεις ποτέ μαζί τους. “Όταν
αισθάνομαι πως χάνω τον εαυτό μου, τρώγω λίγο μοναχό ψωμί”, έλεγε ο Ελύτης
στα “Ανοιχτά Χαρτιά”. Απ’ τις μικρές καθημερινές πράξεις καθορίζεται
το ήθος και η ευπρέπειά μας. Μερικοί γυρεύουν να γίνουν ήρωες των μεγάλων και
θαυμαστών πραγμάτων, πριν καν υπάρξουν άνθρωποι του μικρού, του ταπεινού, του
απλού.

Ετοιμάζετε κάτι καινούριο να το μοιραστείτε μαζί μας;

Κάτι έχω κατά νου που σιγά σιγά αρχίζει να παίρνει πιο
ορατές διαστάσεις, να σχηματοποιείται. Ίσως σ’ αυτό το τρίτο βιβλίο να υπάρχει
και μια διάσταση ενατένισης του πνευματικού μας ορίζοντα, από μια ανάγκη να
προσεγγιστεί το υπερβατικό στοιχείο της ύπαρξής μας.

Σας ευχαριστώ πολύ.