Βαράτε με κι ας κλαίω

Χθες, Πέμπτη 12/11/15, έγινε πανελλαδική απεργία μετά την πρόσκληση ΓΣΕΕ, ΑΔΕΔΥ και των «άλλων δημοκρατικών δυνάμεων = συνδικαλιστικών οργανώσεων». Βέβαια δεν είναι πρώτη φορά που γίνεται πανελλαδική απεργία.

Η Ελλάδα, ως χώρα που ταλανίζεται ακόμη από μετεμφιλιοπολεμικά πάθη και ανεκπλήρωτες εμφιλιοπολεμικές και μετεμφιλιοπολεμικές ονειρώξεις, είναι συνηθισμένη στις απεργίες. Μέχρι σήμερα όλοι γνωρίζαμε ότι κάθε απεργία στρεφόταν εναντίον της τρέχουσας κυβερνητικής πολιτικής και όχι μόνο. Πάντα στο πίσω μέρος του μυαλού των συνδικαλιστών υπήρχε και ο στόχος της εκάστοτε αντιπολίτευσης να ρίξει την κυβέρνηση και να έλθει αυτή στην εξουσία. Βλέπετε η εξουσία δεν χάνει ποτέ την ελκυστικότητά της. Με την χθεσινή γενική απεργία όμως, γίναμε μάρτυρες ενός πρωτόγνωρου φαινομένου, δηλαδή τo κάλεσμα της κυβέρνησης σε απεργία εναντίον της πολιτικής της!!!
Αυτό κατ’ αρχήν φαίνεται ως αντίφαση και τα γνωστά social media έφρυξαν με τα διάφορα σχόλια που υπερτονίζουν την αντίφαση που προανέφερα. Αναρωτιέμαι όμως. Αυτή η τακτική της κυβέρνησης είναι όντως αντιφατική ή κρύβει μέσα της κάτι άλλο; Αυτό το ερώτημα θα προσπαθήσουμε να διαλευκάνουμε και να αναλύσουμε.
Ο ΣΥΡΙΖΑ, και κατ’ επέκταση η κυβέρνηση «καλεί σε αγώνα και κινητοποιήσεις όπως μας λέει και ο βουλευτής του Χ. Σιμορέλης. Πρέπει ο κόσμος κατ’ αυτόν να αγωνίζεται και να μην παραμένει αδρανής στους καναπέδες. Πρέπει να αγωνίζεται εναντίον της πολιτικής των μνημονίων και των μονοπωλίων, εναντίον της ευρωπαϊκής ένωσης, εναντίον της μείωσης των συντάξεων κ.τ.λ. γνωστά τοις πάση». Μας εξήγησε στην TV ότι τα αρνητικά σχόλια που γίνονται από τα social media είναι ανεδαφικά γιατί ναι μεν η κυβέρνηση εφαρμόζει μια συγκεκριμένη πολιτική αλλά δεν συμφωνεί μαζί της!!! Αυτό σημαίνει ότι η κυβέρνηση στην πράξη καλεί τον λαό να κινητοποιηθεί ώστε να την «πιέσει» για αλλαγή πολιτικής και βέβαια να δει η Ε.Ε. τις κινητοποιήσεις του λαού ώστε να υπάρξει πίεση προς τους θεσμούς μήπως και αλλάξουν τακτική απέναντι μιας χώρας που παραπαίει.
Εδώ ακριβώς είναι και το ζουμί της υπόθεσης. Η κυβέρνηση εφαρμόζει με συνεχείς παλινωδίες μια πολιτική που δεν την πιστεύει. Πιστεύει σε μια άλλη κοινωνική πολιτική, την πολιτική του κρατισμού, αλλά δεν έχει τα μέσα να την εφαρμόσει και αναγκάζεται να υπακούει τυφλά στους θεσμούς. Να σημειωθεί ότι η πολιτική που καλείται να εφαρμόσει τώρα η κυβέρνηση, ψηφίστηκε στο σύνολό της το καλοκαίρι και από την αντιπολίτευση «πλην Λακεδαιμονίων = ΚΚΕ» και σήμερα ήρθε η ώρα της εξειδίκευσης και αρχίζουν να πονάνε τα μέτρα. Παρεμπιπτόντως σε μεγαλύτερη αντίφαση είναι η αντιπολίτευση που κριτικάρει και δεν ψηφίζει τα μέτρα της κυβέρνησης.
Ο ΣΥΡΙΖΑ λοιπόν, καλείται να εφαρμόσει τα μέτρα του τρίτου και σκληρότερου μνημονίου που ο ίδιος προκάλεσε και νομίζει ότι θα τα ελαφρύνει καλώντας τον λαό σε κινητοποιήσεις. Απ’ ό,τι φαίνεται δεν κατάλαβε το μάθημα που του έγινε με το δημοψήφισμα του καλοκαιριού. Η κυβέρνηση έχει αυτοπαγιδευτεί στις άκριτες αποφάσεις που πήρε όταν έτρεχε και δεν έφτανε για να μην ρίξει τη χώρα στα βράχια. Για παράδειγμα, αυτοπαγιδεύτηκε στον ΦΠΑ στα νησιά, στα ιδιωτικά σχολεία, στα κόκκινα δάνεια και στις συντάξεις χάνοντας πολύτιμο χρόνο από το να επεξεργαστεί και παρουσιάσει μια ολοκληρωμένη πολιτική εξόδου από την κρίση. Έχει ρίξει το βάρος στην κλασική τακτική της «πολιτικής λύσης». Η έννοια «πολιτικής λύσης» είναι κλασική σε όλα τα αριστερά μεταπολεμικά κόμματα στην Ελλάδα και έλκει την καταγωγή της από την εποχή του Λένιν. Ακόμη και το ΠΑΣΟΚ του 1981 χρησιμοποιούσε αυτόν τον όρο.
Το δυστύχημα όμως για την κυβέρνηση είναι ότι οι θεσμοί και τα κράτη δανειστές δεν καταλαβαίνουν από αυτά. Είναι απλοί λογιστές, δίνουν και παίρνουν λεφτά και αφού τα έδωσαν και θα δώσουν κι άλλα θέλουν να εξασφαλιστούν ότι θα τα πάρουν πίσω. Η πολιτική λύση σημαίνει ότι τα λεφτά μπορεί να μην επιστραφούν και αυτό το αποφεύγουν οι δανειστές όπως ο διάβολος το λιβάνι που λένε. Μου έκανε εντύπωση η δήλωση του Μοσχοβισί ότι δεν έχουν υπαγορεύσει μέτρα για να εφαρμόσει ο ΣΥΡΙΖΑ, αλλά ζητάνε να βρουν τρόπους να εξοικονομηθούν τα ποσά που χρειάζονται για την λεγόμενη αξιολόγηση. Την αξιολόγηση που απέφυγε ο Σαμαράς και η οποία είχε ως αρνητικό αποτέλεσμα την άνοδο του ΣΥΡΙΖΑ. Επειδή αυτή η δήλωση Μοσχοβισί έχει γίνει και από άλλα στελέχη της ΕΕ και απ’ ότι έγκυρα γνωρίζω έχουν ξαναγίνει και από ΔΝΤ-Τόμσεν, φτάνω στο σημείο να πιστεύω ότι όλα τα μέτρα θα μπορούσαν να είναι διαφορετικά, αποτελεσματικότερα και πιο κοινωνικά. Εκεί που κόλλησε το θέμα είναι η διστακτικότητα κάθε μνημονιακής κυβέρνησης να σπάσει πράγματι αυγά. Φανταστείτε ότι μετά από 5 χρόνια δεν έχουμε αποφασίσει την απελευθέρωση των επαγγελμάτων γιατί υπάρχουν ισχυρές αντίρροπες δυνάμεις και ισχυρά οικονομικά συμφέροντα σε κάθε κυβερνητική πρόθεση απελευθέρωσης. Και δεν είναι μόνο αυτό το παράδειγμα, αλλά δεκάδες άλλα όπως η απελευθέρωση της αγοράς εργασίας, ο έλεγχος των δημοσίων προμηθειών, ο έλεγχος του φαρμάκου, η ενίσχυση της επιχειρηματικότητας, η φορολογική ενίσχυση νέων επιχειρηματιών, οι παρεμβάσεις στην ανεξαρτησία της Γ.Γ. Εσόδων, η κατεδάφιση των αυθαιρέτων που ανέστειλε ο Σπίρτζης κ.τ.λ.
Όχι μόνο η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά όλες οι μνημονιακές κυβερνήσεις απέτυχαν να παρουσιάσουν ένα πρόγραμμα εξόδου από την κρίση και ήταν πάντα υποταγμένες στα μεγάλα οικονομικά συμφέροντα. Μιλάμε για επενδύσεις, αλλά δεν βλέπουμε καμιά πολιτική για ουσιαστική προσέλκυση επενδύσεων. Πού είναι το νέο νομικό καθεστώς για τις επενδύσεις, που είναι η σταθερότητα, που είναι ο καθορισμός χρήσεων γης, δασικών χαρτών κ.τ.λ.; Φτάσαμε λοιπόν στο σημείο να ζητά η κυβέρνηση άλλοθι από τον λαό να μην εφαρμόσει ένα πρόγραμμα που δεν θέλει μεν, αλλά δεν μπορεί όμως να κάνει διαφορετικά.

ΥΓ.: Την Τετάρτη το βράδυ είχε η TV του ΣΚΑΪ εκπομπή από την Μυτιλήνη με διάφορα ρεπορτάζ από το εξ ανατολών κύμα μετανάστευσης. Χωρίς να το θέλει ο σταθμός, αποκάλυψε ένα θέμα πολύ σοβαρό που είναι όχι αυτοί καθ’ εαυτοί οι παράνομοι μετανάστες, αλλά η μέθοδος εισόδου στην Ελλάδα και ακόμη περισσότερο η πολιτική της Ελλάδας και ΕΕ για το ζήτημα. Εξαιρουμένου του πολέμου στην Συρία, δεν έχουμε σε άλλο μέρος αναστάτωση που να δικαιολογεί αυτό το ρεύμα μεταναστών που στην ουσία είναι οικονομικοί μετανάστες. Η πλειοψηφία των μεταναστών στην Μυτιλήνη είναι Αφγανοί και τώρα έρχονται και Κούρδοι. Στο ρεπορτάζ, όλοι μιλούσαν, και ο ΣΚΑΪ μαζί, για το πώς θα βοηθήσουν τους μετανάστες να έρθουν στην Ελλάδα. Φτάσαμε στο σημείο να έρχονται πλέον τούρκικα πλοία με μετανάστες στην πορεία τους προς την Δύση.
Αυτά τα μηνύματα πηγαίνουν στην αντίπερα όχθη και όλο και διογκούται το μεταναστευτικό ρεύμα. Η πολιτική των αρχηγίσκων της ΕΕ εξαντλείται στο ανθρωπιστικό στοιχείο μόνο. Δεν άκουσα να συζητείται μια παρέμβαση ή δράσεις της ΕΕ στα κράτη προέλευσης των μεταναστών ώστε να ελαττωθεί το μεταναστευτικό ρεύμα. Διαβάζω κάτι δηλώσεις ευρωπαίων πολιτικών που λένε 2 εκατομμύρια μετανάστες στα 540 εκ. της Ευρώπης δεν είναι τίποτα. Γερμανός αξιωματούχος είχε πει ότι καλό είναι να έρθουν και να εργάζονται με πολύ μικρούς μισθούς για να ενσωματωθούν  στην κοινωνία.
Αυτά όλα με κάνουν να υποπτεύομαι ότι το ζήτημα είναι βαθύτερο και αποσκοπεί στην αλλοίωση του ευρωπαϊκού εργατικού δυναμικού με στόχο τα υπερκέρδη του μεγάλου κεφαλαίου. Κάτι ανάλογο έπραξε η Ευρώπη με την μεταφορά της παραγωγής της στην Κίνα και σήμερα το πληρώνει με υψηλά ποσοστά ανεργίας, λιτότητα και αποδόμηση του κοινωνικού κράτους. Πολύ φοβάμαι ότι το πράγμα θα είναι χειρότερο στο μέλλον με το θέμα των μεταναστών. Πιστεύω ότι πρέπει η κοινωνία να δει το θέμα βαθύτερα και πέρα από κάθε ανθρωπιστική ευαισθησία γιατί διαφορετικά η φτωχή Ανατολή θα εκδικηθεί την πλούσια Ευρώπη.