Εκλογές στη Ν.Δ.

Την ερχόμενη Κυριακή έχουμε την επανάληψη της αποτυχημένης προσπάθειας της ΝΔ για την εκλογή προέδρου. Ας ελπίσουμε ότι το εγχείρημα από τεχνική πλευράς δεν θα έχει προβλήματα αυτή τη φορά. Με αυτό το δεδομένο θα προχωρήσουμε στο άρθρο μας.

Ξεκινάμε, λοιπόν, με μια παρατήρηση: Την δημόσια χαλαρή ψηφοφορία για πρόεδρο πολιτικού κόμματος την εισήγαγε ο Γ. Παπανδρέου και τώρα την επαναλαμβάνει η ΝΔ με έναν παρατεταμένο εσωκομματικό προεκλογικό αγώνα. Πριν τον Παπανδρεϊκό νεωτερισμό, τα πολιτικά κόμματα «αρχών», όπως έλεγαν οι αρχηγοί τους (Κ. Καραμανλής και Α. Παπανδρέου), εξέλεγαν τους αρχηγούς τους/προέδρους τους με εσωκομματικές διαδικασίες. Θυμηθείτε τις συνδιασκέψεις, προσυνέδρια, συνέδρια και εσωκομματικές εκλογές και στην ΝΔ και στο ΠΑΣΟΚ που και τα δύο λίγο πολύ είχαν αντιγράψει την οργανωτική δομή του ΚΚΕ. Υπήρχε τότε αυστηρή κομματική διαδικασία για το δικαίωμα του εκλέγειν όπως π.χ. να είσαι ενεργό μέλος, να έχεις εκπληρωμένες οικονομικές υποχρεώσεις, να έχεις λάβει μέρος σε συνελεύσεις τοπικών οργανώσεων, νομαρχιακών, να έχεις εκλεγεί σύνεδρος κ.τ.λ.
Όλα αυτά άρχισαν να αλλάζουν με την χαλαρότητα στην οργανωτική δομή των κομμάτων που εισήγαγε ο Σημίτης για το ΠΑΣΟΚ πρώτα και η ΝΔ μετά. Η μεγάλη ποιοτική αλλαγή έγινε με την διαδικασία που εισήγαγε ο Γ. Παπανδρέου με την εκλογή προέδρου κατ’ ευθείαν από τον λαό.
Η παρατεταμένη, για τα ελληνικά πολιτικά πράγματα, εκλογική διαδικασία για τον μελλοντικό πρόεδρο της ΝΔ, μας θύμισε, σε μικρογραφία και μέσα από παραμορφωτικό φακό, την εκλογική διαδικασία στην Αμερική, η οποία διαρκεί ένα χρόνο για την εκλογή των εκλεκτόρων στο συνέδριο των κομμάτων για την εκλογή προέδρου. Είπα «μέσα από παραμορφωτικό φακό» γιατί βέβαια η διαδικασία πόρω απέχει από τα Αμερικάνικα δεδομένα, αλλά έχει μέσα της κάτι ανάλογο και οπωσδήποτε φέρει δημοκρατικούς σπόρους που πιστεύω ότι στο μέλλον θα ανθίσουν.
Οι πριν Γ. Παπανδρέου εκλογές αρχηγών/προέδρων υπάκουαν αυστηρά στην Μαρξιστική Λενινιστική οργάνωση των πολιτικών κομμάτων πράγμα που ούτε η ΝΔ κατάφερε να αποφύγει από την ίδρυσή της μέχρι τα προ της κρίσης χρόνια. Βλέπουμε λοιπόν ότι τα πράγματα άλλαξαν προφανώς προς το καλύτερο όσον αφορά τα δημοκρατικά μας πράγματα. Ας κάνουμε μερικά σχόλια για τους υποψηφίους της Νέο-Δημοκρατικής αρχηγίας.
Ως γνωστόν έχουμε στην αρένα της διαδοχής δύο υποψηφίους που προέρχονται από πολιτικά τζάκια (Τσιτζικώστας και Μητσοτάκης) και από τον κομματικό σωλήνα (Μεϊμαράκης και Γεωργιάδης). Ο Τσιτζικώστας αποδεικνύεται παρά τις προσπάθειές του και τη υποστήριξη του πολιτικού του περιβάλλοντος, λίγος για πρόεδρος της ΝΔ. Σε όλες τις δημόσιες εμφανίσεις του, έχει ένα πολιτικό λόγο άνευρο που σε καμιά περίπτωση δεν μπορεί να συγκριθεί και να αντιμετωπίσει τον δομημένο και θρασύ πολιτικό λόγο του Τσίπρα. Μπορεί να έχει μερικές φορές σοβαρά επιχειρήματα για κάποια θέματα, αλλά ο δομημένος πολιτικός λόγος απουσιάζει από την πολιτική του έκφραση αν και προέρχεται από πολιτικό τζάκι.
Ο Μητσοτάκης, από την άλλη πλευρά, έχει πολύ καλύτερο πολιτικό λόγο, αλλά το όνομά του είναι βάρος στην προκειμένη στιγμή γιατί ο λαός αισθάνεται ότι δεν θα ξεφύγει από το μητσοτακέϊκο αν τον ψηφίσει.
Ο Μεϊμαράκης τώρα, ως παιδί κομματικού σωλήνα, έχει την υποστήριξη της κομματικής βάσης της ΝΔ και έχει μεγάλες πιθανότητες να κερδίσει παρά τον λαϊκό, ειρωνικό και απλοϊκό πολιτικό του λόγο.
Τελευταίος μας μένει ο Γεωργιάδης που δεν είναι απόλυτα παιδί του κομματικού σωλήνα, αλλά έχει και αυτός το πολιτικό του παρελθόν και πολλοί στην ΝΔ τον θεωρούν σώγαμπρο και δεν τον πάνε καθόλου. Φαίνεται, όμως, ότι και ιδεολογικό υπόβαθρο έχει και δυνατότητες ηγετικές διαθέτει παρά το εριστικό του λόγου του που πράγματι είναι ένα μειονέκτημα.
Αυτά που έγραψα μέχρι τώρα ήταν μερικές παρατηρήσεις γιατί ήθελα να σχολιάσω το ερώτημα «τι σημαίνει η εκλογή της Κυριακής»; Κατ’ αρχάς ο αρχηγός της ΝΔ που θα προκύψει από τις εκλογές έχει πολλές μεγάλες πιθανότητες να είναι και ένας από τους μελλοντικούς πρωθυπουργούς της χώρας. Αυτό σημαίνει ότι η ποιότητα και πολιτική βούλησή του θα αρχίσουν να επηρεάζουν τα πολιτικά μας πράγματα από την ημέρα της εκλογής του ως αρχηγός της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης και ίσως και ως μελλοντικού πρωθυπουργού. Αυτά είναι καθοριστικής σημασίας για την απόφαση του ποιόν πρέπει να εκλέξει το εκλογικό σώμα («εκλεκτορικό») της ΝΔ. Η χώρα έχει έρθει σε μια κατάσταση που αν δεν γίνουν θεμελιακές αλλαγές σε όλο το πολιτικό-οικονομικό-κοινωνικό φάσμα, δεν πρόκειται να ανακάμψει. Η ιδεολογία του σοβιετο-κρατισμού υπάρχει και καλά κρατεί. Είναι αδιανόητο υπουργός, βλ. Σπίρτζης, να υπογράφει την παραχώρηση των αεροδρομιακών στάβλων και να λέει ότι κλαίει για την υπογραφή του και δεν την πιστεύει. Γιατί δεν πάει σπίτι του;
Εδώ λοιπόν μπαίνει το ζητούμενο. Ποιος από τη ΝΔ έχει το ιδεολογικό υπόβαθρο να αντιμετωπίσει την αριστερο-σοβιετική κυρίαρχη ιδεολογία της ελληνικής κοινωνίας; Ο πρώτος που το είπε, το πιστεύει και το έχει κάνει σημαία του είναι ο Γεωργιάδης και μετά με την imitation πρότασή του ο Τσιτζικώστας. Ο Γεωργιάδης απέδειξε, όσο ήταν υπουργός, ότι έχει το σθένος να πάρει και να επιβάλλει δύσκολες αποφάσεις. Αν ήταν υπουργός σήμερα ο Γεωργιάδης δεν θα γινόταν η ζημιά της Ειδομένης και ούτε θα είχε ξεχειλώσει έτσι το μεταναστευτικό ώστε στα πέρατα της οικουμένης να έχει περάσει η αντίληψη «πάμε Ελλάδα, εύκολη είσοδος, τζάμπα φαί, τζάμπα περίθαλψη. Ok boys, let’s go to Greece…».
Η Ελλάδα σήμερα, εκτός της δύσκολης οικονομικής κατάστασης που βιώνει, βιώνει και μια βαθιά αλλαγή στα πολιτικά πράγματα που προς το παρόν δεν είναι εμφανής. Ένα στοιχείο αυτής της αλλαγής είναι η εκλογή αρχηγού από την βάση του εν δυνάμει εκλογικού σώματος του κάθε κόμματος, η οποία σε συνδυασμό με την ελευθερία στην ενημέρωση που δίνουν τα κοινωνικά δίκτυα, θα επιτρέψει να αναδυθούν νέα άτομα και πολιτικές δυνάμεις που τώρα καταπιέζονται από τα παραδοσιακά κόμματα και την αυταρχική οργανωτική τους δομή. Το πρώτο πείραμα που φαίνεται ότι έγινε και εν μέρει έχει επιτύχει είναι το Ποτάμι. Σε αυτό θα βοηθήσει και η βραδεία, αλλά σταθερή, αποχώρηση από το εκλογικό σώμα των δυνάμεων της μεταπολίτευσης και η είσοδος νέων ανθρώπων που δεν έχουν ζήσει την ιδεολογία του σοβιετο-κρατισμού που άρχισε με την σοσιαλμανία του Παπαλιγούρα και ολοκληρώθηκε με το ΠΑΣΟΚ.
Σήμερα είμαστε μάρτυρες μιας κατάστασης που είναι κατά κάποιον τρόπο σχιζοφρενική. Το λέω διότι έχουμε μια κυβέρνηση που κάνει πράγματα που ιδεολογικά δεν τα πιστεύει. Σύρεται δηλαδή από την πραγματικότητα. Αυτό σημαίνει ότι η οικονομική μας κατάσταση και η σημερινή ανοιχτή οικονομία δεν αφήνουν πολλά περιθώρια για πειραματισμούς. Αυτό, ο ΣΥΡΙΖΑ το καταλαβαίνει και τολμώ να πω ότι η διαφοροποίησή του φαίνεται εκτός των άλλων και από την αναβίωση της δράσης των «αντιεξουσιαστών» που για ένα χρόνο σχεδόν ήταν «εν υπνώσει». Αυτό είναι καλό για τη χώρα γιατί και η αριστερά καταλαβαίνει τι θα πει «παππά κώλος» και απομυθοποιείται η ίδια.
Πιστεύω ότι η μελλοντική, μετά ΣΥΡΙΖΑ, κυβέρνηση θα βρίσκει ευκολότερο έδαφος να προχωρήσει γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ θα έχει εξομαλύνει τα δύσβατα σημεία.
Κλείνω λοιπόν λέγοντας ότι η εκλογή της Κυριακής ενδιαφέρει τον κάθε Έλληνα πολίτη και θα πρέπει όσοι ψηφίσουν να σκεφτούν όχι το στενό κομματικό συμφέρον, αλλά το ζήτημα της χώρας που το συμφέρον της είναι να σπάσουν αυγά και πολλά μάλιστα.