Είναι ο Ιανουάριος ο καλύτερος μήνας;, γράφει ο Θανάσης Καμπισιούλης

Ήταν κάποτε ένας Ιάπωνας, ένας Βρετανός, ένας Αμερικανός και ένας Έλληνας. Θα μπορούσε να είναι ανέκδοτο αλλά οι συγκεκριμένοι άνθρωποι δεν συναντήθηκαν ποτέ. Αυτό που τους συνδέει είναι πως κάποιον περασμένο Ιανουάριο, έκαναν κάτι που ξεχώρισε και έμεινε στην Ιστορία, είτε σαν σκέψη, είτε σαν πράξη. Θα μπορούσαμε κι εμείς να ξεχωρίσουμε κάτι που πετύχαμε αυτόν τον Ιανουάριο και αξίζει να το θυμόμαστε τα επόμενα χρόνια. Ή μήπως λίγο η πανδημία, λίγο η κακοκαιρία και ό,τι άλλο μπορούμε να σκεφθούμε δεν μας επέτρεψε να πέτυχουμε κάτι σημαντικό; Κάθε στιγμή, ημέρα, μήνας είναι κατάλληλος για να πούμε και να κάνουμε κάτι σημαντικό. Μήπως αφήνουμε εξωτερικά γεγονότα ή την αβεβαιότητα για το αποτέλεσμα να μας οδηγήσει στην αδράνεια και να μας καθορίσει το σήμερα.

Ας ξεκινήσουμε από τον Αμερικανό. Τον Ιανουάριο του 2008 την Αθήνα επισκέπτεται ο Μπιλ Γκέιτς. Ο ιδρυτής της Microsoft έχει συναντήσεις με τον Κώστα Καραμανλή και τον Γιώργο Παπανδρέου, εγκαινιάζει το Κέντρο Καινοτομίας της εταιρείας του και κατά τη διάρκεια ομιλίας του στο Μέγαρο Μουσικής, προβλέπει: «Το πληκτρολόγιο και το ποντίκι θα είναι σύντομα είδη προς εξαφάνιση, καθώς αντικαθίστανται από πιο φυσικές μορφές επικοινωνίας, όπως η φωνή και η αφή». Ο Γκέιτς είχε την τύχη να βρει πολύ μικρός τί του άρεσε να κάνει και κατάφερε γίνει η βασική ασχολία του. Ακόμη κι αν η συγκεκριμένη πρόβλεψη δεν επαληθεύτηκε πλήρως μέχρι σήμερα, δύσκολο να αμφισβητήσει την συνεισφορά του στην τεχνολογική εξέλιξη που βιώνουμε. Σημασία έχει να είσαι ανήσυχο πνεύμα και να κινείσαι προς την σωστή κατεύθυνση. Αν επιμείνεις και συνεχίζεις την προσπάθεια προς την σωστή κατεύθυνση κάποια στιγμή θα έρθει η δικαίωση. Αξίζει να σκεφτούμε πόσοι από εμάς δεν έχουμε εντοπίσει ούτε καν την κατεύθυνση προς την οποία θέλουμε να κατευθυνθούμε. Ελάχιστοι θέτουν στόχους ενώ ακόμη πιο λίγοι μετρούν και αξιολογούν την προσπάθειά τους.

Ο επόμενος είναι ο Βρετανός. Τον Ιανουάριο του 1896 θα κοπεί η πρώτη κλήση για παραβίαση του ορίου ταχύτητας στη Μεγάλη Βρετανία. Ο Γουόλτερ Άρνολντ τιμωρείται με πρόστιμο – ένα σελίνι – επειδή συνελήφθη να τρέχει με το αυτοκίνητό του με ταχύτητα 12 χλμ./ώρα κι ενώ το όριο ταχύτητας ήταν 3 χλμ./ώρα. Ο Γουόλτερ ήταν ένας αρνητής των Νόμων ή απλά ήθελε να δείξει με το παράδειγμά του πως έπρεπε να κινηθεί ο κόσμος πιο γρήγορα. Έτσι έπρεπε να βελτιωθούν τα αυτοκίνητα, να φτιαχτούν πιο ασφαλείς δρόμοι και οι οδηγοί να μπορούν να κινηθούν με ασφάλεια για τον προορισμό τους. Αξίζει εδώ να αναφέρουμε πως κάποιοι άνθρωποι που ήταν μπροστά από την εποχή τους ονειρεύτηκαν ένα αυτοκίνητο για κάθε άνθρωπο όταν όλοι οι άνθρωποι το μόνο που ήθελαν ένα πιο γρήγορα άλογο! Μην αφήνεις κανέναν λοιπόν να βάλει όρια στα όνειρα σου, αλλά να μην παραβιάζεις τους νόμους είναι ένα καλό δίδαγμα για όλους μας.

Ο Ιάπωνας μας στεναχώρησε τον Ιανουάριο του 1968. «Δεν μπορώ να τρέξω πια», γράφει και κάνει χαρακίρι ο τρίτος ολυμπιονίκης του μαραθωνίου στο Τόκιο, Ιάπωνας Κοκίτσι Τσουμπουράγια, επειδή δεν μπορεί να αγωνιστεί στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Μεξικού λόγω ατυχήματος. Ο ταλαντούχος δρομέας δεν τα κατάφερε στους Ολυμπιακούς αγώνες του 1964 να κερδίσει, αλλά βγήκε τρίτος. Κάτι που δεν του έφτανε και ξεκίνησε εντατική προετοιμασία για τους επόμενους αγώνες. Ο τραυματισμός δεν θα του επέτρεπε να αγωνιστεί και να προσπαθήσει για το όνειρό του. Οι Ιάπωνες είναι γνωστοί για το ανεπτυγμένο αίσθημα τιμής που τους διακατέχει και το οποίο τους οδηγεί πολλές φορές μέχρι και την αυτοκτονία, αλλά η ζωή είναι πάνω από όλα. Ο Κοκίτσι με την πράξη του αυτή μας έδειξε πόσο πολύ ήταν αφοσιωμένος στο στόχο του και πόσο πολύ ήθελε να πραγματοποιήσει το όνειρό του.

Τον Ιανουάριο του 2003 ο Νίκος Μαγγίτσης είναι ο πρώτος Έλληνας που φτάνει στο Νότιο Πόλο. Μαζί με δύο Αμερικανούς διήνυσαν απόσταση 250 χιλιομέτρων, με θερμοκρασία που έφτανε τους -50 βαθμούς Κελσίου, και ύψωσε στο νοτιότερο σημείο του πλανήτη τις σημαίες της Ελλάδος και των Ολυμπιακών Αγώνων. Γεννήθηκε στον Βόλο το 1968 και έχει πραγματοποιήσει τουλάχιστον 42 ορειβατικές αποστολές σε όλο τον κόσμο και είναι ο μόνος Έλληνας που έχει ανέβει τις 7 κορυφές του κόσμου, τα υψηλότερα βουνά σε 7 ηπείρους – συμπεριλαμβανομένου του Έβερεστ στα 8.848 μέτρα. Είναι επίσης, ο μόνος Έλληνας που έχει φτάσει πεζοπορικά στο Βόρειο και στο Νότιο Πόλο. Έχει σπουδάσει στο ΤΕΦΑΑ Κομοτηνής με μεταπτυχιακές σπουδές στον τομέα της αναψυχής και διατριβή με θέμα «Χρόνος αντίδρασης στο μεγάλο υψόμετρο». Κατοικεί στην Αγριά Μαγνησίας και προπονείται στο Πήλιο. Στις δράσεις του που προκαλούν δέος περιλαμβάνεται η πεζοπορική διάσχιση στην Τυνησιακή Σαχάρα (180 χλμ. σε 90 ώρες το 2001), η διάσχιση της Salar De Uyuni στη Βολιβία (154 χλμ. σε 54 ώρες το 2005), καθώς και το πρώτο χειμερινό διάπλου του Αιγαίου Πελάγους με solo kayak, από τη Λήμνο στο Βόλο (170 μίλια σε 102 ώρες) το 2002. Ο Νίκος πιστεύει ότι πρέπει να βάζουμε στόχους, να χαίρεσαι με αυτό που κάνεις και να σέβεσαι τον εαυτό σου. Θεωρεί ότι η επίτευξη στόχων πρέπει να γίνεται βήμα-βήμα και τίποτα δεν γίνεται χωρίς σοβαρή προσπάθεια.
Αν εμείς τον Ιανουάριο που μόλις πέρασε δεν κατακτήσαμε κάποια κορυφή, δεν πραγματοποιήσαμε κάποια μεγάλη ανακάλυψη, δεν χρειάζεται να κάνουμε χαρακίρι, ούτε να τρέχουμε στους δρόμους γιατί όλο και κάποιος αστυνομικός μπορεί να μας δώσει κλήση. Το πιο πιθανό όμως είναι να πρέπει να συνεχίσουμε την προσπάθεια, να ξαναδούμε τους στόχους μας και να κάνουμε διορθωτικές κινήσεις. Κυρίως όμως να παραμείνουμε δεσμευμένοι στο όνειρό μας. Έτσι, θα μπορέσουμε τον επόμενο Ιανουάριο να χαρούμε για την δική μας επιτυχία που θα αποτελέσει σταθμό στην ιστορία της ζωής μας. Ο πρώτος μήνας του έτους είναι πάντα ο κατάλληλος μήνας για επιτυχίες. Όπως και κάθε μήνας!

• Αν θέλετε να επικοινωνήσετε μαζί μου: eetsi@windowslive.com