Γεωργία Ζώη, Ηθοποιός:Σε κάθε καινούργιο ρόλο αναζητώ την πληρότητα

Το θέατρο, ο κινηματογράφος, η τηλεόραση, η δισκογραφία αλλά και η αρχιτεκτονική είναι οι χώροι όπου δρα και «αναπνέει» η πολυτάλαντη ηθοποιός Γεωργία Ζώη.

Ως απόφοιτος της Δραματικής Σχολής του Εθνικού Θεάτρου αλλά και της Αρχιτεκτονικής Σχολής του ΕΜΠ διαθέτει τις απαραίτητες περγαμηνές για μια επιτυχημένη πορεία στο χώρο της υποκριτικής και της αρχιτεκτονικής, αμφότεροι χώροι δημιουργίας και έκφρασης. Ως ηθοποιος συνεργάζεται με επαγγελματικούς θιάσους και θεατρικές ομάδες.
Ως Αρχιτέκτων διευθύνει το αρχιτεκτονικό γραφείο μελετών «Γεωργία Ζώη και Συνεργάτες» στου Παπάγου και είναι μέτοχος της «Έψιλον κατασκευαστική» www.e-con.gr. Εκπροσώπησε την Ελλάδα στο Παγκόσμιο Συνεδριο Αρχιτεκτονικής Θεατρικού Χώρου στο Μόναχο ενώ είναι για τρίτη θητεία εκλεγμένο μέλος της Αντιπροσωπείας του Τεχνικού Επιμελητηρίου.

Το πλούσιο βιογραφικό της μαρτυρά τη διαρκή «ανησυχία» της καθώς έχει λάβει μέρος σε σεμινάρια και διάφορες μελέτες: Υποκριτική, Δραματολογία, Ιστορία του Θεάτρου (Αλέξης Διαμαντόπουλος), Ενδυματολογία και Φωτισμός (Γιάννης Στεφανέλλης), Ζωγραφική (Νίκος Εγγονόπουλος), Σκηνογραφία (Νίκος Εγγονόπουλος, Γιάννης Στεφανέλλης), Γλυπτική (Λάζαρος Λαμέρας), Θεατρολογία και Αρχιτεκτονική Θεάτρου στο Μόναχο, κοντά στους G. Jzenour (Αμερικανό αρχιτέκτονα ειδικό στην ακουστική θεάτρων), G. Dupavillon (Γάλλο σκηνογράφο), Timo Tiusanen (Φιλανδό), Klaus Wener (Γερμανό συνεργάτη του Peter Stein) και στο Λονδίνο, κοντά στους John Roussel Brown (Άγγλο διευθυντή του Εθνικού Θεάτρου του Λονδίνου), I. Mackintosh (Άγγλο αρχιτέκτονα).

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΣΤΗΝ ΜΑΙΡΗ ΛΑΡΕΝΤΖΑΚΗ -ΓΚΙΩΝΗ  

 Κυρία Ζώη, Γεωργία μου, είναι μεγάλη μου η χαρά, ευχαριστώ για την τιμή...
 Και δική μου χαρά και τιμή, Μαίρη μου.

 Αρχιτέκτων – Ηθοποιός και στα δυο άριστα, ακολουθήσατε την καριέρα της ηθοποιού μαζί με αυτήν του αρχιτέκτονα;
Ακριβώς! Και στις δύο δουλειές μου, εργαζόμουν πριν καλά – καλά τελειώσω! Από φοιτήτρια! Πρώτα έγινα αρχιτέκτονας, ανοίγοντας – αμέσως μετά την αποφοίτησή μου από τη Σχολή Αρχιτεκτόνων του Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου – το αρχιτεκτονικό μου γραφείο και σπουδάζοντας ταυτόχρονα στη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου! Τελειώνοντας και τη Σχολή του Εθνικού, άρχισα να δουλεύω και ως ηθοποιός! Δύσκολα στην αρχή. Όχι γιατί με κούραζε αλλά γιατί ήτανε δύσκολο να πείσω τους γύρω μου ότι μπορώ να τα κάνω και τα δύο παράλληλα! Ναι, στην αρχή αντιμετώπισα δυσπιστία και αμφισβήτηση. Πέρασε καιρός να με αποδεχτούν. Δεν γίνεται δύο καρπούζια στην ίδια μασχάλη, έλεγαν. Μα έχουμε δύο μασχάλες απαντούσα εγώ!

 Η τέχνη σας, σας έδωσε την ικανοποίηση και την πληρότητα; Τι αναζητάτε στους ρόλους σας;
 Μα αυτό δεν είναι η προσφορά της Τέχνης; Η πληρότητα! Αλλιώς δε θα συνέχιζα. Κι αυτή την πληρότητα αναζητώ κάθε φορά σε ένα καινούργιο ρόλο. Όμως και η Αρχιτεκτονική – όταν ασχολούμαι αμιγώς με την αρχιτεκτονική, με τη σύνθεση και όχι με τη γραφειοκρατία των υπουργείων και της πολεοδομίας – μου προσφέρει πληρότητα.

 Σας παρέχει το θέατρο την ασφάλεια και την οικονομική ευχέρεια, έτσι που να μην μετανιώσετε που το επιλέξατε ως επάγγελμα;
Και βέβαια όχι! Ιδιαίτερα στις μέρες μας! Ίσως αν είχα επιλέξει το εμπορικό θέατρο, να μπορούσα πιθανόν να ζήσω από αυτό. Και οι σειρήνες που με οδηγούσαν προς τα κει, ήταν πολλές στην αρχή της καριέρας μου. Εξώφυλλα, συνεντεύξεις, εμπορικές ταινίες, για κει με προόριζαν. Όμως δεν έβρισκα εκεί την πληρότητα για την οποία μιλούσαμε πριν. Ήθελαν μία νέα, ζουμερή, όμορφη και σέξυ πρωταγωνίστρια. Εγώ, όμως, είχα πάει να σπουδάσω στο Εθνικό για να παίξω αρχαία τραγωδία. Έτσι πήρα το δύσκολο και μοναχικό δρόμο των περιφερειακών θεάτρων.
Ευτυχώς με ζούσε η… Αρχιτεκτονική! Λένε πως, αν δεν υπήρχε η αρχιτεκτονική, θα έκανα μεγαλύτερη καριέρα!! Δεν πειράζει!

 Χρειάζεται απόλυτη φυσική κατάσταση στο επάγγελμα σας, γι’ αυτό είστε χειμερινή κολυμβήτρια;
 Φυσικά το σώμα ενός ηθοποιού είναι ένα κυρίαρχο εργαλείο – μαζί με το μυαλό και την καρδιά του – για να ασκήσει την τέχνη του. Όμως, η αγάπη μου για τη θάλασσα και το κολύμπι είναι αυθύπαρκτη και προϋπάρχει της ενασχόλησής μου με το θέατρο. Είναι… γονιδιακή! Όπως άλλωστε και η αγάπη για το θέατρο. Είναι ευτυχής συγκυρία που συνυπάρχουν αλλιώς θα έπρεπε να επινοήσω έναν άλλο τρόπο άσκησης. Όμως, η θάλασσα δεν προσφέρει μόνο μία καλή φυσική κατάσταση. Προσφέρει υγεία (ψυχική και σωματική), έμπνευση και διαύγεια!

 Ποιά είναι τα στοιχεία που αγαπάτε στον χαρακτήρα σας;
 Η ευθύτητα, η μαθηματική σκέψη, το αίσθημα δικαίου, η κατανόηση, η ετοιμότητα και η ειλικρίνεια!

Ποτέ δεν δώσατε αφορμή στη δημοσιότητα για την προσωπική σας ζωή. Πάντα διατηρούσατε χαμηλό προφίλ ενώ είχατε δυνατή παρουσία. Αυτό ήρθε μόνο του ή το επιλέξατε;
 Και όμως στις αρχές της καριέρας μου, όταν βέβαια τα κίτρινα φύλλα ήταν αισθητά πιο λίγα, κινδύνεψα να εμπλακώ σ’ αυτή τη δίνη! Χρειάστηκε αγώνας για να απεμπλακώ. Η δημοσιότητα και η εμπορικότητα απαιτούν υψηλό τίμημα και θεωρώ πως τότε η προσωπική σου ζωή είναι ευάλωτη.

Τί είναι για εσάς η αρχαία τραγωδία; Σας έχω δει σε ρόλους, η ερμηνεία σας είναι συγκλονιστική, σπαραχτική, καθηλώνει…
 «Έστιν ουν τραγωδία μίμησις πράξεως σπουδαίας και τελείας, μέγεθος εχούσης, ηδυσμένω λόγω…» Τα έχουν πει όλα οι πρόγονοί μας· τί παραπάνω να πω εγώ! Γι’αυτό πήγα να σπουδάσω στο Εθνικό μετά το Μετσόβιο, για να μελετήσω και να ανακαλύψω την «πράξιν την σπουδαίαν και την τελείαν» και να μπορέσω να τη μιμηθώ.

Ποια είναι η άποψη σας για τα καλοκαιρινά δρώμενα, τα διάφορα Φεστιβάλ στους Δήμους;
 Η πρόθεση της καθιέρωσης τους, από τη Μελίνα κυρίως, ήταν καλή. Έκανε το θέατρο προσιτό σε μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού, έδινε δουλειά και βήμα σε πολλούς ηθοποιούς, σκηνοθέτες, συγγραφείς, σκηνογράφους και πλήθος συντελεστών του θεάτρου και δημιουργούσε πολλές εστίες θεατρικές όπου συχνά παράγονταν σημαντικό έργο και προωθούνταν καινούργιες ιδέες και φόρμες. Βέβαια – συχνό φαινόμενο – αυτή η υπερπροσφορά κάποια στιγμή ήταν μοιραίο να αποβεί σε βάρος της ποιότητας. Και το κοινό αποπροσανατολίζεται! Πάντα, όμως, υπάρχουν τα φωτεινά παραδείγματα. Στο Δήμο σας, για παράδειγμα, ξέρω ότι γίνεται εξαιρετική δουλειά.

 Το πέρασμα των χρόνων στην δουλειά σας, ποιά γεύση σας αφήνει;
 Εμπειρίες πολλές, οι οποίες μεταλλάσσονται σε σοφία! Αυτή είναι η περιουσία μου! Και είμαι έτοιμη αυτές τις εμπειρίες να τις παραστήσω στη σκηνή. Νιώθω σαν να μη σταμάτησα να σπουδάζω όλα αυτά τα χρόνια, νιώθω ότι σπουδάζω στη Σχολή της Ζωής.

Θα σας διηγηθώ μία ακραία εμπειρία μου: Σε ένα σοβαρό αυτοκινητιστικό δυστύχημα πριν χρόνια, κόντεψα να πεθάνω. Ξέρετε τι με έσωσε; Η λύσσα μου να ζήσω για να… παίξω τη «στιγμή»! Και κει που έχανα τις αισθήσεις μου και «έφευγα», σφαδάζοντας από τους πόνους, παρακαλούσα το Θεό να μην κοιμηθώ για να τα ζήσω όλα, τον πόνο, το αίμα να κυλάει στο πρόσωπό μου, την φωτιά που είχε ανάψει λες μες στις πληγές μου, κι ύστερα το νερό της βροχής που έπεφτε πάνω μου για να τη σβήσει – βάλσαμο θαρρείς – τις φωνές του πλήθους που συνωστίστηκε, τη σειρήνες του ασθενοφόρου, τις φωνές των γιατρών, τη μυρωδιά από το βρεγμένο χώμα…

Ποιαν Ελληνίδα ή Έλληνα ηθοποιό θαυμάζετε;
 Είναι τόσοι πολλοί! Θα περιοριστώ όμως σ’ αυτούς που φύγανε: Στον Κατράκη, στον Μινωτή, στην Παξινού. Αξίες αξεπέραστες!

 Ποιος σκηνοθέτης σας συνάρπασε;
 Πάλι θα περιοριστώ σε μη ζώντες, αν και παραμένουν ζωντανοί με το έργο τους: Ο Αγγελόπουλος ήταν σπουδαίος σκηνοθέτης, με γνώση, ψυχή και μυαλό. Και ήταν το απωθημένο μου… πόσο θα ήθελα να έχω παίξει σε ταινία του!
Ωραία, θα σας πω και για έναν άλλο σπουδαίο σκηνοθέτη, πολύ νέο, Αλβανικής καταγωγής, που όμως ζει και εργάζεται εδώ και χρόνια στην Ελλάδα. Ο Bujar Aliman, ο οποίος πρόσφατα σάρωσε τα διεθνή βραβεία με την «Αμνηστία» του.

 Ο θεατής θέλει να ζήσει «νέες θεατρικές εμπειρίες»; Πώς είναι σήμερα το κοινό;
Ο θεατής θέλει να ζήσει αυθεντικές και ειλικρινείς θεατρικές εμπειρίες, παλιές και νέες! Βεβαίως είναι ανοικτός σε καινούργιες ιδέες και προτάσεις αρκεί να μην είναι δήθεν, εξωτερικές, επιδερμικές. Η αλήθεια είναι που μετράει. Εγώ έχω την τύχη – επιλογή ίσως – να συνεργάζομαι με νέους ανθρώπους. Είναι μαγική η αίσθηση της ώσμωσης μεταξύ της πείρας και της νεανικής ορμής. Αυτό το απολαμβάνω και στην αρχιτεκτονική και στο θέατρο και είναι αυτό που νιώθω πως με κρατάει νέα! Και πραγματικά μερικές φορές αισθάνομαι να τολμώ περισσότερο από τα νέα παιδιά.

 Το σώμα σας είναι εργαλείο στις παραστάσεις;
 Ήδη μιλήσαμε για την καλή φυσική κατάσταση που είναι απαραίτητη στον ηθοποιό. Το σώμα μας είναι ένα εργαλείο πολύτιμο, που μας το εμπιστεύτηκε η φύση και οφείλουμε να το διατηρήσουμε σε άριστη κατάσταση. Όμως, χωρίς το μυαλό και την ψυχή, το μόνο που μπορείς να πετύχεις είναι να κάνεις γυμναστικές επιδείξεις!

 Είστε καλλιτεχνικά ανήσυχη ή έχει κοπάσει η φλόγα μέσα σας της δημιουργίας;
Δε νομίζω ότι θα ησυχάσω ποτέ καλλιτεχνικά! Πάντα θα θέλω να κάνω κάτι καινούργιο. Άλλωστε πιστεύω ότι είμαι ακόμη στην αρχή. Τα μεγάλα και τα σπουδαία έρχονται!

 Ποιό θεατρικό έργο, ποιος ρόλος σας καθιέρωσε, σας σημάδεψε κατά την γνώμη σας;
  Πρώτον, δεν πιστεύω ότι έχω «καθιερωθεί». Δεύτερον, όσες φορές έχω αρθρώσει το λόγο των αρχαίων τραγικών, έχω αισθανθεί ευλογημένη, ακόμη και πριν γίνω επαγγελματίας ηθοποιός. «Ανδρομάχη» στις Τρωάδες και «Μήδεια» – ήμουν δεν ήμουν 15 χρόνων – «Κλυταιμνήστρα» και «Εκάβη» – επαγγελματίας πια – με έχουν στοιχειώσει. Υπάρχει, όμως, μία παράσταση που δεν θα ξεχάσω ποτέ κι ας μην ήταν ο ρόλος μου ο πιο σημαντικός της καριέρας μου: Η «Λειτουργία κάτω από την Ακρόπολη» του Νικηφόρου Βρεττάκου, με τον Μάνο Κατράκη, στο Ηρώδειο! Με τον Γιάννη Τσαρούχη στα κοστούμια, τον Σπύρο Βασιλείου στα σκηνικά, τον Θόδωρο Αντωνίου στη μουσική, τον Νίκο Χαραλάμπους στη σκηνοθεσία. Ιστορική παράσταση! Τόσοι μεγάλοι μαζί!

 Ποιόν θεωρείτε σήμερα «φωτισμένον» στο χώρο της τέχνης, παγκοσμίως;
  Δεν συνηθίζω να βάζω ετικέτες με τέτοιους βαρύγδουπους τίτλους. Λειτουργώ παρορμητικά. Και αν θεωρήσω σήμερα κάποιον που με συγκίνησε φωτισμένο, μπορεί αύριο να αναθεωρήσω. Υπάρχουν τόσα ταλέντα που δεν τα έχουμε ανακαλύψει, και αν και η πληροφορία μεταδίδεται αστραπιαία, δυστυχώς είναι κατευθυνόμενη. Υπάρχουν τόσες κρυμμένες αξίες! Και πόσες δεν αναγνωρίζονται μετά θάνατον!
Ανήκω σε μία ομάδα που έχει ξεκινήσει από το Facebook και αριθμεί περίπου 6.000 μέλη. «Κάθε Σάββατο στην Αθήνα» λέγεται. Στόχος της μεταξύ άλλων, η στήριξη του πολιτισμού στην Αθήνα. Δεν φαντάζεστε πόσους θησαυρούς έχω ανακαλύψει αυτούς τους τελευταίους μήνες! Που από καμιά τηλεόραση, από κανένα ραδιόφωνο κι από κανένα έντυπο δεν είχα γνωρίσει. Συγγραφείς υπέροχοι, ποιητές, ζωγράφοι, σκηνοθέτες, μουσικοί… Και μιλάνε ύστερα για πολιτισμική κρίση και πενία. Και αναρωτιούνται γιατί δεν βγαίνουν καινούργιοι μεγάλοι. Γιατί τους καταβροχθίζουν πριν ακόμη φανούν, προβάλλοντας συχνά σκουπίδια. Και για να επιστρέψουμε στην ερώτηση, ο τελευταίος διεθνής που με συγκίνησε ήταν ο Στήβεν Σπίλμπεργκ με το «Άλογο του πολέμου».

Σας είδα με την μητέρα σας – και οι δυο είστε κούκλες. Την έχετε κοντά σας; Είναι τόσο απλό να τη φροντίζετε;´
 Φυσικά την έχω κοντά μου τη μανούλα μου! Και μοιράζομαι μαζί της στιγμές μοναδικές. Ξυπνάω το πρωί, μου χαμογελάει και το δωμάτιο γεμίζει φως! «Γειά σου μανούλα» της λέω φεύγοντας για τη δουλειά το πρωί, «Τι όμορφη που είσαι» μου λέει και μου στέλνει ένα φιλί! Όποια κι αν είναι η ψυχολογία μου, μου φτιάχνει τη διάθεση. Γυρίζω από τη δουλειά κουρασμένη και μου τραγουδάει δημοτικά τραγούδια με τη γλυκειά φωνή της. Της φέρνω να φάει ένα γλυκό και με ρωτάει «εσύ έφαγες; Πάρε και συ». Της λέω «καληνύχτα» και μου λέει «κούκλα μου εσύ, πόσο σ’ αγαπάω». Και όλη τη μέρα γελάμε και τραγουδάμε και αγκαλιαζόμαστε και φιλιόμαστε! Σκέφτομαι πως όσο ζει η μαμά, με κάνει να αισθάνομαι μικρή, γιατί είμαι το μωρό της. Αν και τελικά – κι αυτό μ’ αρέσει – έχουν αντιστραφεί οι ρόλοι και τώρα μαμά μου είναι πια το μωρό μου. Και κάθε βράδυ τη νανουρίζω: «Έλα ύπνε πάρτο, σε μετάξι απάνω βάλτο, σιγά…»! Πόσο της αρέσει! Και το σιγοψιθυρίζει μαζί μου.

Σας ευχαριστώ