Όταν το άδικο γίνεται νόμος

Το να τιμωρούνται με βαρειά πρόστιμα φτωχοί άνθρωποι είναι εξαιρετικά άδικο. Προκαλεί. Δεν γίνεται όμως τυχαία. Γίνεται σκοπίμως και επειδή ξέρουν ότι έτσι θα προκληθεί το δημόσιο αίσθημα. Γιατί έτσι σπάει ο τσαμπουκάς.

ιδάσκεται σε στρατιωτικές σχολές, σχολές υπηρεσιών Ασφάλειας, σε σεμινάρια πρακτόρων, ανακριτών κλπ. Η επιστήμη της προπαγάνδας κατέχει πολύ καλά την ατομική ψυχολογία και την ψυχολογία της μάζας. Αρχικά το θύμα εξοργίζεται, αντιδρά ή τείνει να συμπεριφερθεί βίαια, είναι γεμάτο θυμό και αγανάκτηση. Βιώνει την αδικία. Όταν όμως καταλαγιάσει ο θυμός του αρχίζει και συναισθάνεται την ταπείνωσή του. Νιώθει μειωμένο, μικρό, ανίσχυρο να αντιδράσει. Και τότε γίνεται εύκολη λεία, διαχειρίσιμο από το θύτη, τον εξουσιαστή ή τον βασανιστή του.
Την εβδομάδα που πέρασε, είδαμε εικόνες σκληρής βίας απέναντι σε ηλικιωμένους ανθρώπους. Συνταξιούχοι που διαδήλωναν στο Σύνταγμα, ποδοπατήθηκαν από τις δυνάμεις ασφαλείας. Οι απορίες εύλογες. Κινδυνεύει η σιδερόφραχτη (πάλι) Βουλή μας από συνταξιούχους; Κινδυνεύει η σωματική ακεραιότητα των ανδρών των ΜΑΤ από ανθρώπους 60 και 70 χρονών; Είναι τέτοια η επιχειρησιακή ικανότητα των δυνάμεων ασφαλείας ώστε για να διαλύσουν μία συγκέντρωση 150 ατόμων που δεν πετάνε πέτρες, δεν πετάνε μολότωφ, πρέπει να πνιγεί η πλατεία Συντάγματος στα χημικά; Εν γνώσει τους ότι σε αυτές τις ηλικίες τα αναπνευστικά προβλήματα είναι συνηθισμένα;
Όμως η βία δεν είναι μόνο σωματική. Είναι κυρίως ψυχολογική. Για να σπάσει ο τσαμπουκάς, όπως είπαμε, εισαγωγικά. Για να νιώσουν τα θύματα ανήμπορα. Για να αναλογιστούν αν αντιδρώντας στο άδικο, μπορούν να καταφέρουν κάτι. Για να συναισθανθούν πόση δύναμη έχει η εξουσία και πόσο αδύναμα είναι τα ίδια τα θύματα. Έτσι ώστε να υποταχθούν. Να δεχτούν μοιρολατρικά τις όποιες αποφάσεις, όσο σκληρές κι αν είναι αυτές. «Κι αν αντιδράσουν, τί θα καταφέρουν» ;
Η βία είναι και οικονομική. Εκδηλώνεται και με ποινές και πρόστιμα. Ειδικά αν τα πρόστιμα είναι υπερβολικά, εντάσσονται στην περιγραφόμενη μορφή βίας.
Την προπροηγούμενη εβδομάδα επίσης είχαμε άλλη μια σύλληψη ηλικιωμένης, η οποία πουλούσε σε λαϊκή αγορά άνευ παραστατικών, τιμολογίων και αποδείξεων. Τί πουλούσε; Τα λιγοστά της υπάρχοντα για 2 και 3 ευρώ. Είναι καρκινοπαθής, από την Αρμενία και ζουν, μαζί με τον άντρα της, με τη σύνταξή του – 380 ολόκληρα ευρώ! Είναι καρκινοπαθής και για να μπορέσει να παλέψει με την αρρώστια της και να εξασφαλίσει ένα πιάτο φαγητό, πήγαινε στις λαϊκές αγορές και πουλούσε κάθε φορά κάτι από τα λιγοστά της υπάρχοντα. Όταν τη συνέλαβαν πουλούσε μια γυάλινη κανάτα, ένα δίσκο σερβιρίσματος και ένα κηροπήγιο!!!
Σοκάρεσαι όταν το διαβάζεις. Δεν χρειάζεται να την ξέρεις, δεν χρειάζεται να την έχεις δει. Μόνο και μόνο η λίστα από τα πωλούμενα «εμπορεύματα» μαρτυρά τη φτώχεια και το μέγεθος της ανάγκης που είχε αυτή η γυναίκα. Είναι ολοφάνερο ότι «πουλούσε» ό,τι της είχε απομείνει από το φτωχικό της. Ε, λοιπόν σε αυτή τη γυναίκα οι φοροελεγκτικοί μηχανισμοί του κράτους έδειξαν όλη τους την αυστηρότητα. Σύλληψη, κράτηση στο τμήμα και πρόστιμο 10.000 ευρώ. Ας το δούμε και ολογράφως: δέκα χιλιάδες ευρώ!!!
Δεν το χωράει ανθρώπου νους ότι σε ηλικιωμένη, σε ΚΑΡΚΙΝΟΠΑΘΗ γυναίκα που δεν ξέρει πόσες ακόμα μέρες ζωής έχει ή για να είμαστε πιο ακριβείς, δεν ξέρει αν θα δει την επόμενη μέρα, την απειλούν ότι θα της δεσμεύσουν την πενιχρή σύνταξη του άντρα της. Οι μνημονιακοί νόμοι πάντως, αυτό προβλέπουν!
Δεν υπάρχει ντροπή, δεν υπάρχει τσίπα. Οι δανειστές πρέπει να πάρουν τα χρήματά τους πίσω κι όσοι έχουν αναλάβει αυτό το καθήκον δείχνουν μια όλο και μεγαλύτερη σκληρότητα. Ξέρουν ότι αν δεν φανούν σκληροί και βίαιοι θα δώσουν το δικαίωμα στα θύματα να πιστέψουν ότι, ίσως, αν αντιδράσουν, μπορεί κάποιες αποφάσεις να αναιρεθούν, κάποιες στάσεις να «μαλακώσουν». Και δεν θέλουν. Τα σκληρά μέτρα για να υλοποιηθούν χρειάζονται σκληρούς εκτελεστές. Χωρίς αισθήματα, χωρίς ανθρωπιά, χωρίς αξιοπρέπεια. Σαν κι αυτή που έχει η βασανισμένη ΚΥΡΙΑ – ναι, με κεφαλαία γιατί είναι τίτλος τιμής. Διαβάστε πώς αντιμετώπισε το γεγονός και θα καταλάβετε:
«Τέσσερα χρόνια πουλάω διάφορα αντικείμενα από το σπίτι μας στη λαϊκή, για να πληρώνω τις εξετάσεις που πρέπει να κάνω μετά τη μαστεκτομή. Πουλάω κεντήματα, πλεκτά, ό,τι μπορώ να φτιάξω, αφού άλλη δουλειά έτσι κι αλλιώς δεν μπορώ να κάνω. Τι να κάνω; Δεν κάνουν όλες τις εξετάσεις στο Θεαγένειο. Κανένας δεν με είχε ενοχλήσει, με ξέρουν. Ηρθαν αστυνομικοί στις 22 (Δεκεμβρίου), μεσημέρι, μάλλον θα νόμιζαν ότι πουλούσα τσιγάρα, είμαι άρρωστη παιδιά, τους είπα, ευγενικοί ήτανε, με πήρανε, με πήγανε στο τμήμα στο Ντεπώ, κάθισα μέχρι τις 8 το βράδυ, με κοιτούσαν, δεν έλεγαν τίποτα, τι άλλο να πουν, ο νόμος, με παίρνουν ύστερα με πηγαίνουν σε ένα άλλο τμήμα, μεγάλο αυτό, τέλος της πόλης (εννοεί τη Γενική Αστυνομική Διεύθυνση), με κοιτούσαν πάλι, ευγενικοί ήταν, είχανε πάει μεσάνυχτα, θα είχανε περάσει κιόλας, σκοτάδι έξω, μαύρο, ερημιά, φοβήθηκα, τους λέω πώς θα πάω τώρα παιδιά μου στο σπίτι; Δεν ξέρω αν ντράπηκαν, αλλά φιλοτιμήθηκαν με βάλανε σε ένα περιπολικό και με πήγανε μέχρι την πόρτα του σπιτιού, καλά Χριστούγεννα μου είπε ο αστυνομικός, επίσης παιδάκι μου του είπα, σε ευχαριστώ που με έφερες, καλά Χριστούγεννα. Κι ύστερα; Γελούσα. Όταν χάνεις τα πάντα, γελάς. Μόνο ο άντρας μου στεναχωριέται, φοβάται μήπως με το πρόστιμο μας κάνουνε κατάσχεση στη σύνταξή του από τον ΟΓΑ, 380 ευρώ τον μήνα. Αυτά είναι όλα. Ευχαριστώ πολύ αυτούς που ενδιαφέρονται για μας.»
Ραγίζει καρδιές η σπαρακτική φωνή της καρκινοπαθούς γυναίκας. Κι όμως στο πρόσωπο αυτής της γυναίκας το κράτος εντόπισε τον … μεγάλο φοροφυγά. Κατάσχεσε την πραμάτεια της και της επέβαλλε πρόστιμο 10.000 ευρώ! Θα ήταν πλεονασμός να αναφέρουμε κάτι περισσότερο εμείς. Τα λόγια της είναι μαχαιριές στο καθεστώς και στη νομιμότητά του.
«Κάθε μέρα πηγαίνω στις λαϊκές, δεν θέλω να κάθομαι σπίτι μου και να περιμένω το θάνατο. Ό,τι βγάλω.»