Ουκρανία: Από μια άλλη σκοπιά το βάλτωμα της εισβολής, γράφει ο Νέστορας Χατζούδης

Καθώς, από τις πρώτες κιόλας μέρες της προσβολής της ουκρανικής επικράτειας, η προέλαση των ρωσικών στρατευμάτων κόλλησε, και από επιχείρηση Blizkrieg (κεραυνοβόλος πόλεμος), μετατράπηκε σε πόλεμο φθοράς και κάμψης του πατριωτικού αισθήματος των αμυνομένων Ουκρανών με «τυφλούς» βομβαρδισμούς αστικών κέντρων, θύματα μεταξύ του άμαχου πληθυσμού και ανυπολόγιστες υλικές καταστροφές, άρχισαν να εγείρονται πολλά ερωτηματικά για τις ικανότητες του ρωσικού στρατού. Ενός στρατού με ένδοξο παρελθόν που ανέκοψε την προέλαση της χιτλερικής στρατιάς κατά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, τη διέλυσε και την αιχμαλώτισε.

Πολλά έχουν γραφεί σχετικά με τους λόγους που η ρωσική πολεμική επιχείρηση κόλλησε. Άλλα πειστικά και άλλα επικοινωνιακής στόχευσης, που όμως δεν αρκούν για να δικαιολογήσουν τις αποδεδειγμένες αδυναμίες των ρωσικών στρατευμάτων στο πεδίο της μάχης. Πώς γίνεται και ένας στρατός, από τους πολυπληθέστερους στον κόσμο και καλά εξοπλισμένους, να μην μπορεί να προελαύσει σε ένα οικείο φυσικό περιβάλλον στις συνθήκες του οποίου, εκ των πραγμάτων, έχει εκπαιδευτεί το ανθρώπινο δυναμικό και δοκιμαστεί ο μηχανολογικός – οπλικός εξοπλισμός του;
Λαμβάνοντας μάλιστα υπόψη τις απώλειες σε μαχητές και πολεμικά μέσα που υφίσταται (όσο κι αν μεγαλοποιούνται επικοινωνιακά) και ταυτόχρονα το ανυποχώρητο και συνεχώς ενισχυόμενο σθένος των αμυνομένων Ουκρανών, δεν μπορεί παρά να παραλληλίσει κανείς την κατάσταση στην οποία βρέθηκε η Ρωσία το 1941 κατά την επίθεση της χιτλερικής Γερμανίας με αυτήν που αντιμετωπίζει σήμερα η Ουκρανία.
Τότε, κατά την εισβολή στην επικράτεια της Ρωσίας, οι στρατιές της χιτλερικής Γερμανίας, μετά την αρχική ραγδαία επέλασή τους, βρέθηκαν απέναντι στην ανυποχώρητη αντίσταση του ρωσικού λαού που με ένα ξέσπασμα συλλογικού αισθήματος ευθύνης υπεράσπιζε τη χώρα του. Με κίνητρο τον πατριωτισμό, ανταποκρίθηκε σύσσωμος στο κάλεσμα της πολιτικής ηγεσίας του και στρατεύθηκε στο «Μεγάλο πατριωτικό πόλεμο», που είχε ως αποτέλεσμα τη νίκη της πατρίδας τους. Η Ρωσία χάρη στον πατριωτισμό του λαού της βγήκε από τον Β΄ Παγκόσμιο πόλεμο με εκατομμύρια νεκρούς και ανυπολόγιστες υλικές καταστροφές αλλά νικήτρια και υπερήφανη.

Αυτό ακριβώς το αίσθημα, ο πατριωτισμός, είναι τo ανίκητο όπλο των Ουκρανών που ακόμα και αν καταληφθεί η γεωγραφική επικράτειά τους, από την πολλαπλάσια σε στρατιωτικό, οικονομικό και πληθυσμιακό δυναμικό Ρωσία, θα βγουν νικητές. Με αλώβητη την αξιοπρέπειά τους. Αυτή την αστείρευτη τροφοδότρα ελπίδας και αισιοδοξίας για να συνεχίσουν κάτω από άλλες συνθήκες τον αγώνα για την ανεξαρτησία της πατρίδας τους που τελικά θα την κερδίσουν. Όλα τα αντίστοιχα ιστορικά προηγούμενα το επιβεβαιώνουν…
Οι Ουκρανοί, λοιπόν, έχουν απτά κίνητρα να αγωνιστούν και να θυσιάσουν ακόμα και τη ζωή τους. Υπερασπίζονται τον τόπο που γεννήθηκαν, τις οικογένειές τους, τις περιουσίες τους, τα ήθη και έθιμά τους, τις παραδόσεις, τον πολιτισμό τους, ό,τι παράγει και τους προσφέρει η γεωγραφική έκταση της επικράτειας τους, τον φυσικό πλούτο της χώρας τους. Το έθνος τους. Το ανθρώπινο σύνολο δηλαδή στην πολιτισμική και πολιτική κοινότητα του οποίου αισθάνονται ότι ανήκουν. Και ακριβώς οι αντοχές που επιδεικνύουν οι μαχητές που αντιμετωπίζουν την από κάθε άποψη παράλογη εισβολή και η καρτερία με την οποία ο άμαχος πληθυσμός υφίσταται τις συνέπειες του αποκλεισμού αλλά και η αρραγής στήριξη του λαού στην πολιτική ηγεσία του, συνιστούν κραυγαλέα διάψευση του ισχυρισμού που επικαλέστηκε ο Ρώσος ηγέτης για να δικαιολογήσει την εισβολή. Ότι δηλαδή δεν υφίσταται ουκρανικό Έθνος.
Ο Ουκρανός, ο κάθε Ουκρανός λοιπόν, στην πρώτη γραμμή και στα μετόπισθεν, έχει λόγους και μάλιστα πολύ σοβαρούς να αγωνιστεί και να θυσιάσει ακόμα και τη ζωή του. Από την άλλη πλευρά ο Ρώσος στρατιώτης, που ξαφνικά τον στείλανε στους λασπότοπους της Ουκρανίας, τι έχει να κερδίσει σκοτώνοντας τον Ουκρανό γείτονά του, που σ’ αυτά τα λασποτόπια γεννήθηκε, σ’ αυτά πρωτάνοιξε τα μάτια του κι αυτά αναγνωρίζει για πατρίδα, την αγαπά και θυσιάζεται για αυτή. Τι να σκεφτεί και πώς να δικαιολογήσει ο Ρώσσος φαντάρος το πάτημα της σκανδάλης τη στιγμή που πρέπει να πυροβολήσει και να σκοτώσει! Για ποιο λόγο και με ποιο κίνητρο να ανταποκριθεί στις διαταγές εκτός από το φόβο της ποινής και μάλιστα σκληρής στη περίπτωση άρνησης ή πλημμελούς εκτέλεσης των εντολών. Η πατρίδα του, η Ρωσία, είναι η χώρα της Επαγγελίας! Απέραντη για να της λείπει ζωτικός χώρος. Εύφορη και πολυάνθρωπη. Με ανεξάντλητους φυσικούς και ενεργειακούς πόρους και μια σειρά άλλα πλεονεκτήματα. Γατί πρέπει να σκοτώσει τον Ουκρανό για ένα τόσο δα, συγκριτικά, κομματάκι γης..! Δεν ξέρω αλλά υποθέτω πως αυτό το γιατί τριβελίζει το μυαλό του Ρώσου στρατιώτη και τον καθιστά αναποτελεσματικό εισβολέα, ευάλωτο στον Ουκρανό που υπερασπίζεται τα παιδιά του.

Μετά την ανάδυση του εθνικού κράτους το 19ο αιώνα και την απονομοποίηση του αυτοκρατορικού συστήματος καθώς και την κατάργηση της αποικιοκρατίας κατά το δεύτερο μισό του 20ου αιώνα με την επέλαση των κομμουνιστικών – αριστερών και φιλελεύθερων κοινωνικών κινημάτων, η άσκηση ιμπεριαλιστικής πολιτικής με τη βία συνιστά αναχρονισμό, και είναι καταδικασμένη σε αποτυχία. Εξάλλου όλοι οι ιμπεριαλιστικοί πόλεμοι κατέληξαν σε επώδυνες ήττες. Και όλες οι αποικιοκρατούμενες χώρες αποτίναξαν το ζυγό, την αποικιοκρατική δουλεία. Σίγουρα ο προβληματισμένος Ρώσος στρατιώτης αναρωτιέται: Προς τί το χάλασμα τόσων Ουκρανών; Προς τί η καταστροφή του πλούτου, υλικού και πνευματικού, τόσων γενεών; Αφού ανεξάρτητα από το αποτέλεσμα της επιχείρησης εισβολής, ο ουκρανικός λαός, ακόμα και αν η Ουκρανία ισοπεδωθεί, μια μέρα θα ξαναποκτήσει την ανεξαρτησία του…

Σήμερα, τα ερωτήματα αυτά αναδύονται ακόμα πιο επιτακτικά σε μια περίοδο που τα κοινωνικά κινήματα υπέρ των πολιτικών, κοινωνικών και ποικίλων ατομικών δικαιωμάτων συγκινούν και διαπερνούν το σύνολο των λαών. Σε μια εποχή που τα πατριωτικά αισθήματα δεν φαίνεται να υποχωρούν ούτε μπροστά στην επέλαση της παγκοσμιοποίησης.
Βέβαια τα παραπάνω δεν σημαίνουν ότι τελειώσαμε με την άσκηση ιμπεριαλιστικών και αποικιοκρατικών πρακτικών. Με την εκμετάλλευση ολόκληρων λαών από ισχυρότερους λαούς και ανθρώπων από πολιτικά καθεστώτα και ανθρώπους. Όμως οι μεθοδεύεις και οι πρακτικές αλλάζουν… Γι’ αυτό και η ανάγκη για διαφορετική θεώρηση της πολιτικής από Κόμματα και κοινωνικά Κινήματα….!