Αλλαγή σκηνικού

Η εκλογή του Κυριάκου Μητσοτάκη στη θέση του προέδρου της Ν.Δ., στις επαναληπτικές εσωκομματικές εκλογές της προηγούμενης Κυριακής, τάραξε τα νερά στο πολιτικό σκηνικό της χώρας.

Ήταν μια νίκη την οποία πολλοί λίγοι έβλεπαν. Σίγουρα αυτοί που πίστευαν στην επικράτηση του Μητσοτάκη απέναντι στον Βαγγέλη Μεϊμαράκη ήταν πρώτα ο ίδιος και μετά το επιτελείο του. Αν βέβαια, έβλεπες τα πράγματα από απόσταση και με ψυχρό μάτι, θα διαπίστωνες ότι το αποτέλεσμα των επαναληπτικών εκλογών της 10ης Ιανουαρίου είχε άμεση συνάρτηση με αυτό της Κυριακής της 20ης Δεκεμβρίου του 2015.
Στην πρώτη αναμέτρηση συμμετείχαν τέσσερις υποψήφιοι αρχηγοί (Μητσοτάκης, Μεϊμαράκης, Τζιτζικώστας, Γεωργιάδης), και ο νικητής ουσιαστικά ήταν ο Κυριάκος Μητσοτάκης, ασχέτως αν ήρθε δεύτερος και με διαφορά 11 περίπου μονάδων από τον πρώτο Β. Μεϊμαράκη. Η είδηση στην πρώτη αναμέτρηση ήταν το ποσοστό του Κ. Μητσοτάκη και όχι η αναμενόμενη πρωτιά του Β. Μεϊμαράκη.
Ο νεοεκλεγείς πρόεδρος της Ν.Δ. είχε αποκτήσει τον αέρα της νίκης από την πρώτη Κυριακή. Μετά δε και τη στήριξη και των δύο οι οποίοι έμειναν εκτός κούρσας, η νίκη του στον επαναληπτικό γύρο ήρθε, θα έλεγα, φυσιολογικά.
Σε συζητήσεις που έτυχε να κάνω όλο αυτό το διάστημα με διάφορα τοπικά στελέχη και ψηφοφόρους της Ν.Δ., είχα διασπιστώσει ότι η πλειοψηφία τους έγερνε προς τον Κυριάκο Μητσοτάκη. Ένα δε πρωτοκλασάτο στέλεχος, ο οποίος ψήφιζε Μεϊμαράκη, μου είπε ότι «ο πιο κατάλληλος για εμάς αυτή τη στιγμή, φίλε μου, είναι ο Κυριάκος, αλλά έχει την ατυχία να τον λένε Μητσοτάκη». Αυτό πιστεύω ότι θεωρούσαν οι Νεοδημοκράτες το μέγιστο ελάττωμμά του. Στη διάρκεια όμως αυτής της μακράς προεκλογικής περιόδου αυτό το θεωρητικά αρνητικό στοιχείο υποχώρησε, και βγήκαν μπροστά τα θετικά της δικής του προσωπικότητας, τα οποία έπεισαν τους Νεοδημοκράτες. Και θα ήταν άδικο να χαντακωθεί για την πολιτική αμαρτία του πατέρα του, την εποχή που ο ίδιος μάλιστα ήταν ακόμα αγέννητος.
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης θα πρέπει να κριθεί και να αξιολογηθεί για τη δική του πολιτική πορεία, τη μέχρι τώρα και τη μελλοντική.
Το κυρίαρχο όμως στοιχείο το οποίο έκανε τη διαφορά στην αναμέτρηση μεταξύ των δύο του β’ γύρου (Μητσοτάκης, Μεϊμαράκης) ήταν η στάση του νέου αρχηγού της Ν.Δ. έναντι της κυβέρνησης και του πρωθυπουρού Αλέξη Τσίπρα. Κακά τα ψέματα οι ψηφοφόροι της ΝΔ. έψαχναν μέσα από τις εσωκομματικές εκλογές να βρουν τον αντι-Τσίπρα. Ήταν στην ουσία μια επανάληψη της εσωκομματικής εκλογής της Ν.Δ. τη δεκαετία του ‘80 όπου τότε έψαχναν να βρουν τον αντι-Παπανδρέου και τον βρήκαν τελικά στο πρόσωπο του Κώστα Μητσοτάκη, πατέρα του σημερινού προέδρου του κόμματος.
Πεποίθηση όλων στη Ν.Δ. είναι ότι με τον Κυριάκο στο τιμόνι του κόμματος μπορούν πάλι να επανέλθουν στην εξουσία. Αυτό μένει να αποδειχθεί και βέβαια θα εξαρτηθεί από πολλούς παράγοντες. Πρώτα και κύρια από την πορεία της κυβέρνησης και μετά από τις κινήσεις του ίδιου του προέδρου της Ν.Δ.
Η εκλογή του Κυριάκου Μητσοτάκη στην προεδρία της Ν.Δ. τάραξε και τα λιμνάζοντα νερά στο χώρο της λεγόμενης κεντροαριστεράς. Πολλά πρόσωπα από το χώρο αυτό είδαν με θετικό μάτι την εκλογή του.
Οι πρώτες πολιτικές εκτιμήσεις και αναλύσεις λένε ότι τα κόμματα τα οποία βρίσκονται σε αυτό τον πολιτικό χώρο θα συμπιεστούν. Από τα αριστερά τους από το ΣΥΡΙΖΑ και από τα δεξιά από τη Ν.Δ. Αν κατορθώσουν τα τρία κόμματα αυτού του πολιτικού χώρου (ΠΑΣΟΚ – ΔΗΜΑΡ, Ποτάμι, Ένωση Κεντρώων) να αντέξουν στην πίεση, θα εξαρτηθεί και από τα ίδια. Αν συνεχίσουν να έχουν τη μοναχική πορεία τους, ειδικά η Δημοκρατική Συμπαράταξη με το Ποτάμι, τότε θα αντιμετωπίσουυν σοβαρό, κατά τη γνώμη μου, πρόβλημα ύπαρξης. Αν αποφασίσουν να βρεθούν ΄κατω από την ίδια στέγη, τότε όχι μόνο μπορούν να επιβιώσουν πολιτικά αλλά υπάρχει και η δυνατότητα να πολλαπλασιαστούν σε δύναμη.
Η αρχή αυτής της από κοινού πορείας των πολιτικών δυνάμεων της κεντροαριστεράς μπορεί να ξεκινήσει με την προγραμματισμένη για τα τέλη Φλεβάρη, Πανελλήνια Συνδιάσκεψη ΠΑΣΟΚ – ΔΗΜΑΡ. Η οριστικοποίηση της συνεργασίας των δύο κομμάτων μέσα από ένα κοινό πρόγραμμα και με άλλο πρόσωπο στη θέση του τιμονιέρη (καλή η Φώφη αλλά δεν κάνει!) ίσως γίνει δεξαμενη υποδοχής για τους δυσαρεστημένους ψηφοφόρους τους ΣΥΡΙΖΑ. Ο πολιτικός χώρος μεταξύ ΣΥΡΙΖΑ και Ν.Δ. είναι ο μεγαλύτερος αλλά εκπροσωποείται από μεγάλο αριθμό κομμάτων και πολιτκών κινήσεων. Κι όσο επικρατεί αυτή η πολυδιάσπαση είναι ορατός ο κίνδυνος να μην αντέξουν στις από αριστερά και δεξιά πιέσεις και να εξαφανιστούν πολιτικά.