Μέσα στο χείμαρρο των πληροφοριών για την αγωνιστική, πολιτική και καλλιτεχνική ζωή του Μίκη και τις προσωπικές αναμνήσεις συντρόφων και συνεργατών του, που με την αγγελία του θανάτου του, επί μέρες, κατέκλησαν τα μέσα πληροφοριών και κοινωνικής δικτύωσης, το μάτι μου «σκάλωσε» στη φωτογραφία (www.iefimerida.gr) του αυτοκινήτου του μάρκας Σιτροέν (ο περίφημος βάτραχος) και μου θύμισε ένα βιωματικό στιγμιότυπο. Ήταν τα χρόνια των καθημερινών σχεδόν πολιτικών, κοινωνικών κινητοποιήσεων και των διεκδικητικών αγώνων της νεολαίας και του φοιτητικού κινήματος.
1966. Γραφεία της «Νεολαίας Λαμπράκη» στην αρχή της οδού Πριραιώς και ένα βράδυ, κατά τις δέκα, το διαλύουμε και παρέες – παρέες αρχίζουμε να φεύγουμε. Κατέβαινα με τον Μίκη. Μόλις βγαίνουμε στο πεζοδρόμιο, με ρωτά πού πηγαίνω. Στους Αμπελόκηπους, απαντώ. «Μπες μέσα, θα σε πάω εγώ».
Άνοιξε την πόρτα της παρκαρισμένης με τη μούρη προς Πειραιά Σιτροέν και μόλις βολεύτηκα, στράφηκε προς το μέρος μου συνοδεύοντας το χαμόγελο που χαράχτηκε στα χείλη του με τη φράση «και τώρα κρατήσου…!» Βάζει μπρος τη Σιτροέν, στρίβει τέρμα αριστερά το τιμόνι και πατάει στο φουλ το γκάζι. Ο «βάτραχος» στριγκλίζοντας εκκωφαντικά αναπηδά, αλλάζει κατεύθυνση και ορμά προς την Ομόνια. «Παραδέχεσαι! Al Capone…» είπε, και ένα πλατύ χαμόγελο ικανοποίησης, που στεφάνωσε το πρόσωπό του γέμισε το εσωτερικό του «βάτραχου»…
Με την απόσταση του χρόνου, τα όσα προηγήθηκαν και όσα ακολούθησαν και συνθέτουν την μοναδική προσωπικότητα του Μίκη, δεν ξαφνιάζει το γεγονός που σε στιγμές αγωνιστικού πάθους και δημιουργικού οίστρου, «εξαϋλώνονταν» σαν σε διαδικασία αναλήψεως του στα συμπαντικά ύψη.
Μάγευε με τις μουσικές δημιουργίες του και οιστριλατούσε τα πλήθη σε αγωνιστικές εξάρσεις, γαλήνευε πάθη, κοινωνούσε αδερφοσύνη και παράλληλα χαμήλωνε και απολάμβανε τα γήινα και ταπεινά, τα καθημερινά.
Επιδίωκε και απολάμβανε ακόμα και τα συναισθήματα της έντασης που γεννά η έκκριση της αδρεναλίνης στους νέους σε στιγμές υπέρβασης των ορίων…
+30 210 222 2004 
palmogal@otenet.gr | palmosnews@gmail.com
