Ένας πλάτανος για τον Κώστα

Την Κυριακή, στις 8 Νοεμβρίου, το πρωί, τα μέλη και οι φίλοι της «Δράσης», μαζί με την οικογένεια και τους φίλους του Κώστα Καλεσάκη έδωσαν ραντεβού στα βόρεια του Λόφου του Κόκκου, στα αναδασωμένα, για να θυμηθούν και να τιμήσουν τον Κώστα. Ήταν, όπως ειπώθηκε, ένα κοινωνικό μνημόσυνο.

Tο καλωσόρισμα ανέλαβε ο Ίκαρος Πετρόπουλος, ο οποίος στη μακροσκελή ομιλία του θυμήθηκε πρόσωπα και καταστάσεις, τα οποία έχουν σχέση με τον Κώστα Καλεσάκη και την ευαισθησία που είχε για το δάσος και το πράσινο.
«Είχε ήθος ο άνθρωπος. Τόσες και τόσες φωτογραφίες έχουμε από δενδροφυτεύσεις όπου ήταν πάντοτε πρωινός, δηλαδή πρώτος και συνειδητός. Κι όμως, σε ελάχιστες φωτο τον διακρίνουμε. Αναφέρομαι στις φωτογραφίες που οι εκάστοτε Δημαρχοκεντρικοί παράγοντες της πόλης, συνωστίζονται για μία φωτογραφία στις εφημερίδες και τα sites. Είχε ο άνθρωπος ήθος.
»Η ΔΡΑΣΗ χρωστάει δύο κουβέντες στον Κώστα και μάλιστα κουβέντες διαφορετικές, γιατί κι αυτός ήταν διαφορετικός, όχι συνηθισμένος. Και ακόμη γιατί με τον Κώστα εν ζωή δεν χρειαζόταν να τις πούμε, επειδή στην παρέα των πολλών μπορούσαμε να εκφραζόμαστε με κινήσεις χεριών, με συσπάσεις χειλιών, με μορφασμούς, με γκριμάτσες, σαρκάζοντας και αυτοσαρκαζόμενοι. Αποτέλεσμα ήταν απολαυστικές θορυβώδεις συζητήσεις που έβγαζαν γέλιο.
»Με τον Κώστα γνωρισθήκαμε αρκετά καλά τις τελευταίες δεκαετίες, εγώ πλασαρισμένος ως τρίτος σε μια αχώριστη παρέα των “2” (Καλεσάκης – Μούκας). Είχαμε πετύχει υψηλό βαθμό εκτίμησης από τότε που κατέβηκα στα Δημοτικά με Λεβογιάννη, Χατζούδη, Χωριανόπουλο και συνεχίστηκε μέχρι τις μέρες μας, όπου από εμένα στα Δημοτικά ζητούσε περισσότερα.
»Ήταν ευφυής και διαβασμένος ο Κώστας. Γι’ αυτό δεν συμβιβαζότανε με την μετριότητα. Δεν ισοπεδώθηκε σε παρέες χαλαρές. Δεν επεδίωξε να ψηλώσει το μπόι του γιατί ήταν ψηλό. Τακτικές ήταν οι έξοδοί του για καφέ με την Αρετή και τις κόρες του. Καταλάβαινες ότι είχες να κάνεις με μία ξεχωριστή με στενό ιστό οικογένεια.
»Η φυγή του συνιστά ένα πραγματικό κοινωνικό κενό. Ο Κώστας ήταν μία ξεχωριστή, ιδιάζουσα προσωπικότητα. Δεν στοιχήθηκε πίσω από Δημοτικά σχήματα που δεν ενέκρινε, διατήρησε την ανεξαρτησία της σκέψης του και της συμπεριφοράς του, όταν, όμως, διέκρινε δυνατότητα κάποιας αναβάθμισης του χαμηλού επιπέδου των δημοτικο-κοινωνικών πραγμάτων, στήριζε με επιμονή και προσωπική παρουσία.
»Είναι παροιμιώδης η αγάπη που είχε για την φύση, για τα δένδρα που δεν τα ξεχώριζε σε δικά του και ξένα. Όλα τα δένδρα ήταν δικά του. Θυμάμαι την αγωνία του γιατί σε δύο φτελιές μέσα στου Βέικου, οι κατασκηνωτές γύφτοι είχαν γδάρει τον κορμό τους. Φοβόταν μήπως δεν ζήσουν. Με παρακίνησε σε μία επιστολή στον Αρβανίτη, Διοικητή τότε του Α.Τ., που πράγματι έγινε, και εισπράξαμε την κριτική των… υπερασπιστών των ανθρώπινων δικαιωμάτων! Τα έχει κι αυτά η ζωή. Ήταν τακτικός επισκέπτης των υιοθετημένων της ΔΡΑΣΗΣ.
»Στην καθιερωμένη γιορτή της άνοιξης, σε τούτο το μέρος, ερχόταν πρώτος με το πριόνι του και αφού είχε κλαδέψει αρκετά δένδρα πλησίαζε τον “Λάκη” (Β. Θεοδοσόπουλο) που με το χορτοκοπτικό του και τον εξοπλισμό του έκοβε τα χόρτα. Έφτιαχνε ατμόσφαιρα ο Καλεσάκης. Μετέφερε την ευφροσύνη του όταν κι άλλοι έδειχναν το οικολογικό τους στίγμα. Ήταν η ατμόσφαιρα που με την προσθήκη κάποιων ακόμη, σήκωνε πειράγματα και γέλιο. Θυμάμαι, επίσης, τον χυμό της επικοινωνίας Καλεσάκη – Μούκα και αρκετές φορές εμού, επικοινωνία που γινόταν με λεκτικές υπερβάσεις, αστεισμούς, πειράγματα και δήθεν υπονομεύσεις.»
Και έκλεισε την ομιλία του λέγοντας: «Η απόδοση τιμής σε πρόσωπα που έχουν φύγει δεν γίνεται υποχρεωτικά με κλάμα. Η ιδιοσυγκρασία του Έλληνα και της Ελληνίδας είναι καλά δεμένη σε τέτοιες περιπτώσεις με το να τρώει, να πίνει, όπως εμείς σήμερα, να αναπολεί. Ακόμη και να τραγουδάει, Δεν είναι λίγα τα τραγούδια πού μιλάνε για θάνατο. Επειδή δεν είναι εδώ ο Μ. Μητσιάς, θα ακούσουμε ένα χαρακτηριστικό τραγούδι. Θα διαβάσω απλά τους στίχους του:

«Είν το τραγούδι μου πικρό και λυπημένο.
Πάνω στο κέφι του δεν τόπιασε κανείς.
Είν’ από δάκρυα πικρά πλημμυρισμένο, είν’ το τραγούδι της καρδιάς της ορφανής.
Περπατώ στις γειτονιές και μαζεύω τους καημούς
και με νότες λυγμούς τι τραγούδι να γράψω αν γελάσει η ζωή θα γελάσω κι εγώ όταν κλαίει η  ζωή πώς μπορώ να μην κλάψω
Τι τραγούδι να σου πω εκεί που πας να μη μοιάζει με κανένα   
τι τραγούδι να σου πω εκεί που πας μα να μοιάζει με όλα όσα αγαπάς»

Για τον σύζυγο Κώστα Καλεσάκη μίλησε με αγάπη η γυναίκα του Αρετή, για τον πατέρα Κώστα Καλεσάκη μίλησε με υπερηφάνεια η κόρη του Ιωάννα. Για τον πολίτη Κώστα Καλεσάκη μίλησε με θέρμη η Ζωή Ράπτη, επικεφαλής δημοτικής κίνησης Φιλοθέης – Ψυχικού και τ. πρόεδρος ΣΠΑΤ που δεν ξέχασε να αναφερθεί στον Β. Ζαφειράκη. Επίσης για τον πολίτη Καλεσάκη μίλησαν ο Πέτρος Ζάκης και ο Δημήτρης Τούντας.
Πέρα από τα φαγητά και τη ρακί που προσκόμισαν τα μέλη και οι φίλοι της ΔΡΑΣΗΣ, σημαντικό στοιχείο της εκδήλωσης ήταν ότι στην «πλατεία» των υιοθετημένων, σε ένα τεράστιο λάκκο που έσκαψαν οι Στέλιος Μπακάλης (πρόεδρος της οικολογικής ομάδας της ΔΡΑΣΗΣ), Βασίλης Θεοδοσόπουλος, Γιάννης Παπασταματίου, Ηλίας Ανδριόπουλος και άλλοι, φυτεύθηκε ένας πλάτανος, «ο πλάτανος του Κώστα Καλεσάκη».

Ήταν σκέψη – αφιέρωμα του κολλητού Γ. Μούκα.